Antarctica, het laatste continent
Antarctica
Poolgebieden
Dalix
Antarctica, het laatste continent
Al twee keer eerder waren we in Ushuaia in Argentinië, het zuidelijkste plaatstje ter wereld. We kwamen daar tijdens een reis door Zuid-Amerika terecht. Hier vandaan vertrekken de boten naar Antarctica. Wat waren wij jaloers op de mensen die dit avontuur tegemoet zagen! Tijdens gesprekken in een van de gezellige cafés hoorden we de verhalen van de gelukkigen die er net geweest waren. En toen wisten we het. Eens gaan wij dit ook doen!
In 2010 is het dan zover. We gaan met de Plancius, een boot met versterkte romp om door het pakijs te kunnen varen, voor wie het tevens de eerste reis is.
Maar eerst vliegen we naar Buenos Aires, waar we een aantal dagen genieten van de tango, het uitstekende Argentijnse vlees en verdwalen in deze prachtige stad, die het Parijs van Latijns Amerika genoemd wordt. Vervolgens vliegen we naar Ushuaia en zoeken het café op, in de wetenschap dat het nu ook onze beurt is.
Onze hut is een aangename ruimte en de beloofde pooljassen hangen in de kast. Groot is het niet, maar het is een gezellige plek. Als het goed is ben je er toch niet veel, alles gebeurt immers daarbuiten.
Die avond vertrekt de boot het Beagle Kanaal in, op naar, wat later zal blijken, een onvergetelijk avontuur. De Drake Passage is een berucht stuk zee, omdat er twee stromen samenkomen en het er behoorlijk ruig aan toe kan gaan. Het heeft twee bijnamen: Drake Lake, als het rustig weer is en Drake Snake als het er heftig aan toe gaat. Voorlopig is het voor ons gelukkig Drake Lake.
De eerste stop zijn de Falkland eilanden. Op Westpoint bezoeken we kolonies albatrossen, die hun broedplaats delen met de rockhopperpinguïns. Dat leidt vaak tot behoorlijke ruzies, maar uiteindelijk leggen ze het weer bij en keert de rust terug. Dit is ook de plek waar mijn held, Frans Lanting, de beroemde foto maakte van twee albatrossen die elkaar het hof maken.
Na een bezoek aan Carcass eiland en Port Stanley, de hoofdstad, vertrekken we na drie dagen naar South Georgia. We kunnen niet wachten. Dit is immers een van de favoriete plekken van een andere held van ons, David Attenborough.
Maar dan slaat het weer volledig om. De eerste aanwijzing is de melding van de kapitein dat we niet meer naar buiten mogen en ons dus in de boot moeten vermaken. Eerder mocht je 24/7 het dek op. Vervolgens gebeurt er van alles aan boord. De golven zijn inmiddels maar liefst twaalf meter hoog en de boot gaat zo op en neer dat meer dan drie meter lopen een onmogelijke opgave blijkt. We zien George, een oude vogelaar, met stoel en al gelanceerd worden en een achterwaartse koprol maken, en tijdens een lezing in een zaaltje naast de keuken horen we tientallen borden en glazen aan diggelen gaan. De vreemde combinatie van de vriendelijke stem van de bioloog en het gekletter van het servies zorgt er voor dat ik m’n lachen nauwelijks kan inhouden.
De volgende paar dagen verschijnen er steeds minder mensen bij het ontbijt en van degenen die de moed wel bij elkaar geraapt hebben, heeft een aantal een blauw oog of een bult op het voorhoofd. Vandaar dus die stangen rondom de douche.
Met anderhalve dag vertraging komen we aan bij South Georgia en al gauw brengen de zodiacs ons bij Grytviken aan land. Dit is een zeer surrealistisch gebied, waar pinguïns tussen de grote oude walvisstations lopen. Een soort fauna ontmoet urbex locatie. Hier drinken we, zoals altijd gedaan wordt, een glaasje sterke drank bij het graf van Ernest Shackleton, die een van de meest heroïsche reddingsacties uit de geschiedenis op zijn naam heeft, nadat hun expeditieschip ‘Endurance’ vast kwam te zitten in het ijs.
