Coroico - Een gevaarlijke afdaling
La Paz
Bolivia
Simone878
Coroico - Een gevaarlijke afdaling
Hij staat bekend als De Gevaarlijkse Weg Ter Wereld: de weg tussen La Cumbre en Coroico, in de omgeving van La Paz. Vandaag gaan we hier mountainbiken. Het is voor het grootste deel een downhill-traject: we starten op 4800 meter hoogte en dalen tot ongeveer 1200 meter. We worden rond half acht opgehaald bij het hotel in La Paz door gids David en chauffeur Alfons. Het is een internationaal gezelschap van zes personen. Na anderhalf uur rijden zijn we bij het beginpunt van de tocht, een parkeerterrein bovenop een heuvel. Het is koud en kaal; om ons heen bergtoppen van de Andes. Plus een Christusbeeld en een hoogspanningsmast.
De fietsen van het dak van het busje af halen, deze verstellen, knalgele regenjassen aan, helmen op en daar gaan we! De instructie van David is duidelijk. Met rechts remmen, achter elkaar blijven rijden en hem niet inhalen; harder gaan dan hij is te gevaarlijk. Het eerste stuk is asfalt; we gaan snoeihard naar beneden. Achter ons rijdt Alfons met het busje; mocht er iets misgaan dan is de redding dichtbij. Na een uur dalen rijden we een nationaal park binnen, waar we nog even een kaartje voor moeten kopen.
Dan het Gevaarlijke Stuk. De weg is van gravel, heeft geen vangrails en is gemiddeld drie meter breed. Links de afgrond. Als je over de rand gaat kan je het niet navertellen; er volgt een vrije val van honderden meters. Rechts de bergen. Waar (veel!) herdenkingstekens zijn aangebracht voor mensen die het hier niet overleefd hebben. Toen deze weg nog als doorgaande weg werd gebruikt, overleden er zo’n 200 tot 300 mensen per jaar.
Nog even los van het feit dat je te hard gaat om goed naar beneden te kunnen kijken, is het op deze hoogte vandaag helaas te mistig om van het uitzicht te genieten. Na een dik uur dalen op de gravelweg, komen we onder de wolken te rijden. We zitten dan in het Yungas-regenwoud. Wat een geweldige rit. Ik weet David in het zicht te houden (het heeft voordelen als je als Nederlander bent opgegroeid met een fiets) en het gaat hard omlaag. Het is wel opletten, er ligt allerlei los grind en grotere keien en natuurlijk zijn er veel bochten. De adrenaline stroomt. Echt genieten dit.
Op passeerstroken stoppen we verschillende keren om even te kijken of het nog goed gaat met iedereen (met onze Britse groepsgenote helaas iets minder - maar in haar tempo komt ze er ook wel), om foto’s te maken en om wat te eten. We komen niet al te veel ander verkeer tegen. Vanwege het hoge aantal ongevallen is er nu een andere, beter begaanbare weg aangelegd. Rond een uur of drie zijn we beneden. We hebben dan ruim 60 kilometer gereden. Een bijzondere ervaring!
Foto's
