RoyanvanVelse
Opeens een...pijlstaa
En opeens kwam hij voorbij, vanuit het niets en in het niets, in het blauw, op een diepte van 15 meter: een pijlstaartrog. Zo sierlijk, zo mooi maar ook zo snel, en toch bereid om zich even te laten fotograferen.
1.000e: les Grottes
Mijn 1.000e foto is alweer wat ouder, alhoewel ik ieder jaar op deze plek terugkom en hem allang opnieuw digitaal had kunnen maken. Het is mijn thuis en mijn thuishaven, mijn leven lang al. In een aantal van de boeken die ik geschreven heb spelen dit plekje, dit dorp, dit eiland en zelfs dit strand ook een rol. De laatste bladzijde van mijn boek 'Reizen door landen in opspraak' speelt zich af op dit strand: "Ik ben weer terug op het strand en ik voel de vertrouwde zon opnieuw op mijn lichaam branden. Ik heb door alle verhalen en gebeurtenissen heen mijn leven nog een keer kunnen meemaken en voelen. Ik ben situaties en mensen tegengekomen waarvan ik dacht dat ik ze vergeten was. In de herinneringen verandert er soms wel het een en ander en ik prijs me gelukkig dat ik alles meteen heb opgeschreven in die tijd. Het schrijven was als een wandeling door een bewegend museum, waar iedereen na een lange rust weer opstond en verder begon te leven. Ik ben zoals elke keer weer betoverd door de zee die voor me ligt. Ik sluit even mijn ogen en ruik het water, ruik ook het warme zand. Ik probeer de geur van verbrande aarde nog eens voor me te halen, of die van vochtige oerwouden. Maar het parfum van de Middellandse Zee overwint alles en bedwelmt even alle herinneringen. En dat is maar goed ook. In de jaren die achter mij liggen heb ik de nodige andere eilanden mogen ontdekken zoals Martinique en Guadeloupe in het Caribisch gebied, de Malediven in de Indische Oceaan en het continentaal grote Australië. En toch vormden dit eiland en dit strand hier, de Plage des Grottes, al die tijd mijn enige thuishaven. Ver van huis droomde ik vaak van het in de rotsen uitgehouwen achthonderd meter lange pad langs de zee dat naar het strandje voert. Telkens weer verlangde ik naar het weerzien met de bomen, de rotsen, het zand en het water die mijn leven lang al het meest vertrouwde decor vormen voor me. Het boek is af. Voor mij is dit het moment om het dicht te slaan maar zeker niet om het af te sluiten. Je leeft immers niet zonder herinneringen en je handelt niet zonder rekening te houden met je ervaringen. Of ik alles over zou doen is een vraag waar ik geen eenduidig antwoord op kan geven. Waarschijnlijk niet. Ik ben blij dat ik niet alles van tevoren heb geweten. Of ik spijt heb van iets? Dat is nu net de vraag waar ik niet en nooit over na wil denken. Maar waarschijnlijk heb ik dat niet. Naast al mijn vrienden van toen en van nu wil ik vooral mijn ouders danken, Jan en Rita. Niet in de laatste plaats omdat zij ervoor hebben gezorgd dat ik hier groot kon worden. Maar zeker ook voor hun steun in alle moeilijke momenten in landen waar het leven soms onmogelijk leek. Ondanks de afstand waren ze altijd dichtbij en dat zijn ze gelukkig nog steeds. Het is warm. Het baaitje van het strand is sinds mijn geboorte amper veranderd. De twee grote rotsen die op een meter diepte in het water liggen lijken wat te zijn gezakt maar zien er nog net zo uit als toen. Zachte golfjes kletteren tegen ze aan en visjes verschuilen zich onder water in hun schaduw. Net als altijd ga ik het water in met mijn duikbril op om met die vertrouwde diertjes te spelen. Simpelweg omdat het leven ondanks alles gewoon doorgaat."
Marché Bonsecours
Montréal aan het eind van de winter bezoeken is bijzonder. Het wordt dan wel al mooi weer, er ligt nog sneeuw en er stroomt voortdurend ijs door de rivier Saint-Laurent. Het maakt de stad erg mooi. De kale bomen zorgen er ook voor dat je meer ziet en betere foto's kunt maken. Groen moet zeker ook mooi zijn en in de zomer kun je er op het terras zitten, wat deze week niet kon. Maar noordelijke steden in de winter blijf ik mooi vinden. Op de foto, met de koepel, de Marché Bonsecours. Heel lang was dit de overdekte markt van Montréal. Voorheen werd het gebouwd als Parlementsgebouw, en nu bevinden zich winkeltjes in het pand. Dit was dan foto nummer 999. De mijlpaal komt eraan :)
Notre-Dame de...Montr
Ik had in Canada niet zoiets als dit verwacht. Een oude, grote kerk die zo prachtig is van binnen. Het blauw maakt het nog indrukwekkender en mooier. Het is het blauw wat overal terugkomt in de stad Montréal. als achtergrond voor de gouden, Franse koninklijke lelie.
