You dared to DO IT!
Christchurch
Nieuw-Zeeland
Gidi
You dared to DO IT!
Congratulations! You dared to DO IT!
Het trendy zwart-wit-oranje certificaat prijkt nog steeds in zijn chique omlijsting van geborsteld aluminium aan de muur.
Instructor: Pete.
Date: 26-03-07.
This certifies that Gidi has fearlessly accepted the challenge of…
Eén ding, één gek ding. Ik had het mezelf van tevoren beloofd: op deze reis ga ik minimaal één gek ding doen. Ik ben niet voor niets in Nieuw-Zeeland, het land van de extreme sporten. Wat het zou worden wist ik nog niet, dat zou ik ter plaatse wel zien. Maar die stille, die rustige, die nooit zomaar iets geks doet; ja, die zou in Nieuw-Zeeland wel eens iets anders laten zien!
Na 6 intense weken rondreizen was ik dan aanbeland op het mooie Zuidereiland; 6 weken waarin ik een enorme portie aan stranden, eilanden, reuzenbomen, geisers, vulkanen, hobbitholen, oerwouden, grotten, fjorden, gletsjers, fish & chips en Mountain Dew had verwerkt. Ruim 5.000 kilometer had ik gereden, over brede en smalle wegen, rechte en slingerende wegen, stijgende en dalende wegen, rustige en drukke wegen, maar allemaal even mooi.
Maar die belofte van dat ene ding, dat ene gekke ding; die moest ik nog steeds inlossen, al was het het laatste wat ik deed. En dat werd het ook, al zij het dan figuurlijk: alleen op de middag van mijn allerlaatste dag had ik nog een paar uurtjes vrij in mijn agenda.
*****
Instructeur Pete controleert mijn hele outfit nogmaals. Alle ritsen, sluitingen, banden, gespen, riemen; check. Veiligheidsbril; check. Helm; check. Papieren getekend; check. Verzekeringsbewijs laten zien; check. Goede zin; eeehhh, ja…
Wachtend op mijn beurt zie ik ze terugkomen, allemaal met een grijns van oor tot oor en struikelend over hun eigen voeten. Dit moet wel mooi zijn! Als zij het kunnen, kan ik het ook. En zo moeilijk is het toch niet? Het gaat eigenlijk vanzelf, toch? OK Gidi, our turn now…
De schuifdeur wordt dichtgedaan en daar zitten we dan, met opgetrokken knieën op de vloer, zonder stoel of gordel. Ik zit vastgesnoerd aan de Pete’s buik en hij geeft me nog wat last-minute instructies: als we eruit zijn moet je zo snel mogelijk je rug hol maken en je benen naar achteren gooien, anders gaat het mis. Arch your back zegt hij, arch your back…
De kleine Chessna klimt al hoger en hoger. Nog steeds niet begrijpend wat me eigenlijk te wachten staat kijk ik onze medepassagier aan. Hij gaat solo en doet nog wat laatste aanpassingen aan zijn uitrusting. Pete roept dat we op 12.000 voet zijn. En dan krijg ik de schrik van mijn leven; hij reikt voor me langs en schuift de deur open. Een gapend gat met geen ander uitzicht dan de lucht en de wolken en een gierend lawaai overvalt me. Pete duwt me naar de rand maar wacht even, WACHT EVEN!!
Hij wacht inderdaad even, want onze medepassagier gaat eerst. Hij knipoogt naar mij, kruipt naar de rand, gooit zijn benen overboord en plaatst zijn handen om zich af te zetten. Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Hij zet zich af, maar die rotzak draait zich op het laatste moment om en springt achterwaarts, en het laatste dat ik zie is zijn brede grijns die in een fractie van een seconde uit het zicht verdwijnt.
Holy f***!! G*dver@#&% waar ben ik aan begonnen?!?! Dat is de weg naar beneden ja, maar wil ik dat eigenlijk wel?? Mijn hartslag overtreft de hoogte van de Chessna, en iets in mij neemt de controle over. Mijn handpalmen worden klam, alles lijkt langzamer te gaan; de adrenaline giert door mijn lijf. Pete duwt mijn benen over de rand; ik heb geen keuze. Hij duwt ons af en in blinde paniek steek ik mijn armen naar voren.
Maar wacht eens even… dit voelt net aan als een achtbaan! Die geeft je ook dat kriebelende gevoel in je maag als je omlaag gaat. Maar dit kriebelt wel iets meer… en niet een klein beetje meer, maar héél véél meer! En het duurt ook véél langer! Ik vlieg! Ik vlieg!!! Door de veiligheidsbril vliegt mijn eigen bril niet af en ik kijk om me heen. Ho, HOOO! Ik vlieg niet, ik stort neer!!! En dan komt het, ik kan het niet tegenhouden, het moet eruit, al probeer ik me nog zo te beheersen. Mijn mond gaat open en mijn wangen worden verwrongen door de snelle luchtstroming. Binnen een seconde zijn mijn tong en gehemelte uitgedroogd. Maar toch komt het, van heel diep, eerst twijfelend, maar dan sterker tot ik het uit alle macht uit mijn longen pers: ik schreeuw alsof mijn leven er van afhangt. Het komt vanuit mijn tenen en mijn keel doet er zeer van. Een schreeuw van angst, spanning, verrukking en genot; geen schreeuw waarmee je voor schut staat, maar één om trots op te zijn, een prehistorische oerkreet zoals die millennia geleden ook al weerklonk over de vlaktes en in de bossen van Afrika.
Het lijkt een eeuwigheid te duren, maar in werkelijkheid zal het niet meer dan een paar seconden zijn geweest. Mijn adrenaline heeft letterlijk een uitlaatklep gevonden. Dan dringt van veraf tot me door dat Pete tegen mij schreeuwt: arch, arch!!! en ik voel hoe hij zijn voet onder mijn been probeert te haken om die omhoog te trekken. O ja, sorry Pete, ik had het even te druk met iets anders!
*****
Van de rest van de val staat me niet veel meer bij. Minutenlang zweef ik boven het landschap voordat we eindelijk landen in het gras naast de startbaan. Pete gespt me los en trekt de parachute bij elkaar. Breed grijnzend kijk ik hem aan en zeg:
“Whoever invented this was a genius!”
Maar hij komt hoofdschuddend op me af: “They’re all the same... They always forget to arch…”
“Well sorry, but I was kind of busy at that moment, Pete.”
Hij trek een wenkbrauw op.
“Busy with what? Screaming like a sissy??”
En met een laatste knipoog draait hij zich om en laat mij verbouwereerd achter.
Foto's
