Laureen
Zwarte kat vrolijkt..
Zomaar een begraafplaats in North Yorkshire, grauw en eeuwenoud met omgevallen en scheve zerken. Voor mij zijn de Engelse begraafplaatsen fascinerend en spookachtig en ze oefenen een enorme aantrekkingskracht op me uit. Zal wel iets met mijn morbide instelling te maken hebben. Een zwarte kat op een kerkhof zou de sfeer nog meer moeten tekenen,volgens de vertellers, maar dit katje dat ineens achter een zerk opdook, maakte het juist vrolijker en lichter. Gewend aan de stilte en neerslachtige sfeer vond hij ons gezelschap wel aangenaam en hield ons op onze tocht over de dodenakker gezelschap en wilde best spelen. Nadat hij zijn pad vervolgde was diezelfde omgeving ineens weer morbide en triest. Tijd om een pub op te zoeken en hopen dat de aanwezige have levendiger is, dan hun voorgangers onder onze voeten.
Verenigde Staten • Georgia en Tennessee
Verenigde Staten • Georgia en Tennessee
Alligator poseert met
Als je in de 'deep south' van Amerika bent, moet je echt wel een plantage bezoeken. Onze keus viel op Magnolia Plantation and Gardens. De plantage werd in 1676 gebouwd en het verbouwde product was Ashley Rice. De plantage lag langs de rivier, die voor het zoete water voor de gewassen zorgde. Je zit hier pal aan de kust, dus als het vloed werd, kwam er zout zeewater de rivier binnen, wat slecht, of liever gezegd: moordend, was voor de rijstplanten. Om dit te voorkomen werd er een dijk met sluisjes gebouwd tussen rijstvelden en rivier. Door die sluisjes kon het zoete water naar binnen stromen. Om tijdens opkomen van de vloed het zoute water geen toegang te geven, stonden er slaven bij die ieder kwartier een lepeltje rivierwater moesten proeven. Werd het zout, dan gingen de sluisjes dicht. Over onplezierige banen gesproken. Sowieso werd heel het onderhoud door slaven gedaan, zoals toen gewoon was. Met de burgeroorlog in 1676 werden die gelukkig allemaal bevrijd, wat wel de nekslag was voor de plantage. Bij de entree kon je ook een kaartje kopen voor een boottochtje. Met een boot met platte bodem voer je over de vroegere rijstvelden, waar het krioelde van de alligators. Een moederalligator was zo vriendelijk te poseren met één van haar baby’s op haar hoofd. Het schijnen heel goede, zorgzame moeders te zijn, die ook zonder enige emotie het kroost van een andere moederalligator opeten. Dat soort moeders zie je bij scholen ook wel eens staan...
Verenigde Staten • North en South Carolina
Verenigde Staten • North en South Carolina
Bezoek aan een...plan
Magnolia Plantation werd in 1676 gebouwd en zoals gewoonlijk moest de boel onderhouden worden door slaven. Die gelukkig bij de burgeroorlog in 1865 bevrijd werden. Het is een prachtige omgeving, natuurlijk met moerassen en likkebaardende alligators. De oprijlaan er naar toe is majestueus, indrukwekkend en groots. Ondanks dat het er mooi is, kun je je de vochtige hitte in de zomer voorstellen en blij zijn met de airco die sindsdien is uitgevonden.
Stoere bison in...Yel
De bison is in Yellowstone goed vertegenwoordigd. Ze zien er goeiig uit en als er tientallen over de weg langs je camper wandelen, krijg je bijna de neiging je raampje open te doen en zo'n goeie lobbes te aaien. De jonge bisonnetjes zijn hups en dartel als jonge poesjes en alles ziet er lief en vredig uit. Maar bisons zijn uitermate agressief en onbetrouwbaar (ik ken zelf ook wat bisons, die had ik in mijn vriendenkring). Zonder een enkele reden kan een kudde zich ook tegen één bison keren en die met z'n allen doden, door er met hun gehoornde koppen net zo hard tegenaan te bonken tot hij het loodje legt. Als je dat weet, wordt de aaibaarheidsfactor ineens een stuk minder en in plaats van je raampje open te draaien, wacht je stilletjes en geduldig tot je voorzichtig verder kan rijden. Dat kan even duren, want ze nemen er hun tijd voor: ik ben groot, ik weeg duizend kilo, had je iets te mopperen? Kom maar uit je camper, dan hebben we het er even over. Geduld is een schone zaak...
