Mijn wereldreis en de corona crisis
Nieuw-Zeeland
Oceanië
Rikpijnenburg
Mijn wereldreis en de corona crisis
Mijn wereldreis en de corona crisis.
De corona crisis houdt momenteel de wereld in zijn greep. De afgelopen maanden was ik op wereldreis en heb ik de crisis gedurende mijn verblijf in verre landen steeds heftiger zien worden. Mijn reis begon eind oktober in Nepal. Op dat moment was er nog niets aan de hand. Ook 3 weken later in India nog geen signalen van corona. Pas op het moment dat ik van India naar Indonesië reis, begint duidelijk te worden dat China een groot gezondheidsprobleem heeft. Het is inmiddels begin december en direct worden op de vliegvelden in Azië maatregelen genomen, zoals temperatuurscanners en ontsmettingssprays in de vliegtuigen. Ook is het aantal Aziatische mensen met mondkapjes aanzienlijk toegenomen en zie ik zelfs al de eerste westerlingen met kapjes op. Eenmaal in Indonesië is er weinig aandacht voor het virus en lijkt er niets aan de hand. 3 weken later vlieg ik naar Singapore, het is inmiddels oudejaarsdag, en op dat moment is de situatie op de vliegvelden onveranderd ten opzichte van een paar weken eerder. Ook de 3 weken daarna in Myanmar is er nog relatief weinig te merken, maar wat wel opvalt is dat er nagenoeg geen Chinese toeristen aanwezig zijn. De eerste echte omslag komt pas halverwege januari, als ik van Myanmar naar de Filipijnen reis. De controles op de vliegvelden worden serieuzer en ook het aantal mensen, met name de westerlingen, met mondkapjes is aanzienlijk toegenomen. Ik vind het op dat moment nog steeds wat overdreven, mede door de informatie die er op dat moment is dat het virus met name gevaarlijk is voor ouderen. Daarnaast is er op dat moment nog nagenoeg geen corona buiten China geregistreerd. In de Filipijnen wordt op binnenlandse vluchten ook de lichaamstemperatuur gecontroleerd, maar verder zijn er nog geen maatregelen genomen. Wel merk je aan de medereizigers gedurende de gesprekken dat het corona virus een steeds prominentere rol begint te krijgen. Halverwege februari reis ik naar Nieuw-Zeeland. Wat opvalt is dat ik hier helemaal niet gecontroleerd word. In Nieuw-Zeeland zelf is helemaal niets te merken van angst voor het virus, sterker nog het wordt deels gebagatelliseerd door de Nieuw-Zeelanders zelf. Begin maart wordt duidelijk dat Zuid-Korea, Iran en Italië plots een enorme toename van het aantal besmettingen heeft. Binnen een paar dagen escaleert de hele crisis in Italië en worden ook steeds meer meldingen vanuit andere Europese landen bekend. Corona is een onderwerp wat niet meer uit de dagelijkse gesprekken weg te halen is en je merkt duidelijk dat het een steeds serieuzer probleem wordt. Ik heb mijn vlucht terug naar Nederland op 28 maart en ga er op dat moment nog vanuit dat dit geen probleem moet opleveren. Toch ben ik bezorgd, zeker als blijkt dat ook in Nederland het aantal corona gevallen begint toe te nemen. Het gaat ineens snel, maar de echte kentering vindt plaats op 18 maart. Ik ben op dat moment in Mt Cook als ik gebeld word door mijn broer. Hij heeft een duidelijke boodschap: Kom zo snel mogelijk naar huis, anders lukt het niet meer. Ik twijfel op dat moment nog of ik eerder terug moet gaan of toch de laatste week van mijn reis gewoon moet afmaken. Nieuw-Zeeland is op dit moment nog nagenoeg corona vrij en zeker geen slechte plek om de crisis uit te zitten. Echter moet ik gewoon weer werken vanaf 1 april en de gedachte dat ik niet naar huis kan wanneer er iets met mijn familie gebeurt geeft me de rillingen. Ik zit in een hostel met o.a. 2 Nederlandse meiden die ook twijfelen en we besluiten er een nacht over te slapen. Ik heb gedurende de week daarvoor de ticketprijzen en beschikbaarheid in de gaten gehouden en ook die avond kijk ik nog even en schrik me een hoedje. Het lijkt alsof iedereen mijn broer heeft gehoord, want gedurende een uur verdwijnen de opties als sneeuw voor de zon en schieten de ticketprijzen omhoog. De volgende ochtend hakken ik en de meiden de knoop door en boeken we tickets voor zondag, via Melbourne en Dubai naar Amsterdam. We zijn een beetje teleurgesteld dat onze reis eerder wordt afgebroken, maar ook blij dat de onzekerheid nu weg lijkt te zijn en dat we nog naar huis kunnen. Die avond, het is donderdag de 19e, vieren we met de groep waarmee we in de bus zitten (ik reis in Nieuw-Zeeland rond met Stray, een hop-on hop-off bus), een ‘nu het nog kan’ feestje, want inmiddels is iedereen zich er wel van doordrongen dat dit de komende maanden niet meer gaat kunnen. Op vrijdag reizen we naar Christchurch, vanaf waar we die zondag gaan vliegen. Gedurende de dag wordt echter duidelijk dat Australië zijn grenzen per direct