Keikie
Muurschildering, niet
Nee, dit is niet het stadhuis van Gouda, maar we bevinden ons hier in Japan. In de omgeving van Nagasaki is het thema park Huis ten Bosch. In dit park zijn naast Huis ten Bosch hier o.a. ook de Dom van Utrecht, de grachten, de molens en het stadhuis van Gouda op grootte nagemaakt. En wat de Japanners immiteren doen ze ook goed.Je waant je echt in een stukje Nederland dat wordt overspoelt met hordes Japanse toeristen (met camera!). Ook het zelfportret van Vincent van Gogh werd nagemaak. Als het ware was het een schilderij van bloemen op de muur van het stadhuis. En de uitkomst mag er wezen.
Geisha
Als je aan Japan denkt, dan denk je aan Geisha's. Maar zo makkelijk is het niet, want ze zijn zeer moeilijk te traceren. In Kyoto, the place to be, hiervoor hadden we geluk. Geisha's zijn vrouwelijk beroepsentertainers, die met hun kennis van traditionele kunsten, verbale expressie en vermogen om een geheim te bewaren sepect en soms liefde afdwingen van hun hoogstaande en vaak invloedrijke mannelijke klanten.De trotse geisha's van Kyoto worden liever geiko (kind van de kunsten) genoemd.Het witte gezicht en roodgestifte lippen zijn klassieke Japanse schoonheidsidealen. Een leerling geiko heet een maiko en komt alleen in Kyoto voor.
Een ballon, een...bal
Ik had wat ballonnen in mijn zak gestoken om zo nu en dan aan kleine kindertjes te geven tijdens het wandelen. De meeste kinderen vonden het leuk en namen het gretig aan en zonder dat we met elkaar konden praten had je toch contact met de kinderen. Eén jochie was wat huiverig maar pakte de ballon tenslotte toch aan. Ik was inmiddels al een aardig stuk verder gelopen komt het jochie me achterna om "verhaal" te halen. Hij gaf zijn ballon terug, want wat bleek er zat een gaatje in. Dus door kon hij niets mee. Tja daar sta je dan, gelukkig had ik nog een hele. Een kinderhand is snel gevuld maar dan moet het wel goed zijn! Alle volgende ballonnen die ik uitdeelde werden natuurlijk wel eerst opgeblazen voordat ik ze weggaf.
Himalaya gier bij sky
De tibetanen kennen de zogenaamde luchtbegrafenis (jhator). Hierbij wordt de overledene aan, in dit geval, himalaya gieren gegeven. Tussen het overlijden en de sky burial zitten een aantal dagen om zo de ziel de tijd te geven uit het lichaam te treden. Het lijk wordt door een lama met vier dragers naar een bepaald plek gebracht waar het in stukken wordt gesneden en aan de gieren wordt gevoerd. De botten worden verpulverd en met meel vermengd en wederom aan de gieren gegeven. Een 20-tal gieren wacht geduldig af tot ze er bij gelaten worden. Afhankelijk van hoe iemand zich op de dood heeft voorbereid en zijn karma is wordt hij hoger op de berg neergelegd. Redenen voor de luchtbegrafenis zijn terug te voeren op een gebrek aan brandhoud voor crematie en een te harde, bevroren grondlaag voor teraardebestelling. Na afloop vliegen de gieren weg en het enige wat achterblijft is eventueel een gebeds/gedenksteen.
Ik lust je rauw!
Je zou het niet zeggen maar deze husky was echt een knuffelbeest maar dan moet je wel je plaatskennen. Voor aanvang van de tocht had hij met zijn tegenspeler in het zesspan even een stijd uit te vechten wie de baas was. Dat was hij dus. Op zulke momenten mag je dus niet ingrijpen. De tegenspeler moest het veld met bloedende poot verlaten net voor vertrek. Dit betekende dat we met 5 honden op pad moesten en dus ook zelf hard moesten werken om de slede recht op het pad te houden. Later werd er een husky bijgevoegd. Tijdens het rennen ging alles goed maar bij elke stop stond de nieuweling letterlijk met zijn staart tussen z'n benen. Het was duidelijk hoe de hiërarchie was. Ondanks zijn "bloeddorstige" blik kon je heerlijk met hem kroelen.
Husky wacht op...star
Tijdens een korte pauze zoekt deze husky de verkoeling van de sneeuw door zijn hele snuit er in te duwen. Als hij afgekoeld is kijkt hij achterom om te kijken of zijn bereidster van de slee en zesspan klaar is om een startsein te geven dat ze door mogen. Want oh wat willen ze graag. Maar voor een onervaren bereidster is een pauze ook zeer welkom want in tegenstelling tot velen zullen denken is het hardwerken tijdens een huskysledetocht en moet je de berg mee oprennen om de slee met inhoud omhoog te duwen, want je bent een team en dat betekent dus ook meewerken. Maar wat een belevenis.
Graantje meepikken
in een kustplaatsje zit dit jongetje zijn kippen te voeren. De kippetjes zijn nog wat mager en zullen nog wel wat tijd nodig hebben om vetgemest te worden, dus die zullen voorlopig veilig zijn. Het jongetje is daarentegen goed gevoed. Je zou bijna denken dat hij ook een graantje meepikt gelet op wat voer op z'n puntje van zijn neus.
4everfriends
Als je in een dorpje ver van alles vandaan woont is een paar speelkameraadjes van groot belang. Hoe weinig deze kinderen ook hebben ze hebben vaak het grootste plezier met elkaar. Ze hebben dan ook wel een hele grote speelplek waar menig Nedrlands kind jaloers op is.
