Buitengewoon bizar Bolivia deel 2
Bolivia
Zuid Amerika
ThijsVDenBurg
Buitengewoon bizar Bolivia deel 2
La Paz is niet heel bijzonder als stad, de ligging echter wel. Tussen verschillende bergketens in een kleine vallei is het de hoogste officiële hoofdstad ter wereld. Om weer verder te gaan op de curiositeiten, er hangt een aanplakbiljet. Elke zondag is het ergens net buiten de stad Cholita Fighting. Ach waarom ook niet en met een groep van het hostel gaan we erheen. Cholita’s zijn de vrouwelijke berokte en gebolhoede vrouwen van Bolivia. Zonder verwachtingen stappen we binnen. Op de voorste rijen zitten de gringo’s (toeristen) en de achterste rijen worden gevuld met Bolivianen. Iedereen kent WWF in Amerika met de over-opgepompte spierbundels in rare pakjes en soms met maskers, wie kent nu niet Hulk Hogan. Vaak slecht theater en overdreven pijnlijden na enkele ‘rake’ klappen. En de zwakke wint altijd na een lange uitputtende strijd (wel moet even vermeld worden dat deze mannen en vrouwen soms ook echte atleten zijn). Amerikanen smullen hiervan en er gaat grof geld in om. Stel je dit nu voor in Bolivia en dan zonder budget. Een schrale ring in het midden met gescheurde mat, een nog slechtere timing (pijnlijden komt soms anderhalve seconde later, of men springt zelf nog even uit de ring na een verwoestende worp), de opkomst is door een gouden douchegordijn. Types als Mr Atlas, de wolf, de vernietiger en catman passeren de revue. Die laatste heeft zijn pakje laten maken door een slechte naaister laten maken want het ziet er erg gekunsteld uit. Ook zijn er vrouwen die met elkaar de ring betreden en als afsluiter komt er ook nog de dwerg. Het is lang geleden dat ik bijna moest piesen in mijn broek van het lachen maar dit scheelde niet veel. Het was hilarisch zo slecht maar zeker entertainment ten top. En soms zelfs indrukwekkend over de sprongen die ze durfden uit te voeren. Zondag in La Paz? Ga naar Cholita Fighting.
Wat ik doe wordt aan thuis natuurlijk niet altijd van te voren verteld. Soms is het beter om achteraf te melden. Death Road, de naar men zegt gevaarlijkste afdaling ter wereld. Met de mountainbike naar beneden over een oude weg met afgronden van 600 meter. Vangrail? Soms. Wegbreedte op zijn smalst een meter of drie. Een afdaling van 65 kilometer lang en er wordt een hoogteverschil van 3600 meter overbrugd. De weg heeft zijn naam gekregen doordat vroeger per jaar hier ongeveer 26 voertuigen over de rand gingen, vaak door vermoeide bestuurders. Nu is er een andere weg en gaat het meeste verkeer niet meer over deze weg. Des te meer ruimte voor kamikaze mountainbikers. Elk jaar gaan er enkele personen over de rand. Een prima uitdaging dacht ik zo en op 4700m kan ik niet wachten om te vertrekken. Vrij koud is het eerste stuk over asfalt en al snel worden de posities in de groep bekend. Na tien minuten zien we de andere groep al bellen naar een ambulance, twee personen over hun stuur heen gekukeld, resultaat: elf hechtingen in de kin en gekneusde pols. Vrolijk knallen we verder. Na een tijdje gaan we het gravel op dat we de rest van de trip zullen blijven volgen. Van het uitzicht geniet ik alleen op rustpauzes, voor de rest volledig geconcentreerd achter de gids aan stuiven. Eén enkele bocht die ik te ruim en snel neem geeft me de kriebels en maakt me bewust van de mogelijkheden. Maar voor de rest geniet ik volop van het stofhappen, stenen ontwijken en in aanvalspositie op mijn MTB naar beneden te racen. Naar mijn idee worden de verhalen redelijk overdreven over de gevaren en moet je wel heel raar doen wil je over de rand gaan. Waarschijnlijk achterstevoren, handen gekruist met blinddoek op en in tien jaar niet meer op een fiets gezeten te hebben. Als Nederlander is het dan makkelijk gezegd maar je zou wel in stijl gaan. Over de rand, zonder parachute, wel met fiets. Maar we hebben het overleefd, zonder ongelukken of schrammen.
Foto's
