Atiu = Bird Island = Insect Island
Cookeilanden
Oceanië
Elleke
Atiu = Bird Island = Insect Island
ATIU | Een vliegtuigje met nog drie andere passagiers brengt ons naar het eilandje Atiu. Het wordt door vele toeristen overgeslagen, want het heeft geen witte zandstranden, geen lagoon en maar zeer weinig logeermogelijkheden. Er wonen slechts een 400-tal mensen; een hele kleine traditionele gemeeschap dus.
Toch heeft Atiu een aantal eigenaardigheden te bieden die ons wel aantrekken. Een groot deel van het eiland bestaat uit scherpe rotsen die vroeger koraalriffen vormden. Terwijl in de toekomst vele eilandjes in de Pacific zullen verdwijnen door de stijgende zeespiegel, is Atiu een ander lot bezegeld. Een beter! Het eiland ligt net boven de plek waar er drie tectonische platen elkaar raken. Deze verschuiven constant waarbij het eiland net omhoog geduwd wordt. Dat verklaart tevens waarom het gedeeltelijk uit oud koraal bestaat.
Atiu is ook in trek bij (amateur)ornitologen. Zonder al te veel moeite te doen, spotten we hier enkele speciale vogelsoorten. In de Anatakitaki grotten leeft er zelfs een unieke zwaluw, de kopeka, waarvan er nog maar een 500-tal zouden bestaan. Enkel op Atiu te bewonderen. Van een bedreigde soort gesproken!
Wij gaan met een lokale gids op pad om de grotten en de zeldzame zwaluw met eigen ogen te zien. Gelukkig dat we een gids bij hebben. Wij zouden het pad naar de grotten zelfs niet gevonden hebben zonder. De grotten zijn spectaculair en we spotten véél zwaluwen. Ze maken een klikkend geluid met hun tong om zich te kunnen oriënteren in de donkerte. De gids leidt ons een stukje naar beneden in de grot waar we ons laten zakken in ijskoud water. Het is bijna romantisch met de kaarsjes tussen de rotsen. Het doet deugd even een zwemmetje te doen vooraleer we de hete terugtocht aanvangen.
Door het scherpe oud-koraal geeft één van m’n TeVa’s de geest onderweg. Damn, hoe moet ik nu teruggeraken?
Ik ben best blij met onze gids van vandaag: hij helpt me uit de nood met wat ducktape. Gelukkig, want ik ben nog niet klaar om m’n TeVa’s op te geven. Die hebben er al zovele jaren trouwe dienst op zitten, dat ik er wat nostalgisch van word. Ik kocht ze voor m’n eerste reis naar Costa Rica die ik met een vriendinnetje maakte in 2001? 2002?
Atiu heeft naast de naam ‘Bird Island’ ook de veelzeggende naam ‘Insect Island’. We moeten er geen tekeningetje bij maken he. We staan werkelijk helemaal vol met beten, talloze flessen anti-muggenspray ten spijt. Als al die vogels wat meer hun best zouden doen, dan hadden wij misschien wat minder jeuk.
***
‘s Avonds sluiten we aan bij een Tumunu van de lokale mannen. Dat is eigenlijk niet meer of niet minder dan een clubje mannen die dagelijks (of toch zeer geregeld) samenkomen om hun eigen brouwsel met hoog alcoholgehalte op te zuipen. Ze noemen het ‘bush beer’, maar wij vinden dat het met bier niet veel van doen heeft.
Er wordt door iedereen uit één bekertje gedronken, meestal gemaakt van een omhulsel van een kleine cocosnoot ofzo, en dat wordt dan doorgegeven. Ik denk dat ze het daarom een een traditionele Tumunu noemen; anders zou het immers een ordinair café zijn. Veel minder attractief voor toeristen. Vrouwen zijn er normaal niet toegelaten. Behalve voor toeristen zijn ze wat milder.
Het valt ons trouwens op dat die man-vrouw verhoudingen… euh… niet helemaal in verhouding zijn. De vrouwen lijken er een pak harder te werken dan de mannen, hoewel ze dat ook liefst tot een minimum beperken. Volgens de vrouwelijke allesfixer / regelaar van ons verblijfje zijn ‘the Islanders’ eerder van het gemakzuchtige type en enkel enthousiast te krijgen als er eten en drinken bij komt kijken. Liever lui dan moe, zeg maar. Ze importeren heel veel spullen, die dan erg duur zijn om er te kopen, terwijl ze die zelf zouden kunnen voorzien, mits een beetje ondernemerschap. Melk bijvoorbeeld.
Daarnaast vertrouwt ze ons toe dat huiselijk geweld bijna eerder regel dan uitzondering is. We zien inderdaad van tijd tot tijd een bordje opduiken van een door de overheid geïnitieerde campagne om (huiselijk) geweld in te dijken. Uit een bevolkingsonderzoek blijkt dat maar liefst 75% van de adolescente jongens het OK vinden dat er thuis of tussen partners al eens fysiek geweld gebruikt wordt. Bij 57% van de gezinnen / koppels gebeurt dat ook. En dat zijn dan nog enkel de gevallen waar ze weet van hebben! Ik vind dat ronduit schokkend!
De overheid lanceerde eveneens campagnes tegen diabetes. Daar zie je ook geregeld affiches van. Blijkbaar is het aantal diabetes patiënten hier extreem hoog. Dat proberen ze in te perken door gezonde voeding te stimuleren en hoge taksen te heffen op suikerrijke producten. Het is niet uitzonderlijk dat Bart 8$ moet dokken in de supermarkt voor z’n flesje cola! Ik denk dat de maatregelen maar matig effect hebben, want ik vind dat er hier over’t algemeen heel vettig gegeten wordt. Dat is ook erg zichtbaar, want quasi iedereen heeft overgewicht. Ik kan hier bijna voor een fotomodel doorgaan. Bijna he.
Zo. Door wat met lokale mensen te babbelen, hebben we weer ‘t één en ander bijgeleerd. Tijd om naar een volgend eiland te vliegen. Op de ‘luchthaven’ is er uiteraard geen security-personeel, maar dat wil niet zeggen dat ze niet aan uw veiligheid denken: er hangt een papiertje dat u verzocht wordt om melding te maken bij de piloot van al uw bazooka’s en andere wapens. :-)
En toch nog nooit een terroristische aanslag gehad hier!
Foto's
