What's in a name?

Door: Reefje

Geplaatst op Jun 18, 2012

“Gravy?”, vragen de nieuwsgierige inwoners van Augathella, wanneer ik mezelf voorstel. “R E V Y”, probeer ik nog een keer op in mijn allermooiste Engels (uiteraard duidelijk articulerend, alsof ik het tegen een hardhorend persoon heb!). Ditzelfde riedeltje heb ik maar al te vaak tijdens mijn jaar in Amerika moeten opzeggen. Vaak heeft het geen zin om de uitspraak van mijn naam uit te leggen. De komende weken ga ik dan ook door het leven als ‘love’, ‘doll’, ‘sweetheart’, ‘darling’of gewoonweg ‘mate’. Quentin heeft het iets beter getroffen met zijn naam. Uiteraard wordt zijn naam niet op de Franse manier uitgesproken, maar wel op de juiste Engelse manier.

In dit kleine dorpje, verspreid elk nieuwtje zich als een lopend vuurtje. De meeste Augthellans wisten dan ook al van onze komst. Hier en daar zijn er wat gaten in het nieuwsnetwerk, merk ik na 2 weken op. Vooral de mannen blijken erg aardig en een beetje flirterig te zijn. Wanneer ik Karissa aanspreek over mijn gedachten, bevestigd ze die. In Augathella zijn er meer mannen dan vrouwen te vinden. De mannen ontpoppen zich dan al snel als jagers, wanneer het nieuws hun bereikt dat er zich nieuw vrouwelijk gezelschap in hun dorp bevind. Het duurt dan ook niet lang voordat ik er een achter me aan heb. Een jonge vent (schat hem rond de 20) komt nogal vaak voor een reep chocolade, blikje fris of een patatje binnenvallen (soms wel 2 tot 3 keer op een dag), wanneer ik aan het werk ben. Veel zegt ie niet en me echt aankijken durft hij ook niet. Toch wel schattig! Helaas wordt zijn droom ruw verstoord, wanneer hij Quentin en mij samen aan het werk ziet. De komende weken zie ik hem ineens een stuk minder.

Naast de lokale bevolking, komen er ook veel toeristen langs de Roadhouse. Zo af en toe zien we een verdwaalde backpacker voorbijkomen, maar het zijn toch voornamelijk de gepensioneerden, met hun enorme campervans, die een dag en nacht in Augathella doorbrengen. “Where’s that accent from?”, krijg ik maar al te vaak te horen. “Let me guess, Canadian”, zeggen ze vol overtuiging. “The States”, proberen ze dan een tweede keer. “Dutch???”, reageren ze verbaasd op mijn antwoord. Over het algemeen hebben de Ozzies een goed beeld van ons Hollanders. Soms omdat ze jaren geleden zelf in Nederland zijn geweest. En anders omdat ze Dutchies in Australië hebben leren kennen. We worden vaak omschreven als ‘friendly and hardworking people’. Er is altijd wel iemand te vinden die een Nederlands familielid heeft of zelf Nederlander is (die jaren geleden naar Australië is verhuisd). We hebben duidelijk een spoor achtergelaten in dit land, merk ik op als ik de Australische nieuwslezeres Sara Groen op tv zie verschijnen.

Iedereen die bij de roadhouse werkt, heeft zo zijn charme. Ian (± 60) is professioneel automonteur, maar werkt nu al jaren voor de BP en is liever lui dan moe. Tammy die altijd lacht en geïnteresseerd vragen stelt over Quentin en mij. Helen (± 60 type lievelings oma), ziet het af en toe niet meer zitten wanneer er 4 klanten tegelijk het café binnenlopen. Lana die zeer gedreven en precies in haar werk is. Elizabeth staat altijd aan de achterkant van het café, stiekem een nicotinestaafje te nuttigen en maakt snel een einde aan haar verslaving wanneer ze Karissa binnen hoort komen. Joan is de paardenliefhebster in Augathella en begeleidt elke drie weken de ponyclub voor de kids. Jean is hoofd huishouding en wil eigenlijk niet voor mijn camera verschijnen, wanneer ik een kiekje van haar probeer te maken. “Wat moeten de mensen thuis dan wel niet denken? Dat oud gerimpeld ding hoort toch zeker thuis op de bank met haar voeten omhoog!”, brengt ze lachend uit. En als laatste is er dan Kaleigh die haar eigen ‘property’ (boerderij) heeft waar de nodige backpackers en andere toeristen over de vloer komen. De laatste bezoekers (vegetariërs) bezorgden haar nogal wat kopzorgen met het diner. Na 3 dagen vegetarisch koken, was ze enigszins opgelucht dat ze de toeristen een vegetarische pizza kon voorschuiven.

Vaak zie ik duidelijk de overeenkomsten tussen Ozzies en Amerikanen. Beiden wereldvreemd, ongelofelijk trots op hun eigen land en overwegend te zwaar vanwege de fastfoodketens. Toch hebben de Ozzies iets speciaals dat de Amerikanen missen. Alhoewel ze niet heel veel van de buitenwereld af weten, zijn ze wel degelijk geïnteresseerd in mijn verhalen over Nederland en Europa. Karissa, die zelf ook heeft gereisd, was enigszins verbaasd toen ik haar vertelde over alle Australische tv-series die bij ons op de buis verschijnen. “Vroeger dacht ik altijd dat niemand van ons bestaan af wist”, zegt ze. Kom aan zeg, wie kent Skippy nu niet?! Ik heb nog steeds drie zakken drop bij me (thanks to my mom!) en besluit mijn collega’s eens kennis te laten maken met de echte Nederlandse drop. “Goh smaakt toch wel anders dan de onze”, krijg ik van iedereen te horen. Tja, wat verwacht je van de rosé zoete namaak drop die ze hier verkopen? Ze zijn allemaal zeer te spreken over de munt- en katjesdrop die ik hun toestop. “Dit is waarschijnlijk het dichtst dat ik ooit tot Nederland zal komen!”, zegt Jean.