Lugubere kunst
Onderweg naar de Lehman Caves hadden we al eerder kunstobjecten gezien, gecreëerd door iemand met een lugubere geest die dacht het traject een beetje op te leuken. Wat dat betreft schoot hij (ik ga er voor het gemak maar van uit dat het om een hij ging) zijn doel voorbij. In de grotendeels vergane auto zie je dat schedel en hoeven gestut worden door nog meer beenderen. Het is een raar idee dat een dier dat hier eerst misschien heeft rondgelopen, nu als kunstwerk fungeert. Nu heb ik zelf niet zoveel met kunst, omdat ik het niet snap. Maar ik vraag me af wat deze kunstenaar nu eigenlijk wil zeggen. Het kunstwerk heet toepasselijk: a horse with no name, gezien het aftandse bordje dat erbij stond. Misschien is de artiest ook al tot stof vergaan en zijn er van zijn botten leuke vaasjes gemaakt of boekensteunen. Kunstzinnig tot in de dood, een loffelijk streven. Of zit ik nu weer verkeerd...
Vallei des doods
Valley of Death, vallei des doods, ooit zo genoemd door een pioniersvrouw die de barre tocht overleefde nadat de groep waarmee ze door dit onherbergzame gebied trok verdwaalde. Death Valley is barbaars mooi, uitdagend bars en dodelijk lokkend. Je zit buiten en merkt niet hoe de droogte je in de vingers kan krijgen. Tegenwoordig kun je je terugtrekken in je camper of eventueel hotelkamer. Hoe moet dat vroeger zijn geweest in een omgeving waar het meer dan vijftig graden kan worden? Toen kon je er niet aan ontsnappen, nu wel...
Onzorgvuldige tekst o
Soms bezoek je plaatsjes die zo neerslachtig zijn, dat alleen een bezoek aan een begraafplaats je nog kan opvrolijken. Op deze zeer oude dodenakker heb ik een poos rondgedwaald, terwijl mijn eega een dutje deed in de camper. Die vond het maar een doodse bedoening. Ik niet. Een begraafplaats is een soort almanak waar je van alles ziet en leest. De foto die ik hier plaats is niet zozeer mooi, maar wel apart. De geboorteplaats van deze persoon is namelijk verkeerd gespeld. Iets wat heel eenzaam op me overkwam. Bij leven kennelijk niet zo belangrijk dat de gegevens correct werden opgenomen. In eerste instantie twijfelde ik zelfs nog: het moet toch Roubai zijn? Ik heb veel graven gezien, maar eentje met schrijffouten vond ik toch wel uniek. En dan denk je verder: zou de rest wel correct zijn? Misschien ligt hier wel een Julia Simpson of een Jorgje Hoorndrager. Het kan allemaal...
Slaperige hagedis
Langs de 50 in Nevada staat in de middle of nowhere een boom die volhangt met schoenen. Het is ons nooit duidelijk geworden waarom mensen dat doen en waarom het schoenen moesten zijn en niet bijvoorbeeld ondergoed, tennisrackets of handtassen. Ze hangen tot helemaal bovenin aan de dunste takken, dat je denkt: hoe krijgen ze het voor elkaar! We wilden de boel eens van dichtbij bekijken. Daarvoor moest je door een nauwe doorgang, gevormd door drie paaltjes die dicht bij elkaar stonden. Op één van die paaltjes zat een hagedis te dutten, die ons kippig aankeek alsof hij net uit een diepe slaap was gewekt, wat waarschijnlijk ook het geval was. Hij keek ons zo goeiig aan en helemaal niet bang, dat we besloten de boel maar van wat verder weg in ogenschouw te nemen. Om het ventje niet te laten schrikken en van zijn heerlijke zonnige plekje weg te jagen. En och, we zagen het zo ook wel. Toen we weer doorreden zwaaide hij naar ons, maar dat kan ook een speling van het zonlicht zijn geweest...