De volgende dag bezoeken we Salisbury Plain, misschien wel het hoogtepunt van deze reis. Als we aan land gaan weten we niet wat ons overkomt. Ineens staan we oog in oog met honderdduizenden koningspinguïns. De geur, hun onmiskenbare keelgeluiden, het tapijt van grijswitte beesten met de lichtoranje zijkantjes van hun kop en de enorme bruine pluizen bollen, het is allemaal zeer overweldigend. We lopen langs honderden pelsrobben en gaan zomaar ergens zitten om dit schouwspel gade te slaan. En al gauw gebeurt waarvoor we gewaarschuwd waren, want met name de chicks, die pluizen bollen, zijn zo nieuwsgierig dat ze in je laarzen pikken, je rugzakje inspecteren en in je statief bijten. De gids had ons ook gezegd minimaal drie meter afstand te bewaren, maar dat blijkt onmogelijk.
Als de avond valt moeten we terug naar de boot. Niemand wil dit paradijs verlaten en het duurt lang voordat de laatste zodiac naar het schip terugvaart. Zo zal David zich ook ooit gevoeld hebben.
Na nog een aantal dagen bij South Georgia, waar we ook andere pinguïn kolonies bezoeken, zoals de ezelspinguïns, de macaronipinguïns, de Adéliepinguïns en de keelbandpinguïns en uren in het pakijs liggen in de majestueuze Drygalski fjord, gaan we richting het Antarctisch schiereiland. Het wordt een onbeschrijfelijk mooie tocht. We varen de hele dag en nacht langs de meest fantastische ijsformaties. Enorme ijskathedralen, plateaus van kilometers breed, nauwe doorgangen van hoge ijswanden. Het lijkt of er een fantasiefilm voor je afgedraaid wordt, of dat je, zoals mijn vriendin zegt, in een sprookjeswereld vaart.
We zien walvissen, orka’s, dolfijnen en zeeluipaarden, de meest gevaarlijke jagers op dit continent. We maken een aantal avondsafari’s waar iedereen stil van wordt. Het blauwe ijs in combinatie met de schitterende luchten doet bijna onwerkelijk aan. In de zomer gaat de zon op Antarctica niet onder, dus proberen we zo weinig mogelijk te slapen. De hele nacht is er immers ook zo veel moois te zien.
Gedurende de negentien dagen op de boot doen we nog meer prachtige plekken aan.
In Brown Bluff zien we groepen Adéliepinguïns in de sneeuw.
Op Paulet Island leren we dat pingüins vaak niet zomaar het water in gaan. Er staat een rijtje op de rand van het ijs, maar niemand waagt de sprong. Eentje heeft er genoeg van en duwt de voorste naar beneden. Daarna durft de rest ook. Een hilarisch moment. Daar zijn we ook getuige van een scene uit een van de BBC Earth documentaires. Adéliepinguïns stelen steentjes uit andere nesten op het moment dat de andere pinguïn hetzelfde bij zijn buren doet. En zo gaan de steentjes alle nesten langs. Dan denk ik ‘maffe beesten, er liggen meer dan genoeg steentjes’! Ach, het zal de macht der gewoonte zijn.
In Mikkelson Harbour worden de ezelspinguïns aangevallen door een beruchte vijand van ze, de Grote Jager. Luid schreeuwend verdedigen ze hun nesten.
Op Cuverville Island balken de ezelspinguïns (vandaar hun naam) om het hardst om een partner te bemachtigen.
In Port Lockroy lijken pinguïns de vlag van het Brits Antarctisch Territorium te bewaken. Een surrealistisch beeld.
Op Goudier Island liggen de kuikens gebroederlijk naast elkaar, hun vleugeltjes op de rug van hun buren. Daar vinden we ook de skeletten van walvissen. Helemaal compleet.
En in het Neumayer Channel weerspiegelen de besneeuwde bergen en gletsjers perfect in het gladde wateroppervlak.
Dit was een reis die eeuwig in ons geheugen zal ronddwalen. Terug in Ushuaia zoeken we het leuke café weer op en deze keer zijn wij het die de gasten daar kunnen vertellen hoe mooi het laatste continent is.
Foto's
