In de droomtijd was alles donker en er was geen dag. Bohra de kangoeroe nam Dinewan de emoe om zijn vrouw te zijn en ze waren een hele gelukkig. Dinewande emu werd zeer onrustig omdat Bohra alleen wilde liggen en liefst de hele tijd slapen. Omdat Dinewan gewend was aan veel beweging, verlangde ze ernaar om haar benen te strekken. Dus ze begon te klagen over Bohra zijn luiheid, en dan over het donker. Dinewan frummelde met de bladeren op de grond en soms vielen de bladeren op Bohra's gezicht en maakte hem dan wakker. Uiteindelijk zei hij "kom met mij mee." Ze gingen weg in de duisternis struikelen langs, omgevallen bomen en schaafde de emoe's benen zo veel dat alle veren van haar benen eraf geschaafd werden. Toen kwamen ze bij een open plek, Bohra zei tegen zijn vrouw: "Wacht hier". Hij begon de nacht weg te draaien tot het daglicht tevoorschijn kwam met als gevolg dat zijn vrouw heen en weer begon te rennen. Dat is de reden waarom de emoe zo'n snelle vogel is met schubben achtige benen.