Finding Nemo II

Door: Ruudenanouk

Geplaatst op May 14, 2012

Door Anouk

“Wanneer je dadelijk gaat snorkelen, zul je een hoop kwallen zien. Maak je geen zorgen over hen, zij zijn ongevaarlijk. Het zijn de kwallen die je niet ziet waar je je zorgen over moet maken.”
Bemoedigende woorden van shipmade Ty – ook wel Garfield genoemd vanwege enige uiterlijke gelijkenis – voordat we de zee in springen. Ruud en ik zijn met ongeveer 26 andere backpackers op een driedaagse zeiltrip langs de Whitsunday-eilanden. En aangezien de Whitsundays deel uitmaken van de Great Barrier Reef kan snorkelen op zo’n tripje natuurlijk niet uitblijven.

Gelukkig vertelt Ty ons ook daadwerkelijk geruststellende dingen over kwallenontmoetingen tijdens het snorkelen: de beruchte ‘Box Jellyfish’ zit over het algemeen in diepere wateren, en de transparante kwal ter grootte van je vingertop blijft liever uit de buurt van zwart. En laat dat nou nét de kleur van onze singersuits zijn. Kom maar op met die duikbril en knalgroene snorkel.

“Have fun, its a whole other world down there!” zegt Ty nog voordat zijn collega Travis ons in een moterbootje richting de kust vervoert. Ty blijkt niet te overdrijven. Vanuit het bootje ziet de zee er nog kalm uit, maar zo gauw je je hoofd onder water steekt, ben je getuige van een levendige en kleurrijke onderwaterwereld. En dat vlak onder je voeten.

Voor mijn ogen zwemt vanalles langs: gele visjes, grijze visjes, zebravisjes, langwerpige vissen, et cetera. Onder me vormt het koraal een veilige uitvalstbasis voor de meer verlegen zeedieren. Of gewoon een buffet voor hongerige vissen. Terwijl ik al dobberend mijn ogen uitkijk, wijst Ruud me ineens op een kleine haai (een ‘reefshark’ horen we later, een heel onschuldig haaitje voor mensen overigens). En hé, is dat niet net zo’n vis als die zwarte die vastzit in het tandartsaquarium in Finding Nemo?

Even later spotten we Nemo zelf. Met Nemo valt echter niet te spotten, zo blijkt al snel als een andere jongen van onze zeiltrip naar hem toe duikt en zijn hand uitsteekt. Nemo bijt.

Seks met Nemo

‘s Avonds legt Ty tijdens zijn ‘fishtalk’ uit dat Nemo nogal territoriaal is: zijn anemonen zijn zijn heiligdom. Vervolgens vertelt hij dat de vader van Nemo in werkelijkheid zou zijn veranderd in een vrouwtje. En seks zou hebben met Nemo. In een groep clownvismannetjes leeft namelijk altijd één vrouwtje. Zij is de leider van de groep. Overlijdt het vrouwtje, dan transformeert het meest dominante mannetje in het nieuwe vrouwtje. “Dat zou een killersequel zijn op Finding Nemo!” roep Ruud enthousiast, terwijl een meisje tegenover me kijkt alsof ze de verwoesting van het Pixar-sprookje liever even in een hoekje gaat verwerken.

De volgende ochtend is Nemo en zijn vermogen tot geslachtsverandering alweer yesterdays news. De tweede snorkelsessie draait om de jacht op Elvis. Elvis is een grote, zwarte vis die met een beetje mazzel aaibaair is. Om de kans te vergroten dat het zwaargewicht zijn opwachting maakt, gooit een crewlid vanaf het motorbootje visvoer in het water. De verraste “Hier is hij!”-uitroepen laten daardoor niet lang op zich wachten en alle snorkels gaan ploseling dezelfde kant op. Ruud kan de vis kort aanraken. Ik vang slechts een glimps van hem op voordat ik besluit dat een grote, zwarte vis genoemd naar een rock ‘n roll-ster het niet waard is om voor vertrapt te worden door mede-snorkelaars. En ach, er is nog zoveel meer moois in de zee.

De onderwaterwezens zijn echter niet alleen met een duikbril te bewonderen: na zonsondergang vindt er nog een spectakel plaats. De bootverlichting trekt plankton aan, waardoor visjes op de zeilboot afkomen om het plankton op te eten. Vervolgens komen de inktvissen de visjes verorberen. En inktvissen zijn een gewild hapje voor…. dolfijnen! De jacht vindt vlak onder onze ogen plaats. Zo zijn we dus getuige van een indrukwekkend stukje ‘circle of life’ in de Whitsundays.