Met een zeilschip rondom Spitsbergen
Spitsbergen
Poolgebieden
Dalix
Met een zeilschip rondom Spitsbergen
Spitsbergen! Mijn vriendin en ik hadden er al veel over gelezen en het stond al een aantal jaren op onze bucketlist. Toen we hoorden dat het mogelijk was om er met een zeilschip helemaal omheen te varen, waren we verkocht en boekten de reis voor de zomer van 2017. De zomer is het jaargetijde waarin je de meeste kans hebt het rondje te maken. Echter, geen garanties. Uiteindelijk wordt de slagingskans bepaald door de zeestroming, de wind en het ijs.
We vliegen naar Oslo en blijven daar een nachtje, omdat er geen directe vluchten naar Longyearbyen, de ‘hoofdstad’ van Spitsbergen, gaan. De volgende dag komen we in Longyearbyen aan en vertrekt de boot laat in de middag. We zijn op Spitsbergen! Spitsbergen is de naam die de Nederlandse ontdekker Willem Barentsz in 1596 aan de eilandengroep gaf. In 1925 werd de Noorse naam Svalbard vastgesteld. Het ligt op slechts 1300 km van de noordpool en er wonen maar 2800 mensen in vijf kleine tot zeer kleine nederzettingen.
We installeren ons in een twee-persoons hut, één van de 16 hutten aan boord, en deze blijkt nog kleiner dan we verwacht hadden. Maar goed, je slaapt er alleen maar. De rest van de tijd ben je buiten om van het onbeschrijfelijk mooie landschap te genieten of stap je in een van de zodiacs die je aan land brengen voor een makkelijke of pittige wandeling, altijd in gezelschap van minimaal twee gidsen met geweer. Het is er ruig en stil. Enorm stil. We maken er een gewoonte van om elke dag gedurende 10 minuten volkomen stil te zijn en dan hoor je helemaal niets! Er zijn maar heel weinig plekken op aarde waar het volledig stil is. Een bijzondere ervaring.
Dat het een echt avontuur is, blijkt uit het feit dat we halverwege een stuk terug moeten varen, omdat een van de fjorden dichtgevroren is en in het noorden de satellietfoto’s ons twee dagen in spanning houden of we niet moeten omkeren en zo het rondje moeten afbreken. De kapitein twijfelt, maar uiteindelijk vindt hij het verantwoord door te varen.
Gedurende vijftien dagen varen maken we van alles mee. De bergen, gletsjers en meren zijn adembenemend mooi, eigenlijk weet je niet waar je kijken moet. Af en toe breken er met een enorm gedonder grote stukken van een gletsjer af. Enerzijds is dit heel indrukwekkend, anderzijds laat het zien dat de klimaatverandering hier veel impact heeft. Het wachten is op de eerste ijsbeer en als de expeditieleider roept dat ze gespot zijn, gaat ons hart sneller kloppen. Iedereen die binnenzit, schiet in zijn laarzen en pooljas en komt het dek op. Onze eerste ijsbeer! En we zien er nog veel meer. Een aantal keren met jong, eentje een karkas van een walrus verscheurend en zelfs één keer een ijsbeer die achter een rendier aanging! Dat had de expeditieleider in 30 jaar nog nooit gezien.
We zien walvissen, walrussen, prachtige kwallen, rendieren, poolvossen die drieteenmeeuwen vangen en allerlei soorten vogels. Een hoogtepunt waren de zeekoeten bij Alkefjellet. De expeditieleden hadden gezegd dat het zou lijken alsof je in een Lord Of The Rings film terecht komt en dat was ook zo. In de avondschemer voeren we langs kilometerslange onheilspellende kliffen waar tienduizenden krijsende zeekoeten hun nestjes hadden. Het tafereel was werkelijk magisch.
Na vijftien dagen op zee komt er een einde aan deze onvergetelijke reis. We nemen afscheid van de bemanning, expeditieleden en medereizigers, brengen nog een dagje in het boeiende Longyearbyen door en vliegen via Oslo terug naar Amsterdam. Daar begon het bekijken, uitzoeken en ontwikkelen van de RAW-fotobestanden om er vervolgens een mooi boek van te maken, waar we nog vaak in zouden kijken.
Foto's