Witte schoonheid
Een wit schatje in de sneeuw op de Mont-Réal, de heuvel achter de stad Montréal. Het valt vast niet mee om eten te vinden in de langer Canadese winter, maar voor het eerst sinds maanden begint het te dooien. Het voorjaar komt eraan en dan valt hij weer extra op met zijn zeldzame kleur.
Oratoire Saint-Joseph
Dit immense gebouw staat net buiten de stad, op ruim een uur lopen vanuit het centrum. Het is een bedevaartsoord ten ere van Sint Joseph. Men begon met de bouw aan het begin van de vorige eeuw, maar de kerk is pas af sinds de jaren 60. Binnen heb je kerkzalen en kapellen, maar ook veel roltrappen en terrassen. De moeite van eeen bezoekje waard.
Wintersport in de sta
Tegen de stad Montréal ligt de heuvel Mont Royal. Met langlaufski’s over de schouder lopen de Canadezen middels wat trappen en paden vanuit de stad zo de heuvel op om zo te genieten van wat uurtjes wintersport. Hier het chalet boven de heuvel met op de achtergrond een stukje skyline van Montréal.
Hoe groen is...Groenl
Zo groen is Groenland niet. Maar goed, dat wisten de Vikingen ook al nadat ze van IJsland naar Groenland werden gelokt. IJs, sneeuw en kou. Maar wel zo ontzettend fotogeniek!
Frankrijks superster
Gisteren verscheen mijn 9e boek. Niet over reizen dit keer maar over Claude François, Frankrijks superster. Hij is de zanger die de planetaire hit 'My way' schreef en in de jaren 70 d disco lanceerde. 40 jaar geleden, in maart 1978, verongelukte hij op 39-jarige leeftijd. Maar nog altijd is hij ongekend populair in Frankrijk. Op de foto zie je zijn graf, in het dorpje Dannemois (Essonne), net ten zuiden van Parijs.
Treinen zonder reis
Treinen die niet meer rijden, die (uit)gerangeerd staan op een spoor waar niemand nog wat mee doet, naast bunkers die niet meer gebruikt. Albanië toen.
Het leukste huisje
Dit mooie blauwe huis vond ik zelf het leukste van Riga. Het is tegenwoordig een restaurant, maar het werd gebouwd in 1221, in het jaar dat de eerste straat ontstond in de oude stad. Het was bestemd voor de oprichter van de broederschap van beverjagers.
Drie Gebroeders
De Drie Gebroeders in de Letse hoofdstad, oude huizen die je niet kan en mag missen in deze middeleeuwse Hanzestad. Het hele centrum straalt dze prachtige sfeer uit.
Nooit genoeg
Van dit soort beelden krijg ik eigenlijk nooit genoeg. Mooi, tropisch, Caribisch blauw. Warm en helder water en veel kleuren. Ook heel veel vis, groot en klein. Ik zou het iedere dag wel willen!
Noorderlicht aan de..
Het is wel bijzonder wanneer je op het ijs staat en de focus volledig naar je camera en het noorderlicht gaat. Kloppen de ISO, het diafragma, de sluitertijd? Heb je de afstand goed ingeschat? En dan maar blijven aanpassen en proberen terwijl de camera op een statief in de sneeuw staat. Iedere 30 seconden een nieuwe en iets andere poging. Je wordt zo ingenomen door het tafereel voor je en de camera dat je niet eens in de gaten hebt dat achter je het noorderlicht nog veel intenser is dan voor je. Noorderlicht in het zuiden dus. Gelukkig hebben de camera-loze mensen het wel door en kan ik mijn Nikon met één slag 180 graden draaien :)
Ook nonnen doen de wa
Vanaf de oude stadsmuren van Dubrovnik is goed te zien hoe deze non de was doet. Het is maandag (echt). De rode daken zijn verder karakteristiek voor deze middeleeuwse vestingstad in het zuiden van Kroatië.
