Buitengewoon bizar Bolivia deel 1
Bolivia
Zuid Amerika
ThijsVDenBurg
Buitengewoon bizar Bolivia deel 1
Copacabana, niet het strand in Rio in Brazilië, maar een stadje aan de Boliviaanse kant van het Titicaca meer. De grensovergang verloopt heel erg soepel moet ik zeggen. Bolivia, land van de grote verschillen in natuur, hoogste (hoofd)stad ter wereld, armoede en bolhoeden. Maar voor mij vooral van veel vreemde gewoontes. Om maar meteen met de deur in huis te vallen, ten eerste bezoek ik de kerk hier wat niet echt apart is behalve de kapel die er bij hoort. Een zwarte Maria wordt hier aanbeden. Voor de rest bestaat de kapel uit grote bakken waar kaarsen in worden gesmolten. Met de gesmolten wax worden er figuren en woorden op de muren geplakt. Huisjes, auto’s, poppetjes enzovoorts worden hier geknutseld. Creatief met wax! Eenmaal buiten loop ik tegen de pastoor aan. Het is weekend en hij staat auto’s te zegenen op straat. Jawel dat gebeurt hier elk weekend en hoe. In de rest van Bolivia moet je geen halve seconde stilstaan met je auto of er wordt al getoeterd. Hier staat een rij van auto’s, bussen en zelfs vrachtwagens een paar honderd dwars door de nauwe straatjes van het stadje heen. Alles staat dus vast, maar daar heeft niemand een probleem mee. De auto’s worden met slingers en confetti versierd en allemaal hebben ze als klap op de vuurpijl een feesthoed op, niet de mensen maar de rijtuigen. Bij de kerk aangekomen wordt er drank over de motorkap en lampen gegoten, de pastoor zwaait er met zijn fancy wc-borstel op los en zegent de gelukkige vierwieler. Als goede afsluiter worden er rotjes onder de bodemplaat afgestoken. Zo de auto kan er weer een jaar of wat tegenaan. Apart maar intrigerend ritueel. Eenmaal hiervan bijgekomen is het tijd om te eten. Een klein tentje ziet er gezellig uit, dus de keuze is gemaakt. Het duurt even voor mijn eten er is maar dan heb je ook wat. Na een paar happen bijt ik op iets hards, het schuurt mijn kies en tandvlees. Toch maar niet doorslikken, ik tover een nietje tevoorschijn. Ik wenk de ober en laat hem het nietje zien. Zonder enkele emotie te tonen pakt hij het en loopt weg en gaat verder met zijn werk. Ach ja heb op mijn reis wel vaker wat mindere dingen in mijn eten gevonden. Maar niet lang hierna komt ook nietje twee tevoorschijn. Dus… Laten we het eten maar voor wat het is.
In de ochtend naar de pier om naar Isla del Sol te gaan. Naar men zegt de oorsprong van Incageloof en cultuur. Helaas ben ik gister vergeten de tijd te verzetten met één uur, aangezien het natuurlijk anders is in Peru. De enige boot in de ochtend heb ik dus gemist en moet 4 uur wachten tot de volgende gaat naar het Noorden van het eiland. In de middag mis ik hem gelukkig niet maar omdat we met weinig mensen zijn worden we overgeplaatst naar een lokale boot die eerst alle boodschappen er nog op moet laden en op nog een persoon moet wachten. Anderhalf uur later vertrekken we. De trip duurt 2 en een half uur omdat ze niet harder dan 2 zeemijl per uur willen varen. Uitgeput van het niks doen arriveer ik op het eiland. Toch nog maar snel even het hoogtepunt meepakken door een uurtje te wandelen. Het eiland is rots- en heuvelachtig en steekt sterk af tegen het blauwe meer. Als laatste kom ik bij het heilige punt aan, de kaartjesverkoper is vriendelijk en in zijn gebrekkige Engels (en mijn gebrekkige Spaans) legt hij me dingen uit en leidt me terug naar het dorp waar zijn familie een klein hostel heeft. En volgens mij heb ik één van de betere keuzes in het dorp. Het ligt aan het strand, de zon begint net onder te gaan en de lucht is schitterend. Maar het toppunt is toch na het avondeten (zonder nietjes). Ik kom terug en het strand is verlaten, het water rolt zich rustig uit over het zand. Als ik naar boven kijk heb ik nog nooit zo’n heldere hemel gezien, de Melkweg steekt als een dikke witte krijtstreep op een donker schoolbord. Liggend op mijn rug bewonder ik dit en zie om de paar minuten dat vallend gesteente en stof onze dampkring probeert binnen te dringen. Adembenemend en ik kan het toch niet laten om een traan te laten. In de ochtend loop ik het eiland van Noord naar Zuid om op tijd de boot terug te nemen en de bus naar La Paz.
Foto's
