* Your friend is here *
Viti Levu
Fiji
Woodstock
* Your friend is here *
“Doe maar Fiji” had ik stoer geantwoord aan de mevrouw van het reisbureau toen ze me vroeg of ik gebruik wilde maken van een gratis tussenstop tijdens mijn wereldreis.
En Fiji zou ik meemaken!
“White House Visitors Inn” heette het hotel en in gedachten zag ik het al voor me: een wit paleisje met zwembad, palmbomen en een luxe bed in een kamer voor mij alleen. Na drie maanden wereldreis, verblijvend in volle slaapzalen in hostels, had ik voor Fiji maar eens “luxe” geboekt.
Zodra ik voet zette op het vliegveld maakte ik kennis met de Fijiaanse mannen die om me heen zwermden en alles van me wilden weten (in het bijzonder waar mijn man was). Ik kon nog geen drinken bestellen of er kwamen mannen aangesneld om me een rietje aan te bieden.
Na een nogal oncomfortabele rit met een nogal lichtgeraakte taxichauffeur, stopte de taxi in een groezelig straatje. We stonden voor mijn “paleisje”, dat helemaal niet wit was en er verre van luxe uitzag.
Het zwembad stond leeg (de plaatselijke fauna buiten beschouwing gelaten).
De hotelbaas had het over een “slight water problem” wat inhield dat je, slechts wanneer je geluk had, na een luide knal en een hoop gepruttel een klein straaltje koud water kreeg.
In mijn kamer, waar het ‘raam’ in de meeste ramen ontbrak, stond een muffig bed en ook hier was de plaatselijke fauna volop aanwezig.
Mijn pogingen om bij het hotel een excursie te regelen lukten niet, behalve dan die ene man die mij wel een privé tour door de binnenlanden van Fiji wilde geven. Ik bedankte beleefd.
De meeste Fijiaanse mannen bleken erg gastvrij. Op straat kwam niemand voorbijgereden zonder naar me te roepen, toeteren, stoppen, een wilde beweging met de tong te maken of me een lift aan te bieden.
Na de volgende dag, die op z’n zachts gezegd niet heel soepel verliep, had ik het wel gehad met dat hele Fiji. Ik besloot toch maar de toeristische tours te boeken op het vliegveld die ik had willen vermijden.
Dus op naar het vliegveld en gevraagd naar een tour die naar een village (een dorpje waar families samenleven in clans) ging en naar de plaatselijke tempel.
Eenmaal in het tourbusje vroeg ik de gids of dit de tour was van de village en de tempel. “Very similar” zei hij met een stralend gezicht. Geen village en tempel gezien die dag, maar wel eindeloze suikerrietplantages en een botanische tuin.
De volgende dag, die ik doorbracht op een nabijgelegen eiland, was fantastisch. eindelijk het Fiji wat ik in gedachten had gehad : witte palmenstranden, gevulde ananascocktails, gastvrije mensen en een schitterende blauwe zee.
Na een geweldige dag keerde ik op de boot weer terug en daar ontmoette ik Mary: groot, enorme haardos en een stralende lach. Ze werkte achter de bar waar ik meerdere flesjes drinken en zakken chips kocht. Nieuwsgierig vroeg ze me waarom ik zoveel kocht. Ik legde uit dat dit ook mijn avondeten was, dat ik me op straat niet zo veilig voelde en dat ik liever in mijn hotel bleef. Ze hoorde mijn avonturen verbaasd aan en schudde haar hoofd.
Terug in het hotel klopte er ‘s avonds iemand op de deur.
“Your friend is here” zei de hoteleigenaar en daar stond Mary met haar stralende lach.
“Kom maar” zei ze, en op mijn vraag waar naartoe, kreeg ik geen antwoord.
Dus liep ik in het aardedonker, hand in hand met Mary over zanderige weggetjes.
Mary nam me mee naar haar village, naar de hut van haar familie.
Ze ging zelf een bad nemen en liet mij achter bij een slapende man op de grond, haar tantes en een stel kinderen die mij om het hoekje met grote ogen begluurden.
Als een koningin werd ik vervolgens bediend. Mary had haar familie inmiddels ingelicht over mijn rare eetgewoonten en ik kreeg een bord vol zoete aardappels, twee enorme koppen soep met wortels en een stuk vlees. Veel te veel, maar ik moest maar eens goed eten.
Ik zat op de enige stoel in de hut terwijl de familie soep at op de grond, ondertussen onophoudelijk glimlachend naar mij. Later hoorde ik dat ze smakelijk om me hadden gelachen.
Na het eten en de hartelijke kennismaking met haar familie nam Mary me mee naar een filmhuisje in het centrum, waar we een Indisch familiedrama zonder ondertiteling bekeken. We hadden de grootste lol. Mary bracht me weer terug naar mijn hotel, joeg wat plaatselijke fauna weg uit mijn kamer en nam afscheid.
Ik kon die nacht de slaap niet vatten. Wat een ervaring. In een paar dagen had ik heel wat kanten van Fiji meegemaakt. Volgende keer weer, maar dan geen hotel meer in de stad. Gewoon lekker naar een ‘toeristisch’ eiland – en op bezoek bij Mary natuurlijk!
De volgende dag stond Mary op het vliegveld om me uit te zwaaien. Bula Fiji!!
Foto's
