spiritualiteit deel 2

Door: Reefje

Geplaatst op Jun 18, 2012

Het westelijk gedeelte van het park, bestaat net zoals het oostelijk gedeelte uit tracks met adembenemend uitzicht, mooie gorges en prima verzorgde campings (luxer, met flushende wc’s en warme douches). Het enige minpunt is de populariteit van het westen, dat enorm veel mensen aan trekt. De charme van het oosten is juist het idee dat je er alleen bent (op wat wildlife en een aantal kampeerders na!) en doet zeker niet onder voor het westen! Om het westen niet helemaal van de kaart te schrijven, is Kings Canyon daarentegen zeker een must see. Ondanks dat we tijdens onze 2,45 uur durende wandeling steeds te maken hadden met grote groepen jongerentours en de welbekende japannertours, is deze canyon zeker de moeite waard. Uitgezonderd de veel te steile bergbeklimming in het begin (hijgend besluit iedereen bovenaan de top een pauze in te lassen), valt het 7 km lange track best mee. En de adembenemende uitzichten zijn zeker een stimulans om de wandeling te voltooien!

Woensdag sta ik dan voor het eerst oog in oog met werelds grootste monoliet, Ayers Rock.
Ondanks dat ik blij ben dat ik Uluru (originele Aboriginal naam) heb gezien, valt het geheel enigszins tegen. Misschien is het het massatoerisme dat zich in het park bevind en anders het feit dat je de ‘steen’ net iets te veel op kaarten en foto’s hebt gezien. Uluru heeft naast de bekende voorkant (altijd hetzelfde gefotografeerd) zeker ook een andere interessante kant, die nooit iemand op foto’s te zien krijgt. Het kleurverschil (van fel oranje/rood naar bijna zwart) tijdens de zonsondergang is de grootste happening in het park. Samen met zo’n 100 man probeer je een plekje te scoren voor het beste uitzicht op de monoliet. Zo’n 45 km verderop ligt (minder bekend, maar net iets mooier) ‘Kata Tjuta’ oftewel the Olgas. Ook hier kan je een wandeling maken en van de zonsondergang genieten. Misschien net iets specialer, omdat je deze ‘berg’ met een stuk minder mensen deelt.

De hele bezichtiging in Uluru draait om spiritualiteit. Er is een mogelijkheid om de monoliet te beklimmen, mits er niet te veel wind is. Aan de andere kant wordt dit ten strengste afgeraden, omdat deze plek heilig is voor de Aboriginals. Een beetje tegenstrijdig is het wel! Wanneer de foto of een kaart van Uluru niet meer voldoet voor sommige toeristen, besluiten ze een klein stuk van de monoliet mee naar huis te nemen. Althans, dat lees ik in het Cultural Centre. Een dikke klapper met allemaal brieven van over de hele wereld, ligt voor mijn neus. Stuk voor stuk schrijven de mensen over hoe het stukje steen voor jarenlang ongeluk (ziektes, plotseling overlijden) heeft gezorgd. Ze zijn ervan overtuigd dat Uluru een heilige plek die je met rust moet laten. Alle brieven waren dan ook voorzien van het stukje steen. Zelfs Nederland en Frankrijk zijn vertegenwoordigd. Maar ja, domme mensen vind je overal ter wereld!