The loneliest road in
Nevada is leeg, heel leeg. Ongelooflijke hoeveelheden land per inwoner. Je kan er kilometers rijden en geen huis zien, laat staan een stad en door dit lege landschap loopt een weg, die in een andere staat al zijn oorsprong vindt en die de naam heeft: the loneliest road in America. Voor Nevada gaat dat ongetwijfeld op: je zit overal mijlen vandaan en je kunt ik weet niet hoe ver weg kijken. Zelf vind ik het prachtig: het uitgestrekte, de vergezichten, het eenzame. Zo'n tegenstelling met ons drukke Europa. Maar dan denk ik aan de mensen die hier iedere dag rijden, om naar hun werk te gaan. Die iedere dag die leegte inkijken en hun ogen open moeten zien te houden. Of als je er 's avonds overheen moet. Want buiten de steden en dorpen is er geen verlichting op de wegen. Dan moet het hier niet donker zijn, maar DONKER! Eén verkeerde beweging en je zit naast de weg. Er zijn zelfs geen cat eyes om je te leiden. Maar daar hoeven we allemaal geen rekening mee te houden. Wij hoeven alleen te genieten, wat een luxe...
Kunst in the middle o
We waren onderweg naar de Lehman Caves in Nevada. Ik weet niet wat het is, maar zodra we ergens onder de grond kunnen, staat mijn eega al te springen. Het is geen voorbereiden op.... want na ons verscheiden worden we opgestookt, maar dit terzijde. Een kunstenaar heeft kennelijk bedacht de tamelijk verlaten weg op te leuken met verzinseltjes. Ik weet niet hoe de geest van die persoon werkt, maar ik kreeg er in hoofdzaak de kriebels van. Dit stilistische beeld, luguber en eenzaam, tegen die prachtige ongerepte bergen op de achtergrond. Die uitgestrekte natuur leek ineens verlaten, het prikkeldraad onderschreef het macabere. Kunst, ik ben er niet geschikt voor...
Joshua Tree
Hij is familie van de yucca, de Joshua Tree, en zo ziet er er ook uit. Takken met allemaal yuccaatjes aan de uiteinden. Als handen met tientallen vingertjes die radeloos naar de hemel reiken. Hij groeit zo'n zeven centimeter per jaar, is met zestig jaar ongeveer volwassen (ik ken zulke mensen) en wordt rond de honderdvijftig jaar oud. Dit exemplaar moet dan ook een respectabele leeftijd hebben en heeft al veel gebeurtenissen meegemaakt: de wereldoorlogen, de komst van internet, de milkshake, Tommy Cooper en nog veel meer. En al die tijd stond hij hier te staan en zich nergens mee te bemoeien. Als wij hier over een paar jaar weer komen, zal hij hier nog zijn. Gegeseld door de ijskoude woestijnwind in de winter, de droge hitte in de zomer, onaangedaan zal hij ons bekijken. En wij mogen ons er nietig en ontoereikend naast voelen.
Onaards
Nevada is leeg, een ongelooflijke hoeveelheid land per bewoner. Zelf hou ik wel van die woestijnachtige omgeving, die zo dor lijkt en toch zo levend is. Bloemen, dieren, insecten, alles leeft er. Het doorgaans zonovergoten landschap is prachtig, maar dan gaat de zon weg. En ineens is het niet meer prachtig, maar desolaat en onaards. Alsof een enorme hand al het leven heeft weggevaagd en jij als enige bent overgebleven. Dreigend kijkt het terug en als je niet beter wist zou je je eenzaam en angstig voelen. De zon komt weer om die dreigende wolk heengluren en je beklemming valt weg. Maar toen ik deze foto bekeek, voelde ik diezelfde huivering..
Teer leven in een...w
Zion is een prachtige, ruwe omgeving waar je omringd wordt door steile canyonwanden die arrogant op je neerkijken. Dan weet je hoe een vlieg op je arm zich moet voelen. Je kunt je ook goed voorstellen dat heel vroege volkeren, Indianen, zich hier veilig voelden. Maar dat het ook een val geweest kon zijn. Immers: het liep dood. Die miljoenen jaren oude omgeving, die gevormd is door water en wind, staat haaks op het tere leven dat zich hier bevindt. Tijdelijk, kwetsbaar en toch onmisbaar.
Een onbeduidend parkj
Zomaar langs de weg, dit kennelijk onbeduidende park. De weg er naar toe was redelijk slecht, er stonden wat campertjes van mensen die er langer dan een dag bleven, gezien de zonnecellen en tapijtjes voor de deur. Je zou er zomaar voorbij rijden en dan dit missen. Persoonlijk kan ik uren naar zoiets kijken, mijmeren en dromen. Misschien zou ik er 's avonds bij zitten als iemand met Gilles de la Tourette vanwege de muggen die hebberig mijn bloed zouden willen drinken, maar toch...
