Deze foto is genomen van de Umoona Opal Mine in Coober Pedy in Australië, op zaterdag 29 juni 2013 rond 14.00 uur.

`Opeens, na dagenlang door de outback rijden zonder ook maar één boom of wat dan ook op het aardoppervlak te zien, alleen het asfalt van de weg die kaarsrecht voor je uit ligt, doemen aan de horizon de spierwitte zandhopen van de opaalmijnen van Coober Pedy op. Het feit dat 70% van de mensen hier ondergronds, in die heuvels woont, klinkt heel merkwaardig. Zou er dan helemaal niets van de huizen te zien zijn boven de grond? Zou het, behalve die heuvels dan, een kale vlakte zijn? De opaalstad van de wereld is inderdaad een vreemd stadje met stoffige straten waar vooral opaalwinkeltjes te vinden zijn. Het is er warm. Ik luister gefascineerd naar het `verhaal van het opaal’ dat verteld wordt aan het begin van de rondleiding door de Umoona Opal Mine. Duizenden jaren liepen de aboriginals al door dit gebied. Vanwege de woestijnachtige omgeving moesten ze als nomadische jagers en verzamelaars rondtrekken op zoek naar voedsel en water. In januari 1915 hadden Jim Hutchison en zijn veertien jaar oude zoon William, P.J. Winch en M. McKenzie ten zuiden van Coober Pedy tevergeefs gezocht naar goud. De mannen hadden hun kamp opgezet en waren naar water aan het zoeken toen de jonge Willie stukken opaal aan het aardoppervlak vond. Deze dag, 1 februari 1915, was het begin van de faam en de rijke industrie die de stad zou ontwikkelen. William bleek de grootste opaalvelden van Australië gevonden te hebben. Ik doe zelf ook een zeer korte poging een fortuin bij elkaar te zoeken, maar ga daarna voor de zekerheid van het bezit van opaal. Ik koop iets dat kostbaarder is dan goud en bovendien voor een onbetaalbare herinnering zorgt. Vanaf dit moment zal ik jou elk moment dragen, lieve kleine Skippy het kangoeroebedeltje. We slapen vannacht ondergronds in de accommodatie van Umoona Opal Mine, net als de lokale bevolking. De slaapkamer is een uit zandsteen gehouwen bunker vol stapelbedden, gescheiden door vaalrode gordijnen. Bij het licht van slechts drie waxinelichtjes luister ik naar het spookverhaal over de geest in de bunker naast mijn bed. Gelukkig kan ik rustig gaan slapen in de veilige slaapzaal.’