Honderd jaar vrijheid
De Baltische staten vieren dit jaar dat ze, ieder afzonderlijk, 100 jaar geleden hun onafhankelijkheid hebben verkregen. Die vrijheid ging niet vanzelf en na 1918 zijn de landen nog vaak bezet geweest door Duitsers en Sovjets. Nu zijn de landen lid van de EU en deze soldaat staat in Riga op wacht bij het Vrijheidsmonument. Ik publiceerde vandaag ook een blog over de onderdrukking van de Letten.
Archeologische schat.
Niet ver van Fier, in het zuiden van Albanië, liggen de restanten van Apollonia, een stad die 6 eeuwen voor Christus werd gesticht door de Grieken. Wat ervan over is vormt meteen de grootste archeologische schatkamer van Albanië. Alles staat weliswaar schots en scheef, maar er worden steeds weer nieuwe voorwerpen gevonden.
Kathedraal van de...G
Aan het eind van de 19e eeuw werd onder het bewind van de Russische tsaar Alexander II deze orthodoxe kathedraal gebouwd, de grootste van de Baltische staten. Hij valt erg op in het stadsbeeld met 5 gouden koepels. Van binnen straalt de rijkdom er ook vanaf, zoals vaak in orthodoxe kerken. En de sneeuw maakt de buitenkant alleen maar mooier.
Oud of nieuw
Het Zwarthoiofdenhuis is het meest bekende pand van Ruga. Het behoorde toe aan het koopmansgilde. In de 19e eeuw werd het gerestaureerd en tijdens de tweede Wereldoorlog zwaar beschadigd. In 1948 bliezen de Sovjets de ruïnes op. In de jaren 90 echter werd besloten om het pand te herbouwen, tot in de kleinste details. En nu staat het daar, net zo trots als vroeger.
Onbekend Albanië
Albanië is nog steeds een onbekend en onbemind land. Onterecht. Hoeveel mensen hebben nu dit soort landschap voor ogen wanneer ze aan Albanië denken? Toch is dit het noorden van het land. Een prachtig ruig gebied waar menig verwende toerist zijn ogen nog uit kan kijken.
Weer zo'n mooi rendie
Weer zo'n mooi rendier. Rendieren en poollicht vormen het thema van de nieuwe blog die ik vanavond heb gepubliceerd. Dat hoort allemaal bij dat prachtige Fins Lapland.
De toegang naar...Pom
Het is elke dag weer druk in het oude Pompeï. Met een gemiddelde van een kleine 10.000 bezoekers per dag, is het tegenwoordig in de beroemde stad toch nog minder druk dan in de hoogtijdagen, vlak na het begin van onze jaartelling. Toen leefden er maar liefst 15.000 mensen in deze Romeinse nederzetting aan de Middellandse zee. Pompeï was welvarend. De zee was binnen handbereik en de grond rondom de Vesuvius was vruchtbaar. Deze vulkaan was al eeuwen niet actief geweest. De stad floreerde en kende tempels, theaters, villa’s en gewone woningen. In het jaar 62 na Christus werd de stad ontwricht door een grote aardbeving. Veel van de publieke gebouwen raakten zwaar beschadigd maar de bevolking begon vrijwel meteen aan de wederopbouw. In de zomer van 79 barstte echter totaal onverwachts de Vesuvius uit. De vulkaan spuwde brokstukken, tefradeeltjes en vulkanische as uit. De stad werd meters dik bedekt met al deze materialen en de bewoners stierven of door toedoen van hun instortende woningen of door de hete gloedgolven. Het werd stil in Pompeï en de stad, die bedolven lag onder meters as en lava, werd in de loop van de eeuwen vergeten. Het Romeinse Rijk zelf werd aanvankelijk groter dan ooit en stortte in de 5e eeuw in. Na de middeleeuwen werd er weliswaar iets van de stad ontdekt, maar pas in de 18e en de 19e eeuw werden serieuze opgravingen ondernomen.
Kattenkwaad bij de...
De Hassan II moskee in Casablanca is niet alleen de op twee na grootste moskee ter wereld. Het is ook een ontmoetingsplaats voor jong en oud. Om de moskee heen zie je in de schaduw dan ook veel mensen zitten die praten, eten of drinken. Ook deze katten hebben er een fijne plek gevonden en worden gewoon met rust gelaten.
Geen huisvesting
Echt huisvesting kun je dit niet noemen. Hutjes, zeilen en takken. Het geweld tussen Hutu’s en Tutsi’s heeft deze mensen ontheemd en in dit kamp langs de grens met Burundi wachten ze op de volgende etappe van deze genadeloze exodus en genocide in 1994.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
