Gestrand

Door: Reefje

Geplaatst op Jun 18, 2012

Bijna 1000 km en 3 dagen verder, arriveren we in het kleine gehucht genaamd Boulia. Sinds gisteren hebben we een probleem met de uitlaat (althans dat vermoeden we). Direct nadat we van LPG naar benzine zijn overgeschakeld, laat de auto ons niet harder rijden dan 80/90 km per uur en maakt hij bovendien rare geluiden. Zodra we bij de mechanic van Boulia aanbelanden, zien we dat alles dicht is. Aan de achterkant van het gebouw vinden we een local, die ons weet te vertellen dat Grant een klus heeft voor de council en waarschijnlijk vandaag niet meer terug komt. Ook dat nog! Via het VVV kantoor proberen we hem mobiel te bereiken, zonder succes. Er zit niets anders op dan in te checken bij de camping en rustig af te wachten tot Grant terug komt.

Om half 5 besluiten Quentin en ik nog een keer langs de garage te rijden. Per toeval treffen we daar Grant aan, die net terug komt van zijn klus. We leggen hem ons probleem uit en weten hem zover te krijgen, om een kijkje in de auto te nemen. Na 15 minuten verschillende draden los en weer vast te maken, komt hij tot de conclusie dat we een probleem hebben met de ‘distributor’, die min of meer de motor aanstuurt. Het andere ‘goede’ nieuws is, dat Grant niet de materialen heeft om onze auto te maken. Hij adviseert ons het 300 km verderop in Mount Isa te proberen. Ik probeer nog een laatste hulpmiddel, de NRMA bellen (ANWB). Vrij snel krijg ik iemand aan de lijn, waaraan ik mijn probleem bekend maak. De jongen legt mij uit, sinds we nog steeds met de auto kunnen rijden, dat we inderdaad het beste naar Mount Isa kunnen gaan. Daar hebben ze iemand beschikbaar, die morgen naar onze auto kan kijken. Goed, er zit dus weinig op dan de nacht in Boulia te verblijven.

De volgende dag komen we om 14 uur in Mount Isa aan. Nadat het ‘mannetje van de ANWB’ naar onze auto heeft gekeken, komt ook hij tot de conclusie dat we een nieuwe distributor nodig hebben en dat hij verder niets voor ons kan betekenen. Hij deelt ons nog even mee dat vandaag (vrijdag) een lokale feestdag is (alles is dicht) en dat we hoogstwaarschijnlijk pas maandag de auto kunnen fixen. Great, de komende dagen zitten we dus vast in deze mijnstad! Riverside caravanpark heeft nog een plaatsje voor ons vrij en we weten een mooi plekje in de schaduw te bemachtigen. We maken een praatje met onze vier nieuwe buren, het Engelse koppel Chris & Rose en het Ozzie duo Mills & Michael. Alle 4 werken ze hier voor een aantal weken. Ze hebben al de nodige mensen voorbij zien komen, die net als ons gestrand waren in Mount Isa. Om niet alle hoop op te geven, lopen Quentin en ik richting het centrum om te kijken of er misschien morgen autozaken open zijn.

Nergens is er een briefje te bekennen over de openingstijden. Bij een Repco garage worden we door een jonge gast, die met zijn vriendin voorbijloopt, aangesproken. “Nee, die zijn morgen niet open hoor. Lang weekend vanwege de public holiday.” Wanneer we hem vragen hoe hij dat weet, vertelt hij dat zijn oom de eigenaar is en hij er zelf stage loopt. Over toeval gesproken! Na een kort gesprek met de jongen is hij zelfs bereid om onze auto te inspecteren. We nemen hem mee naar de camping, waar hij als vanzelfsprekend meteen onder de autoklep verdwijnt. Surprise surprise, ook hij komt tot dezelfde conclusie als zijn voorgangers. Hij adviseert ons om maandag bij de autozaak Repco het onderdeel te bestellen en dit door een garage erin te laten zetten. Nadat we zo’n beetje alle goedkope autozaken hebben bezocht, hebben we maandag na de lunch het onderdeel besteld (arriveert in 2 dagen) en een afspraak met een automonteur. Donderdag hopen we dan eindelijk op weg te zijn naar Alice Springs.


“So what did he look like?”, vraagt de agente ons. Ik meen mij te herinneren dat de beste man nogal lang en dun was. Misschien een bril en donker haar. Ondanks dat er niet al te veel in Mount Isa te beleven is, komen we toch in aanraking met de politie. Het is intussen alweer een aantal dagen geleden sinds we onze nieuwe buurman hebben gezien. Alleen zijn witte 4 wheel drive Troopy staat eenzaam naast de onze. De raarste verhalen doen de ronde en iedereen heeft zo zijn eigen versie. Quentin denkt dat de auto gestolen is. Michael vraagt al sinds 2 dagen of we nog geen vreemd luchtje ruiken. Mills en Chris vermoeden dat het om een drugskwestie gaat. De verhalen doen mij geen goed en mijn fantasie slaat op hol. Elke keer als ik langs de auto loop, denk ik dat de gordijnen weer een stukje zijn opgeschoven. ‘s Avonds sluit ik voor de zekerheid toch maar alle deuren. Na 2 dagen komt Michael dan met het echte verhaal op te proppen. De eigenaar van de Toyota heeft zijn auto hier geparkeerd, daarna het vliegtuig gepakt om na een week terug in Mount Isa te keren. Minder spannend dan onze versies, maar wel een opluchting om te horen!