Voet in Bolivia: Grensperikelen in het Wilde Westen!

Door: Vivelafem

Geplaatst op Jan 22, 2011

Na onze lange reis dwars door Brazilie kwamen we aan bij de grens. Nadat we alle stempels binnen hadden zetten wij voet in Bolivia. In de grensplaats Quijarro, een soort wild west achtig dorp, draait het reilen en zeilen vooral om wachten, niks doen en drugssmokkel. Niet bepaald een hotspot waar je lang wil blijven.

We wilden zo snel mogelijk door, hup met de beroemde dodentrein naar Santa Cruz. Helaas ging dat verhaal niet door, er bleek een blokkade op het spoor waardoor de trein niet zou rijden. Het zou ook eens niet zo zijn. We checkten in bij het eerste hotel dat we zagen tegenover het station in. Gezien het dorp bestond uit 1 lange onverharde weg, met wat stoffige zijstraten hadden we niet het idee dat er iets beters te vinden was.

En zo belanden we s´avonds in het duurste restaurant in het dorp (we moesten maar liefst 10 euro afrekenen voor 2 personen). Het leek wel een scene uit een horrorfilm; bij binnenkomst moesten de lichten nog aan gedaan worden en de keuken opgestart. We waren de enige gasten. De zogenaamde ober en de zogenaamde kokkin hielden ons nauwlettend in de gaten. Ondertussen bedachten wij al deuntjes die in de horrorfilm geplakt konden worden als de kokkin ineens met een enorm koksmes zou binnenkomen of wanneer er bloederige ogen in onze soep zouden drijven.

Na een slapeloze nacht in het waardeloze hotel, waar minstens 100 rotjes knalden tot in de late uurtjes wilden we niets liever dan weg uit dat godvergeten oord. Maar nee, de trein reed nog steeds niet. Moedeloos gingen we op zoek naar andere mogelijkheden en besloten het bordje: informatica turistica te volgen. Als je de onverharde weg had gezien waar we in moesten lopen zou je eerder denken dat we regelrecht de favela in zouden lopen dan richting een vvv kantoor.

Tijdens onze wandeling (het zal zijn gekomen door de hitte) bedachten we dat er ineens een tropisch paradijs voor onze neus zou verschijnen met een groot zwembad, palmbomen etc.. De wandeling leek eeuwen te duren en het bordje hadden we al gebomardeerd tot een dwaze grap van de bewoners van het dorp, die toch niks beters te doen hadden.

Maar toen ineens....er was een grote muur, met een grote poort en zowaar een bel. We belden aan en plots verscheen er als in een fata morgana een ware oase!! Een hostel met zwembad, hangmatten, een geweldig uitzicht! Ineens was het niet meer erg om vast te zitten. We renden naar ons oude hotel, checkten uit en checkten meteen in bij deze oase waar we de rest van de dag genoten in een hangmat naast het zwembad.

Met pijn in ons hart verlieten wij ons paradijs de volgende dag, en verruilden we deze voor een 21 uur lange treinrit. Na een erg korte taxirit kwamen we aan bij het stationnetje. Wild rennend kwam de schoenpoetser die we de afgelopen dagen al geregeld waren tegengekomen op de hoofdweg (hij begroette ons dan met een: Ah! Ola Hollandaises!!) aan, want de trein ging meteen. Hij greep een van de backpacks uit de taxi en rende ermee weg, waarna wij gestressd achter hem aanrenden. Daarna greep hij onze paspoorten voor de controle en bracht ons naar onze plek in de trein. Met een goede reis Annika en Femmika nam Antonio de schoenpoetser afscheid van ons. Achteraf bleek het een gestresste actie want de trein ging de komende 20 minuten natuurlijk nog niet.

Wat een saaie rit had kunnen worden bleek alles behalve saai door een hilarisch Boliviaans vrouwtje dat op dezelfde rij in de stoelen naast ons zat. Het begon al met haar pet, een witte New York Yankees pet waarvan de klep nog helemaal stijf en recht stond, gangsterstyle zullen we maar zeggen.

Tijdens de lange rit stopte de trein vaak en dan stapten er vrouwen en kinderen in die van alles verkochten (zie filmpje).
Zij maakte hier maar wat graag gebruik van en verliet de trein aan het eind met 2 zakken limoenen, 1 zak mandarijen en allerhande vieze (vlees)snacks. Ondertussen zat ze in zichzelf te praten en te grinniken, terwijl ze de hele tijd onze richting uitkeek. Toen alle lichten in de trein uitgingen en we dus geacht werden te gaan slapen ging zij met haar zaklamp schijnen op mensen wat bij ons resulteerde in de slappe lach, waardoor zij weer nog harder moest lachen.

Op een goed moment waren er knallen in de verte horen en zei ze tegen zichzelf: ah banditas! Om alweer hard lachend verder te gaan. Wij werden s´nachts tijdens een poging tot slapen ook nog door haar beschenen. Neurotisch als ze was zat ze al vanaf half 5 klaar met al haar tassen om de trein te verlaten, terwijl we pas om 9 uur aankwamen!

Dus je kan wel zeggen dat zij onze entertainer was tijdens de reis, waar we toch al weinig slaap kregen door de zeer rechte onconfortabele stoelen, die gemaakt zijn voor kleine (Boliviaanse) mensen. Wij Nederlandse meiden lagen er bijna opgevouwen in, wat eveneens weer resulteerde in een lachbui bij het vrouwtje, wijzend naar onze benen!

Gesloopt kwamen we rond de middag aan in Santa Cruz, maar nog altijd denken we met een lach op ons gezicht terug aan deze hilarische dagen die we ons vooraf heel anders hadden voorgesteld.
Conclusie van dit verhaal: reizen is zelden saai!!

Auteurs: vivelafem en annieappel (reisgenoot).

Filmpje: http://www.youtube.com/watch?v=c0GAjEYxgMw&feature=player_embedded