heeft gesloten en niet veel later krijgen we bericht dat onze vluchten zijn gecanceld. Later die avond komt het bericht binnen dat de grenzen toch 36 uur open blijven voor transits, waardoor we in twijfel komen af onze vlucht niet alsnog door gaat. We proberen de luchtvaartmaatschappij te bellen wat erg veel tijd kost en komen erachter dat de vlucht gecanceld blijft. Ik heb ondertussen KLM via verschillende kanalen proberen te bereiken om mijn vlucht van de 28e om te boeken, maar geen gehoor. We proberen online nieuwe tickets te boeken maar de prijzen rijzen de pan uit en er is nagenoeg niets beschikbaar. De stress en paniek nemen toe. De volgende dag gaan we vroeg naar het vliegveld om te kijken of daar iets te regelen valt. We nemen voor de zekerheid onze spullen mee, je weet immers maar nooit. Als we aankomen zie ik een vliegtuig staan van Singapore Airlines, de maatschappij waarmee ik een week later mijn vlucht heb. Ik probeer te regelen dat ik mee kan, maar doordat mijn vluchten via KLM zijn geboekt lukt dit niet. De meiden weten inmiddels via een familielid van een van hen aan tickets te komen. Mijn moeder is inmiddels nogmaals aan het proberen telefonisch KLM te bereiken. Het is inmiddels half 4 ’s middags (dus half 4 ’s nachts in Nederland) als ze eindelijk iemand aan de lijn krijgt en mijn ticket weet om te boeken naar maandag 23 maart. Wederom opgelucht en blij gaan we terug naar ons hostel, maar nog geen 3 uur later slaat de sfeer weer om als blijkt dat de vlucht van de meiden wederom geannuleerd is. En weer gaan we aan de slag om nieuwe tickets te zoeken. Een van de meiden weet een ticket te boeken, ze betaalt ervoor en krijgt een boekingsbevestiging maar de E-tickets blijven weg. Wederom bellen, uren wachten en uiteindelijk blijkt inderdaad dat het ticket niet vrijgegeven kan worden en dat de reis niet doorgaat. De ander weet via een familielid wel een nieuw ticket te boeken voor zondag. We zitten voor de derde dag op rij tot 3 uur ’s nachts te zoeken, te bellen en te stressen. De paniek wordt steeds groter en groter doordat blijkt dat de verspreiding van het virus echt enorm begint te escaleren met sluitingen van steeds meer landen tot gevolg. Inmiddels is er nog een Nederlandse gearriveerd, ook zonder ticket. Op zondag gaat de eerste van ons richting Nederland. De rest van ons gaat die middag de stad in om even wat ontspanning te vinden. Hier merken we voor het eerst zelf de effecten van de corona crisis. Ik heb afgesproken met een Duitse vriendin en twee van haar vrienden en tijdens de ontmoeting wordt snel duidelijk dat zij eigenlijk geen contact willen. Wij zitten namelijk in een hostel en zijn daarom ‘een enorm gevaar’ voor hen die al een paar dagen in quarantaine zitten in een airbnb. Ze doen net alsof we een lopende ziekte zijn en dat gevoel is erg onprettig. Het duurt dan ook niet lang voordat we weer uit elkaar gaan. De stad is nagenoeg uitgestorven, restaurants en winkels zijn al massaal dicht en op straat worden we een aantal keer uitgejouwd door de lokale bevolking, simpelweg omdat we toeristen zijn. We keren dan ook snel terug naar het hostel. Ik maak me niet echt ongerust over mijn eigen vlucht van maandag omdat ik via Singapore en Londen naar huis vlieg, vliegvelden die voor mijn gevoel gewoon open blijven. Dit slaat echter om wanneer zondagavond blijkt dat Singapore toch zijn grenzen gaat sluiten. De andere Nederlandse meiden zoeken nog steeds wanhopig naar een ticket en de paniek begint ongekende hoogtes te bereiken omdat het steeds duidelijker wordt dat het niet gaat lukken om op tijd het land te verlaten. De opties zijn nagenoeg op, vliegen via Australië kan niet meer, vliegen via Singapore ook niet en Emirates heeft ook nagenoeg alle vluchten geannuleerd. De volgende ochtend vertrek ik vroeg in de ochtend naar het vliegveld. Het afscheid nemen van de meiden is erg moeilijk, we hebben dit probleem als team proberen op te lossen en nu voelt het alsof ik de anderen in de steek laat. Natuurlijk moet ik in deze ook aan mezelf denken dus ik probeer de knop om te zetten. Ik blijf onzeker over de vlucht, zeker omdat het letterlijk de allerlaatste vlucht is vanuit Nieuw-Zeeland naar het buitenland en omdat de vlucht vanuit Singapore naar Londen 45 min voor de sluiting van het vliegveld vertrekt. Uiteindelijk lukt het me om na een kleine 40 uur in Nederland te komen. Tijdens de landing in Amsterdam voel ik wat tranen opwellen in mijn ogen, mede door de opluchting dat het toch gelukt is om thuis te komen maar ook doordat ik nu pas besef dat mijn wereldreis abrupt tot zijn eind is gekomen. De stress van de laatste dagen hakken er enorm in, ik heb me eerlijk gezegd nog nooit zo uitgeput gevoeld.