...voel 'ns in mijn zak...

Door: Nancy Carels

Geplaatst op Sep 26, 2010

Na een heerlijke film te hebben gezien met de verrukkelijke acteur Jude Law, die overigens van ons de rest van de reis gerust bij ons op de achterbank mag plaatsnemen, hebben we dorst, oftewel gewoon zin in een alcoholische versnapering. Op de hoek naast het bioscoopje in Sumner in Nieuw Zeeland zit een kroeg. Het is er niet zo heel druk, we bestellen ons pintje en gaan aan de bar staan, daar waar een klein clubje mannen en een vrouw behoorlijk druk staan te doen. Op een gegeven moment krijgen ze ons in de gaten en 1 van de mannen wijst naar een rugzak die op een barkruk staat. Ik weet niet wat de bedoeling is en haal mijn schouders op. Hij komt dichter bij me staan en fluistert in mijn oor, …voel ‘ns in mijn zak… en weer wijst hij naar de rugzak. Ik vind de man er wat onfris en ruig uitzien en nou ben ik van Jan Rap en zijn Moer niet bang, maar wat ik hier mee aan moet, weet ik echt niet. Ik kijk mijn reismaatje vragend aan, die inmiddels ook in de gaten heeft dat er iets gaande is. We staan maar wat te kijken en de mannen gaan steeds harder lachen en dagen ons uit om een hand in de rugzak te steken. Dan probeert de vrouw mij over te halen en zegt dat er niks aan de hand is en dat ik verrast zal zijn. Deze dame ziet er wat betrouwbaarder uit en tenslotte kan ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Ik voel in de zak en tref iets aan, wat ik totaal niet verwacht. Het is warm en zacht en het lijkt wel zoiets als een bontmuts met een warme thermosfles eronder. De mannen lachen nog harder als ze mijn vragende blik zien. Gelukkig mag ik nu ook in de zak kijken en tot mijn verbazing zit er een heel klein babykangoeroetje in. Hij is in een dekentje gewikkeld en heeft er wat verse blaadjes groenvoer bijliggen. Het is echt een vertederende aanblik. Blijkt dat het beestje geen moeder meer heeft en dat de dame oppasser is bij een dierenpark. De dame wilde dus graag even op stap op zaterdagavond en besloot haar babykangoeroe maar even mee naar de kroeg te nemen. We aaien het diertje nog wat en de dame vraagt of we even op hem willen letten, want ze moet een peukie doen. Vervolgens is iedereen ineens verdwenen en staan wij daar zeker wel een kwartier ons af te vragen of ze nog wel terugkomen. Inmiddels zijn we er bijna van overtuigd dat zometeen Ralph Inbar voor onze neus staat, ha ha, Bananasplit ! Gelukkig komen ze na een tijdje weer terug en wij worden bedankt voor de goede zorgen. We gaan maar weer, want als ze zometeen weer moeten gaan paffen, dan zijn we weer de klos. Niet dat we het erg vinden, maar kom op zeg, we zijn geen babyoppas, we hebben vakantie !