Arnurna de aboriginalvrouw

Door: Blablablaak

Geplaatst op Aug 2, 2012

Gewoon even een sigaretje roken.


Uit het niets staat er ineens een aboriginal vrouw naast me, terwijl ik net buiten de bar een peuk sta te roken. Na een kort luchtig gesprek kijkt ze me zwijgend aan. Ik ben er inmiddels achter dat ze Maria heet, althans volgens haar paspoort. Haar officiele naam is Arnurna, wat zoveel betekent als blauwe waterlelie. Ik weet niet al te veel over aboriginies en hun verleden. Natuurlijk heb ik wel het een en ander gehoord, maar het blijft een tot op heden vaag iets. Ik weet dat het de originele bewoners van Australie zijn en dat er hele vervelende dingen zijn voorgevallen in de recente geschiedenis. Dat de aboriginals hier om en nabij de 60000 jaar geleden aan land zijn gekomen vanuit Zuid-Oost Azie en altijd vredig hebben geleefd was me bekend, evenals het feit dat het fout begon te lopen toen de blanke mens voet aan wal zette omstreeks 1770, hoewel onze Willem Jansz in 1606 al voet op dit werelddeel zette en daarom ook geldt als officiele ontdekker. Hij dacht echter te maken te hebben met een uitloper van Nieuw-Guinea, en doopte het ontdekte land tot Nieu Zelandt, hoewel deze naam niet algemeen overgenomen werd. Later zou Abel Tasman deze naam gebruiken voor een ander land. Je hoeft geen raketwetenschapper te zijn om te raden voor welk land.

Ik sta daar dus met Arnurna aan een hangtafel. Ik reik haar een sigaret toe en die neemt ze graag aan. Ze viert vandaag haar 50e verjaardag. Al 50 jaar vier ik mijn verjaardag, zegt ze, omdat dit mij zo aan is geleerd. Maar wij hebben nooit verjaardagen gevierd. Dit is ons aangeleerd door de blanken. Mijn vader, welke sinds een half jaar niet meer onder ons is, was een kind van de gestolen generatie. Voor een periode van ongeveer 100 jaar, tussen 1869 en 1969 werden aboriginal kinderen op grote schaal gescheiden van hun familie. Men zag ons als een achterlijke cultuur. Ach, voor 1869 werden we voornamelijk afgeslacht door de Britse kolonisten, vervolgt ze. Daarna ook nog wel, maar in mindere mate. We werden door de zendelingen onderworpen aan een streng christelijke opvoeding, omdat dat het enige geloof was. Maar dan nog zag men ons als minderwaardig en lui. We werden mishandelt en misbruikt. Ja, priesters en jonge ventjes, het blijft een heikel punt in jullie geloof, zei ze. Ik zweeg. Deze vrouw wilde een verhaal kwijt, haar verhaal. En niet aan familie, die het allemaal al duizend keer hadden gehoord, nog aan een Australier, daar deze toch meestal niet wilde luisteren of er zelfs de spot mee dreef, enkele uitzonderingen daar gelaten natuurlijk. Nee, nu kon ze haar verhaal kwijt aan iemand van heel ver weg. Ik krijg altijd mensen op mijn pad die hun verhaal kwijt willen en dat bevalt me prima. Als goed luisterend oor, brengt dit altijd interessante kennis en ervaring met zich mee. En na een klein jaar tussen steeds dezelfde verhalen van alle verschillende rugzaktoeristen was dit een welkome afwisseling.

Ik bied haar een biertje aan ter ere van haar verjaardag. Dat vindt ze lief, zegt ze. Ik vat het op als een ja en loop naar de bar. Ik betaal 6 dollar voor twee flessen Hahn Superdry en loop weg. De barman roept me terug. Ja, wat is er, vraag ik. Laat je niet in met dat tuig, zegt hij, ze helpen ons land naar de kloten, profiteren alleen maar en zijn dommer dan een dooie kangaroe. Pas nou maar op, je zal het zien, bijt hij me nog toe, als ik hoofdschuddend en kokend van woede weg loop. Arnurna steekt net een nieuwe sigaret op, wanneer ik weer buiten kom en biedt mij er ook een aan. Ze ziet het vuur in mijn ogen en zegt dat het goed is. Onwetendheid versterkt vooroordelen. Waar de blanke mens vaak leeft van angst en sociale onrust, daar hebben wij altijd geleeft van liefde en respect, tot ook dat niet meer ging, zegt ze. Ze valt de blanke mens aan, waar ik mezelf ook onder mag scharen. Maar ik zeg niets, ik word heel rustig en denk dat ze gelijk heeft. Ik bedank haar voor de sigaret, steek hem op en we proosten op onwetendheid en oppervlakkigheid. Beide comfortabel wie we zijn en met wie we zijn, twee eenlingen in een wereld die de onze is, maar nooit helemaal zal zijn. Ik ben van de Bundjalung stam, vertelt ze. Wij leven aan de noordelijke kuststrook van New South Wales. Ik zal je niet lastig vallen met onze verdere geschiedenis, maar ik zou je graag uit willen nodigen voor ons jaarlijkse feest, de Bundjalung People’s gathering, welke over drie dagen plaats vindt bij Wollumbin, voor blanken beter bekend als Mount Warning.
Helaas kan ik niet. De afgelopen tien maanden heb ik totaal geen last van tijdsdruk gehad. Maar juist nu ik dit unieke aanbod krijg, moet ik verstek laten gaan wegens tijdsgebrek. Ik leg de situatie aan haar uit en ze glimlacht. Jij bent niet iemand van de tijd, je bent een kind van de wind, fluistert ze toe met een flauwe lach om de lippen. Maar ik begrijp je, zegt ze, je vriend is nu even de wind die je mee voert. En zo keuvelen we nog even door over de natuur, het leven van het land en de “Droomtijd”. Het woord op zich, klinkt al als muziek. De mythologie van de aboriginies is een wonderlijk sprookje.