De nachtbeugel
Nieuw-Zeeland
Oceanië
Elleke
De nachtbeugel
ABEL TASMAN NATIONAL PARC | Best een spannende dag, want we ondernemen een 2-daagse wandeltocht waarbij we in een hut zullen overnachten. De tocht die we doen ligt in het Abel Tasman Parc in de ‘Golden Bay’ regio en is een deel van één van de negen ‘Great Walks of New Zealand’.
Het is me niet duidelijk waarom de Nederlandse ontdekkingsreiziger, Abel Tasman, dit tot Golden Bay doopte: was het omdat er goud te vinden was of omwille van de goudkleurige stranden in de vele baaitjes? Misschien beide.
We willen volle moed eraan beginnen, maar hoewel het best warm is, regent het pijpestelen. We haasten ons dan maar niet wanneer we onze hostel uit Takaka moeten verlaten. Hoewel ik er niet rouwig om ben dat we daar vertrekken. De triestige gemeenschappelijke douche waarbij het regelen van de watertemperatuur een heuse uitdaging is en het beschimmeld gordijntje ondertussen aan uw billen plakt… ik ben er geen grote fan van. We zijn al uitgecheckt, maar we blijven nog wat hangen omdat het zo regent. Ik merk op dat ons bed met gewoon dezelfde lakens weer wordt opgedekt. Voila, klaar om de volgende gasten te ontvangen. Ik moet er niet aan denken in wie zijn lichaamssappen wij daar zelf hebben liggen draaien. Jakkes.
Rond de middag is het meeste nat uit de lucht gevallen en kunnen we eindelijk onze tocht aanvangen. Het is maar 11 km tot aan de hut, maar ik vond het toch redelijk zwaar door de combinatie van de steile klim, de hitte en de zware rugzak.
In de hut zijn enkel slaapzalen met van die geplastificeerde matrasjes. Geen elektriciteit, warm water of sanitair. Al die andere hikers zien er een stuk professioneler uit dan wij, met hun gasvuurtjes en al. Sommigen zien er ook behoorlijk uitgeput uit, want die zijn al een paar dagen – met een nog veel zwaardere rugzak – onderweg.
Lucky Bart, die mag de nacht doorbrengen op een slaapzaal met enkel madammen. Naast mezelf, een Mexicaanse en vier Duitse dames.
Uiteindelijk kan ik de slaap vatten en ik begin te dromen over het feit dat ik mijn nachtbeugel vergeten ben thuis. Ik had me er aanvankelijk niet echt druk in gemaakt. Het heeft in mijn droom echter zo’n impact, dat ik binnen een paar maanden zal terugkeren naar België met een vervallen kerkhof van een gebit. Erger nog, in mijn droom / nachtmerrie keer ik terug eruitziende als Sméagol of Gollum. Je weet wel, dat freaky creatuur vanuit de ‘Lord of the Rings’. Die film hebben we nog niet zo lang geleden bekeken omdat veel van de scènes hier in Nieuw-Zeeland werden opgenomen.
Ik schiet dus op een bepaald wakker in die hut wakker en ik denk: NEE. NEE. NEE. No way dat ik zo lang met die verschrikkelijke beugel heb rondgelopen en zoveel geld daaraan heb uitgegeven om binnenkort als Sméagol naar huis terug te keren! IK DENK HET NIET! Ik neem me voor om mijn zus te vragen mijn nachtbeugel per direct met FedEx naar NZ te sturen.
Ik geraak niet meer terug in slaap. Ik moet naar de WC, maar die is er niet in de hut. Er is er één buiten in de boskes, maar ook daar is geen licht en de zaklamp zijn we vergeten. Rond een uur of vijf moet Bart gelukkig ook. Wat een opluchting; hij heeft nog een lichtje op zijn GSM. Onderweg naar de WC aanschouwen we een sterrenhemel waarvan een gemiddelde Europeaan die zijn continent nog nooit verlaten heeft, het bestaan niet afweet. Miljoenen glinsteringen. Prachtig!
Foto's