Het ondoorgrondelijke
De moerassen in Florida zijn doodstil. Het wateroppervlak kijkt stug terug en verklapt niets over wat er onder het oppervlakte leeft. Ondanks de waterrimpeling is moeilijk te zien waar boven water ophoudt en de spiegeling begint. Wat het onmogelijk maakt sluwe, spiedende alligators te ontdekken, die snel en moordend het water uit kunnen komen, terwijl jij op een board walk staat als lopend buffet. Het voegt wel een dimensie toe aan je wandeling...
Living life on the...
Als je met een airboat over de Everglades bent gegaan en het vertrek daarvoor is van een alligatorfarm, dan ga je daar natuurlijk ook even rondkijken. In de troebele vijver ligt een fortuin aan handtassen je geniepig te bekijken: kom maar leuk zwemmen, gezellig! Je ziet het gulzige kwijl nog net niet uit die moorddadige bekken druipen. Iedere twee uur ofzo is er een show, waarbij er van alles verteld wordt en er voor de sensatie kipfilets tussen de alligators worden gegooid. Bij het verscheuren van die lapjes vlees, valt er wel eens een stukje op de grond, dat te klein is voor die grote monden om erbij te kunnen. De gieren die alles in de gaten houden, kunnen dat wel. Voorzichtig scharrelen ze tussen de moordmachines door, af en toe uitwijkend voor een begerige beet in hun richting. Deze gier staat voor een vraatzuchtig publiek, dat zich flitsend snel kan bewegen. Ik weet niet wie er sneller zou zijn als het erop aankomt. Ik heb maar niet te lang gekeken, de aanblik werkte op mijn zenuwen.
Voormalige zee is nu.
Het gebied bij Flaming Gorge in Utah was miljoenen jaren geleden thuis voor allerlei soorten dinosaurussen en haaiensoorten, aangezien toen grote delen onder de zeespiegel lagen. Nu reden we op 2500 meter hoogte en was het niet voor te stellen dat dit ooit zee was. In de omhoog geduwde aardlagen zie je de kleuren nog zitten van de sedimenten die toen de lagen vormden. De kleuren worden door de sneeuw geaccentueerd, wat de grootsheid versterkt.
Sneaky moordmachine
De weg vol bruggen over de Keys van Key West naar het vasteland is zo'n 192 kilometer. Een aardig eindje en hoe mooi de omgeving ook is: je wordt op een gegeven moment moe en dan krijg je zware ogen. We pakten de eerste rest area om even rond te kunnen lopen en een beetje bij te komen. Het was prachtig aangelegd met een groot, helaas gesloten, visitor centre. Een enorme parkeerplaats met picknicktafels op de mollig geschoren gazons, allemaal even keurig. Tussen de hoofdweg en deze rest area was water, een soort grote beek die onder de afslag naar deze plek doorliep en aan de andere kant weer verder ging. Er stonden redelijk hoge afrasteringen langs het water. Attent, dacht ik nog, want de wallenkanten liepen een beetje steil af, viel je of als kinderen er zouden stoeien, rollebolde je zo het water in. Tot ik iets zag drijven, wat bij nadere inspectie niet dreef maar in het water leek te zweven. De afrasteringen bleken niet bedoeld om mensen tegen in het water vallen te behoeden, maar om de alligators tegen te houden! Het krioelde ervan. Als je het eenmaal wist zag je overal die sneaky, koude, wrede ogen net boven de waterspiegel naar je loeren. Ik huiver van alligators en krokodillen, primitieve moordmachines die, als ze weer onderduiken, nog geen rimpel achterlaten in het wateroppervlak. Buiten die ogen is er niets dat ze verraadt. Hun vroegere familie kroop hier al rond toen de dinosaurussen de wereld nog bewandelden. Of ze nu geluk hadden of te primitief waren om uit te sterven weet ik niet, maar je moet niet tussen die wrede kaken terecht komen.
Speciaal effect bij..
Herinneren jullie je nog de film: The Shining? Een meesterstuk met Jack Nicholson. In Sebring, bekend van de autoraces, zouden we in het Kennelsworth Hotel overnachten. De eerste aanblik was al voldoende om meteen aan het Overlook hotel te denken uit de genoemde film, zowel binnen als buiten. Aan de overkant was een meer met prachtige uitzichten. We zaten er een beetje te genieten, te kijken en te wijzen, toen een wolk voor de bijpassende sfeer voor het hotel zorgde. Het was 32 graden, dus de huiveringen die erbij hoorden waren er niet. Maar spookachtig was het, niet zo spookachtig als het hotel bleek te zijn, maar het onderschreef slaapplaats voor die nacht wel.
