Volcanic Hazard!
Tongariro Crossing
Nieuw-Zeeland
Reefje
Volcanic Hazard!
Het is bijna kerstvakantie en iedereen in Auckland maakt zich op voor het grote vertrek. Tijdens deze twee weken schijnt het er hier als een Western film uit te zien; lege straten, verlaten winkels en restaurants. Nog net geen hooi baal die samen met het stof wordt rond geblazen. Daarom besluiten Quentin en ik op het laatste moment dan toch maar een weekje weg te gaan. En zo zitten we op 22 december in de bus onderweg naar Tongariro Nationaal Park. Mount Doom here we come!
De toon wordt meteen gezet door onze ‘grumpy’ buschauffeur die duidelijk maakt dat eten en drinken verboden zijn aan boord en dan vooral geen hete drankjes! (snel slurpen we onze koffie op alvorens een stap in de bus te zetten). Naast ons zit een Aziaat die omringd wordt door zijn eigen bagage, zodat ie alle twee de stoelen voor zichzelf heeft en zo zijn ‘private space’ niet hoeft te delen met anderen. En dan is er nog de passagier die te laat terug komt tijdens onze pauze, waardoor zijn stoel leeg bleef toen de buschauffeur kwaad maar stipt op tijd weg reed. Als de bus zijn weg vervolgt op de hoofdweg, zien we onze vermiste passagier langs de kant van de weg slenteren. Al vloekend brengt de buschauffeur de bus tot stilstand en laat de jongen de bus in na een fixe preek.
Na een 7 uur durende busrit kunnen we dan eindelijk onze benen strekken. We checken in het hotel in en droppen onze bagage. Het dorpje Whakapapa bestaat uit niet meer dan 2 hotels, een camping, 2 cafés, een buurtwinkel en de I-site (VVV). Bij het info centrum treffen we een groot plakkaat aan met de laatste update rondom de Te Maari Krater uitbarsting. Door de recente vulkanische activiteiten van November, kunnen we nu nog maar een gedeelte van de bekende Tongariro Alpine Crossing doen, waarvoor er jaarlijks zo’n 1 miljoen bezoekers naar dit park komen. In augustus is deze krater voor het eerst sinds een eeuw weer tot leven gekomen en valt hij nu onder het kopje ‘volcanic hazard’ . We nemen een aantal folders mee en beslissen onder het genot van een drankje, welke wandelroutes we willen volgen.
Om 6u wordt ik de volgende dag wakker gebeld door Saskia (Duitse huisgenote), die voor een dichte hoteldeur staat. Zij en haar vriend Luis gaan vandaag met ons de bekendste wandelroute in het park volgen. Met een minibusje vol toeristen komen we dan rond half 8 aan bij het startpunt. Onze chauffeur Steve legt uit dat we nog steeds geen toegang hebben tot het gehele gebied, maar dat we in ieder geval tot de top kunnen komen en Emerald Lake / Blue Lake van een afstandje kunnen aanschouwen. Achterin de bus vraagt een jonge vrouw met een Oost-Europees accent waarom we eigenlijk niet de hele parcours kunnen afleggen. Iedereen draait zich met een ruk naar haar om en begint hard te lachen. Meent ze dit nu serieus? Met een vragende blik kijkt ze naar de Steve, die enigszins geïrriteerd uitleg geeft over de situatie.
Steve eindigt zijn verhaal met de laatste weersverwachting; prima wandel weer met kans op een cycloon! En mocht er toch het een en ander vibreren en leiden tot een uitbarsting, dan moeten we maar zo snel mogelijk terugkomen! En zo beginnen we met zijn vieren, gekleed voor alle seizoenen en onze lunchpakket in onze rugzak, aan de lange tocht naar de top. Het eerste gedeelte valt reuze mee totdat we aan onze eerste klim beginnen, die niet al te moeilijk is maar zich wel lang trekt.
Dit is gelijk ook het punt waarop we Saskia en Luis achter ons laten. Na de eerste overwinning rusten we even uit en genieten we van de vele verschillende landschappen om ons heen. Na een vlak stukje, volgt daarna het tweede klim gedeelte, dat veel lastiger is door de losliggende stenen en zandachtige grond. Daarnaast zet de wind nu flink door met zo’n 50km per uur, wat ons natuurlijk niet echt helpt.
Maar eenmaal aan de top ben ik snel vergeten, dat ik zojuist nog naar adem moest happen en dat het zweet zich in stroompjes langs mijn rug een weg naar beneden baande. Het uitzicht is niet te omschrijven zo mooi. De kleuren van de rode krater, Emerald Lake en Blue Lake vermengen zich tot een mooi kleurrijk canvas van een of andere schilder. Tijdens de lunch laten Quentin en ik alle indrukken op ons inwerken. Quentin legt alles vast op foto en ik op film. Aangezien het weer lichtelijk betrekt, besluiten we aan de terugweg te beginnen. Halverwege komen we Saskia en Luis tegen die het niet meer tot de top hebben gered. Na ongeveer 6 uur staan we moe maar voldaan weer beneden op de parkeerplaats en kijken we uit naar de sauna en het bubbelbad in ons hotel.
Foto's