Dood vogeltje
Dit jongentje zat er als een dood vogeltje bij met in zijn handen nog een heus levend "vogeltje". Voor hem was het een soort huisdiertje/knuffel dat hij overal mee naar toe nam. Of het kuikentje daar nog zo blij mee was viel te betwijfelen. Misschien was het tactiek van het kuiken door zich "dood" voor te doen in de hoop dat hij losgelaten werd. De tactiek werkte in ieder geval.
Met de mond vol tande
Vol trots laat deze vrouw ons haar mond met tanden zien. Het is het resultaat van jarenlang betelnoten kauwen. Als je dit ziet kun je je niet voorstellen dat dit heilzaam zou moeten werken. Waarschijn geeft het kauwen op de betelnoten een verdovende werking want als ik deze mond "vol" tanden zie krijg ik plaatsvervangende tandpijn.
Sereniteit
Deze vrouw zat voor haar huisje op de veranda haar dagelijkse werkzaamheden te doen in alle rust. De foto straalt net als de vrouw pure sereniteit uit. Dit wordt versterkt door het feit dat de kleuren ook goed op elkaar afgestemd zijn (slechts de kleuren zwart en bruintinten). Je zou bijna denken dat het in scene is gezet.
De grootste badkuip..
Deze kinderen leren al spelenderwijs letterlijk en figuurlijk hun hoofd boven water te houden. Weliswaar geen luxe van een badkuip in huis, maar wel de oceaan gratis en voor niets en daar kun je lekker met veel in. De zee fungeert dan ook aan het eind van de dag als badkuip en ondertussen leren ze ook nog zwemmen.
Baaldag
Deze vrouw had blijkbaar niet haar dag en dat verhulde ze dan ook niet. Dat overkomt natuurlijk iedereen wel eens, maar toch viel het op omdat de mensen van de Sunda eilanden in het algemeen zeer vriendelijk en goedlachs zijn. Het liep al tegen het eind van de dag, dus mogelijk waren er iets te veel toeristen op bezoek geweest.
Roodkapje
Op een of andere manier trekt dit meisje de aandacht door haar rode kledij en open gezicht. Elke keer als ik deze foto zie moet ik denken aan dat wereldberoemde portret van dat Afghaanse meisje en gepubliceerd in het magazine National Geographics. Niet dat mijn foto die kwaliteit evenaart maar puur het feit dat je aandacht ook automatisch naar het gezicht wordt getrokken. Terwijl het Afghaanse meisje een hele trieste blik had, heeft dit meisje van Flores een hele gelukkige uitstraling.
Zusterliefde
deze twee zusjes kwamen we onderweg tegen. De grote zus wilde graag op de fot met haar kleine zusje, die toch wel een tikkeltje verlegen was. Maar met de arm van haar grote om haar heen durfde ze wel (zij het diep verscholen achter haar doekje).
Vrouw van Flores
De opmerking bij mijn vakantiefoto's van Indonesië was of ik nog iemand vergeten was om op de foto te zetten zoveel portretten zaten er bij. Dan valt niet te ontkennen, maar de mensen nodigen gewoon uit om te fotograferen. Je ziet zoveel diversiteit in gezichten zelfs op een enkel eiland. Ook deze vrouw trok mijn aandacht door de natuurlijke eenvoud die zij uitstraalde.
Dorpsoudste wea rebo
Wea Rebo is nu nog alleen te voet te bereiken waardoor het nog niet overspoeld wordt door toeristen maar hoe lang dat nog duurt is maar de vraag. Men denkt er al aan om een weg aan te gaan leggen waardoor waarschijnlijk een van deze laatste originele culturen ook dreigt te verdwijen. Deze man is een van de vier dorpsoudsten die ons in een van de tradionele huizen middels een ceremonie welkom heten.
Oude vrouw
Of dat deze dame zo oud is al ze er uitziet betwijfel ik maar ze heeft wel al heel wat meegemaakt in haar leven als je haar zo ziet. De rode lippen zijn van het kauwen van een betel noot. Deze zouden heilzaam moeten werken maar op de tanden heeft het geen goede werking. Deze zijn veelal verrot of ontbreken geheel.
Spelende kinderen op.
Deze kinderen hebben weinig nodig om heel veel plezier samen te hebben. Gelukkig is Flores nog niet zo toeristisch waardoor zij ons ook als een leuke afleiding zien en heel open en onbevangen ons tegemoetkomen. Ze gaan maar wat graag met al hun vriendjes op de foto.
Bananenrepubliek
Bij deze foto moet ik direct aan een banenrepubliek denken. Dat aan Ecuador deze term soms nog wel eens kleeft is nog te verwachten. Maar afgelopen week had ik het idee dat banenrepubliek van toepassing was op Nederland t.a.v. post en politie. Een bestelling die ik had gedaan bleek niet in de brievenbus te passen (dat denk ik want een andere logische verklaring kan ik niet verzinnen), dus wat doe je dan als postbode; je scheurt de zending open, gooit de inhoud met de factuur in de bus en gooit de envelop weg. Briefgeheim bestaat hier blijkbaar niet meer! Dan de politie. Mijn zwager werd aangehouden omdat hij niet handsfree zou bellen tijdens het autorijden. Niet dus, maar de politie wilde niet luisteren. Ook het feit dat hij liet zien dat zijn mobiel in zijn colbert op de achterbank lag en er geen uitgaande en inkomende berichten rond dat tijdstip waren (wilde men niet naar kijken) was niet voldoende. Hij werd bekeurd, ze hadden het gezien! Wat ze hadden gezien was een langzame rijder waaruit alleen geconcludeerd kon worden dat hij een onervaren rijder is, zoals hij ook aangaf. Het was geen bananensplit!