Zoek de verschillen
De natuurlijke scheiding tussen Navajo en Amerikaans gebied is Marble Canyon, gevormd door de bekende Colorado River, die meerder canyons op zijn naam heeft staan. Over dit canyon liggen twee, voor het oog, identieke bruggen. De oude is in 1926 gebouwd, maar voldeed niet meer aan de eisen van het huidige verkeer. Zelf zag ik geen verschil, maar dat kon ook komen doordat ik angstvallig in het midden liep, om maar vooral niet naar beneden te hoeven kijken. Duizelingwekkend was de diepte, steile wanden en langs de rivier een enkel strandje. Op de foto zie je op de brug in het midden een rood puntje. Dat is mijn eega die ik er voor het perspectief even liet poseren. Dat geeft beter aan hoe groot die bruggen zijn. Eigenlijk was de foto een smoes natuurlijk, ik wilde gewoon weer vaste grond onder mijn voeten hebben.
Kiekeboe
Bij een stapel rotsen zag ik iets scharrelen, althans: dat dacht ik. Maar het bleek geen gescharrel te zijn, maar gekronkel. Om aan de middaghitte in de Valley of Fire te ontsnappen en misschien ook de mensen, schoof deze slang onder de genoemde stapel rotsen. Met veel moeite en gekreun lukte het me een foto van hem te maken, door me pondsgewijs te laten zakken. Hij (of zij) leek me nieuwsgierig aan te kijken met vriendelijke ogen. Het kan natuurlijk ook zijn geweest dat hij dacht: je kan groot en breed zijn, maar ik vreet je zo op of: ik spuit zo wat dodelijk gif je kwetsbare lichaam in. Bij het visitor centre wist de park ranger niet om welke soort het ging en haar slangenboek stond niet op zijn plaats. Nu ga ik er gewoon vanuit dat het een 'Ilikeyoushallwedance' snake is.
Perfect passend in de
We wilden Valley of Fire gaan bekijken. Maar er was geen visitor centre of zoiets waar je je toegang kon betalen. Alleen een bakje met enveloppen waar je de tien dollar in kon doen. Natuurlijk was ik hier niet op voorbereid en had slechts briefjes van twintig dollar. Wat je noemt een luxe probleem, maar even niet handig. Ik ben naar de diverse mensen toe gegaan om te vragen of ze konden wisselen. Je zag de meesten terugdeinzen en vage excuses brabbelen. Het duurde even voor het tot me doordrong dat ze dachten dat ik om geld vroeg! Had ik weer. Dus liet ik iedere keer mijn twintig dollar zien wat andere gezichten gaf, maar niemand kon wisselen. Als uit het niets verscheen deze meneer die zo in het landschap paste, dat het bijna overkill was. Hij kon me vertellen dat het visitor centre een aantal mijlen verderop was en liet zich blasé door me bewonderen.Ik heb hem nog lang nagekeken, wat moet het heerlijk zijn om zo op een paard in een dergelijke omgeving te mogen rondtrekken...
Spookachtige effecten
Het moge duidelijk zijn: Antelope Canyon is meer dan prachtig. Maar kijk wat het effect van zand is. Een canyon, dus het toch er altijd wel al is dat nog zo miniem. Met de zonnestralen die naar binnen vallen en een hand omhoog gegooid zand die in die tocht warrelt, krijg je een spookachtig, fascinerend effect.
Antelope Canyon
Antelope Canyon heeft de prachtigste vormen en kleuren. Door op op een andere manier te kijken dan alleen maar recht omhoog, zie je ook de merkwaardigste taferelen. Alleen vraag ik me wel eens af hoe de ontdekkers van bepaalde vormen hun nek hebben gebogen. De spleet met uitstekend stuk rots wordt: Dragon eye genoemd. En ja, als het je aangewezen wordt, dan snap en zie je het. Maar denk je dat ik er zelf opgekomen zou zijn als ik mijn nek niet in een hoek van 45 graden zou hebben gehouden en mijn hoofd op een nietnatuurlijke manier achterover gekanteld had? Welnee, dan was het: "O kijk, weer een spleet met een stukkie rots erbij." Maar het kantelen en buigen werd wel beloond: het zag er fascinerend uit.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
