Frankrijk in de tropen
Frans-Polynesië
Oceanië
Elleke
Frankrijk in de tropen
TAHITI | Wanneer we toekomen op Tahiti, huren we voor enkele dagen een autootje, want we logeren op een afgelegen plek. Het is al donker wanneer we die plek moeten zoeken. Bart wordt er niet vrolijk van, ook al kan die nu weer rechts rijden, en de rit wordt er niet gezelliger op. De sfeer klaart gelukkig weer op wanneer we ons verblijfje voor de komende nachten zien: een echte Robinson-hut! We zijn in onze nopjes.
In de Lonely Planet staat dit logeeradres omschreven als ‘meest romantische pension van Tahiti’. Nu, dat kan er misschien wel zo uitzien, maar de hut is open, dus bij het beoefenen van uw romantische uitspattingen, kan de hele bergflank daarvan meegenieten. Dat moet je niet hebben.
In het bijbehorend restaurant, waar ze overigens niets vegetarisch serveren buiten de desserts, eet Bart een volledige paraha op. Dat is een supermooie wit met zwart en geel gestreepte vis die we nog tegenkwamen bij het snorkelen. Hoe een mens dat kan smaken, is me een raadsel.
Door op Tahiti rond te rijden, wanen we ons van tijd tot tijd in een tropisch stukje Frankrijk. Niet alleen moeten we de switch maken van het Engels naar het Frans, maar ze hebben hier bijvoorbeeld ook een gigantische Carrefour neergepoot. Stiekem zijn we daar wel blij mee, want weet je wat? Het betekent het einde van het tijdperk van de plastieken kaas zoals we die kennen vanuit NZ en de Cook-eilanden. Ik word een beetje extatisch, want ik kannikiezen tussen al die lekkere Franse kaasjes!
Tahiti heeft serieus hoge toppen voor zulk een ‘klein’ eiland; tot boven de 2000 meter! De puntige vormen van de bergen verraden dat dit een relatief jong eiland is; maximum zo’n vijf miljoen jaar, dus de toppen zijn nog niet afgerond of afgesleten. Daarom is een bezoek aan de Papenoo-vallei een mooie uitstap. Ook om de rijke flora van nabij te bekijken. Je kan er enkel komen met een 4×4 en ik kan je vertellen dat we er danig door elkaar geschud worden.
Vroeger kende ik Tahiti enkel van de douchegel. Wij waren er als kind grote fan van, want we gebruikten de Tahiti flacons om mee te bowlen in de douches na de turnles. Ik heb er nog altijd plezier van, als ik eraan denk. Daarnaast ken ik Tahiti douchegel ook van de legendarische reclames vanuit de jaren ’80, waarin er zwoel gedoucht wordt onder exotische watervallen en in tropische regenbuien. Ik had toen geen flauw idee waar Tahiti was, maar die reclames zijn me altijd bijgebleven. En nu we hier echt zijn, is het ondenkbaar dat we die scènes niet gaan naspelen, toch? :-)
Helemaal in het zuiden van het eiland vinden we onze waterval. Je kan er enkel per boot en na een wandeling geraken. We leven ons vol overgave in in onze rol. En de kapitein van ons bootje… stond erbij en keek ernaar.
Foto's
