Een rund in Rio Grande do Norte

Door: Lione Kolsteren

Geplaatst op Sep 15, 2011

Langs een provinciale weg, ergens in Brazilië, loopt een rund. Het is een kaarsrechte weg zonder schaduw. Lage tropische begroeiing aan weerszijden, nauwelijks bomen. Geen huis of mens in de omgeving te bekennen. Het rund sjokt voort en het heeft geen idee hoe ver het nog is. Hij had er eigenlijk allang moeten zijn. Achter hem sjokt een Nederlandse vrouw. Cameratas om haar nek. Zwetend. De zon staat op het hoogste punt en brandt er genadeloos op los. Een kleine auto scheurt met een enorme vaart rakelings langs en gaat dan plotseling vol in de remmen. Vijftig meter verderop komt hij tot stilstand. Langzaam rijdt hij achteruit in de richting van het rund en de Nederlandse vrouw.

Uit de tegengestelde richting komt een lijnbus aanrijden. De vrouw doet instinctmatig wat ze achteraf in deze situatie inderdaad gewoon had moeten doen. Ze wil de bus aanhouden. Instappen. Snel! Wegwezen hier. Geen andere optie. Maar het rund begrijpt het niet. Daar is hij ook rund voor tenslotte. Hoezo, de andere kant op? Het doel ligt toch recht vooruit? De bus rijdt door en ze zijn weer alleen op de weg. De auto komt, nog steeds achterwaarts rijdend, langzaam maar zeker dichterbij….

Een klein natuurpark, met een paar mooie trails. Heerlijk wandelen in het oeroude Atlantische tropische regenwoud dat boven op een klif ligt. Vijftig meter loodrecht onder hen glinsterde de blauwgroene oceaan. Het pad ging pal langs de randen van de rotsen, met prachtige doorkijkjes en fabelachtig mooie uitzichten. De kleine maar niet schuwe penseelaapjes met hun lange, zwarte haarpluimen, de "penselen", rondom het gezicht, waren nieuwsgierig dichterbij gekomen. Het was een geslaagde eerste activiteit van deze nieuwe Braziliaanse dag. Deel twee van het plan was het prachtige stille dolfijnenstrand in een door de rotsen omgeven baai. Volgens de landkaart slechts enkele kilometers van het regenwoud af gelegen. En dan kon je beste over de provinciale weg lopen. Had het rund bedacht.

De auto stopt naast het rund en de Nederlandse vrouw, die met het hart kloppend in de keel afwachten wat er in de komende seconden gaat gebeuren. Vluchten of rennen is geen optie. Een auto is sneller dan een rund en een Nederlandse vrouw, dat begrijpt zelfs het rund. Door het geopende raampje zien ze een jonge Braziliaanse man. Hij spreekt hen aan in het Braziliaans, een stortvloed van onbegrijpelijke woorden. Het rund zegt in zijn beste Braziliaans, dat hij geen Braziliaans spreekt. Dan schakelt de man rap over in vloeiend Engels. “Wat doen jullie hier, op dit uur, zo langs deze weg?”. Hij gaat ook naar het strand en zegt: “Stap in, dit is veel te gevaarlijk”.

Ze taxeren vliegensvlug de situatie: achterin zit een Braziliaanse vrouw met een kleuter. Het sein lijkt op groen te staan, veilig, instappen maar. Als de man wegrijdt legt hij het uit. “Het is niet goed om in de brandende zon te lopen. Maar vooral: het is erg gevaarlijk. Twee toeristen die langs een verlaten weg lopen met hun tassen, geld en camera’s. Een mooier presenteerblaadje kun je in Brazilië niet hebben”.

Blij met de lift, laat het rund zijn gedachten gaan. Hoeveel reizen hebben ze nu al niet gemaakt? En hoe doordrongen zijn zij niet van alle mogelijke veiligheidsrisico’s? De do’s en dont’s. Je kunt hem er midden in de nacht voor wakker maken, en hij somt ze feilloos op. Het is altijd goed gegaan. Nou ja, een keertje bestolen. Maar tegen stelend hotelpersoneel is natuurlijk geen kruid gewassen. Het mocht geen naam hebben. Nooit iets vervelends meegemaakt en dan zou het nu alsnog bijna fout gegaan zijn. Niet een beetje dom, nee oerstom, vindt het rund. Dat hij niet met vuurwerk mocht stunten, wist hij al. Maar dit was eigenlijk onvergeeflijk. Een beetje aangeslagen voelt hij zich wel.

Als ze de honderdvijftig treden afdalen over de trap, die door het regenwoud naar het strand beneden leidt, zegt de vrouw tegen het rund: “Je wordt nog eens mijn dood, met die mooie plannetjes van jou!”. Geschrokken is ze, en terecht. Het rund zwijgt beschaamd. “Wat een geluk” denkt hij. “De good guy stopt, maar het had zeker anders kunnen aflopen”. “Muito obrigado” zeggen ze tegen hun “redder”, duizendmaal dank. Zijn “de nada”, geen dank, is welgemeend. Hij vindt het oprecht normaal om beiden te helpen. Als ze hier op het strand nog wat nodig hebben, hij zit dáár, en hij wijst.

Het strand is een paradijs. Het zachte witte zand strekt zich bijna een kilometer links en rechts van hen uit, aan beide kanten omsloten door een imposante vooruitstekende rots,weldadig begroeid met tropisch groen. De Brazilianen zijn hier vooral ontspannen. Ook zij hebben last van de criminaliteit, méér nog dan de toerist. De berovingen worden nog altijd door een kleine minderheid gepleegd, maar het bezorgt het land wel een slechte naam. Ten onrechte.

De gemiddelde Braziliaan probeert van iedere dag zoveel mogelijk een feestje te maken. Relaxed, wat nonchalant en vooral genieten van het leven. Levenslust, warmte, vrolijkheid. Wat voetballen, sporten, dansen of gewoon luieren. Lekkere muziek, rustig aan. Mooie gebruinde lijven. Bijna geen volk in deze wereld is zó gericht op de goede dingen van het leven, als het kan iedere dag weer. Iedere dag is het waard om geleefd te worden.

Natuurlijk lukt dat niet altijd en voor een deel van de Brazilianen, de allerarmsten, nog minder. Maar in deze opkomende economische grootmacht gaat het steeds meer Brazilianen voor de wind. Ze hebben hun talloze stranden en een warm zonnig klimaat. Iedereen probeert steeds weer te zoeken naar de bright side of life.

Langzaam voelt het rund zich weer mens worden. Een Braziliaan onder de Brazilianen. Hij bestelt een kokosnoot voor hem en zijn Nederlandse vrouw, en nestelt zich op zijn strandbedje. Aan een mogelijke “hel” ontsnapt, voelt de hemel om hem heen als een weldadig genot. Tussen de reggaeklanken hoort hij ergens een rocknummer.
Coldplay. Viva la vida. Helemaal mee eens, besluit hij, en hij sluit zijn ogen in de warme zon.