Deel 17 Australië – De Gibb River Road (1)
Australië
Oceanië
Ellen69
Deel 17 Australië – De Gibb River Road (1)
Deze blog is deel 17 van de beschrijving van mijn rondreis door Australië, die ik met mijn lief maakte van maart tot juli 2019. Onze reis begint medio maart 2019 in Melbourne, en eindigt half juli in Perth. In elk deel van mijn blog neem ik je een stukje mee op onze reis. Het is juni, en we zijn begonnen aan een rit door de Kimberley; de Gibb River Road.
De Gibb
Die ochtend laten we El Questro Homestead achter ons, en vervolgen we de Gibb, zoals de route door Australiërs genoemd wordt. We passeren de Cockburn Ranges; een imposant plateau dat oprijst uit het verder vlakke landschap. De droge tijd heeft de rivieren droog gelegd - nergens hoeven we water te doorkruisen, op deze toch redelijk vlakke gravelweg. Het gravel is hier echter van een verraderlijke soort; hard grijs granietgesteente, variërend van gruis tot grotere brokken vlijmscherp ogend rotsgesteente. Zorgeloos doch voorzichtig doorkruisen we het landschap, dat geleidelijk vlakker wordt en bezaaid is met droog struikgewas en boompjes die niet hoger reiken dan zo’n 2 meter.
Oeps!
En dan, ongeveer vijftig kilometer voor onze volgende bestemming, gaat het mis. We horen een geluid dat er niet hoort te zijn. Ik parkeer de auto aan de kant van de weg, mijn Lief gaat op onderzoek uit.
Hij brengt slecht nieuws; we hebben een lekke band.
Zo plat als maar zijn kan, de velg is mee verbogen. Wat volgt, is een zoektocht naar de krik, en het bevrijden van de reserveband die onder de auto is bevestigd. Het lijkt een puzzel in een escaperoom; sleutel X past in gat Y en kan Z doen draaien, waardoor de ketting waaraan de band bevestigd is, naar beneden komt. Geen idee hoe lang we bezig zijn geweest in de hete middagzon, maar mijn Lief krijgt de klus geklaard.
De volgende zorg is niet nóg een lekke band te rijden, want we hadden maar 1 reserveband. Nóg een platte band, en we hebben een serieus probleem – dan stranden we. Ik stel mijn verontruste hoofd gerust met de gedachte aan de satelliettelefoon die we bij ons hebben; we zullen altijd hulp kunnen inschakelen indien nodig. Maar als het kan, liever niet! En één geluk hebben we; Ellenbrae Station, vijftig kilometer verderop, heeft een bandenreparatiewerkplaats. Dus, bedenken we, daar kunnen we onze band laten repareren.
Een zoete beloning
We vervolgen – vrolijk maar nu iets minder onbezorgd – onze route. Niet veel later stoppen we opnieuw.
Twee oudere mannen ploeteren bij hun 4x4, om een reserveband om te leggen. Een vrouw in het gezelschap gebaart ons, vraagt ons te stoppen – ze willen graag hulp. Naast de auto ligt een totaal aan flarden gereden band. Het lukt ze niet de reserveband er goed om te krijgen, hebben de krik al verbogen omdat de bouten dienst weigerden. Mijn Lief helpt, probeert. Maar echt goed komt het niet met die band; twee van de zes bouten zijn niet goed aan te draaien. Zo goed als het kan bevestigt mijn Lief de bouten, en het gezelschap besluit naar Ellenbrae te rijden om ernaar te laten kijken. Wij rijden op afstand achter hen – mocht het misgaan, dan kunnen wij nog iets om ze te helpen. Chris – een van de vrouwen – vertelt dat ze probeerde een bus te stoppen, maar de chauffeur stak slechts zijn hand op en reed door. Ze is vreselijk dankbaar dat wij stopten en hebben geholpen. En ze staan erop ons te bedanken; bij Ellenbrae worden we getrakteerd op de in de regio beroemde scones en mango smoothie. Het moet gezegd; ze zijn heerlijk! En terwijl hun mannen overleggen met Monteur Mick van Ellenbrae over de conditie van hun wiel, genieten mijn Lief en ik met de Australische Chris en Ann van onze zoetigheden op Ellenbrae Homestead. Dit is een groene oase in de Kimberley; een erg gezellig ogende veranda kijkt uit over frisgroene beregende gazons. De laagstaande zon transformeert de regenstraal van de sproeier in een mystieke, vriendelijke mist. Ter hoogte van onze tafel hangt een vogelvoederhuisje, druk bezocht door schattige mini-vinkjes. We zagen ze eerder op foto’s, maar ik realiseer me nu pas hoe klein ze in werkelijkheid zijn. We lachen samen op de goede afloop en genieten van elkaars gezelschap. En als zij vertrekken om hun reis voort te zetten, bieden wij onze band ter reparatie aan.
Die blijkt echter van binnen aan flarden gereden; niet te repareren. We kunnen ter plekke een nieuwe kopen – met bovendien een profiel dat vele malen beter geschikt is om de Kimberley mee te doorkruisen. Autoverhuurbedrijven voorzien de auto’s doorgaans van banden van medium kwaliteit, niet heel erg geschikt voor de Gibb, zo luidt het oordeel van Monteur Mick. Het is wat wij al eerder dachten toen we de banden zagen van onze Toyota Hilux; en dat terwijl we deze auto juist huren voor ritten als deze.
Ellenbrae Campground
Die nacht brengen we door op het rustige, vredige kampeerterreintje van Ellenbrae. Hier en daar verspreid over de campground zitten groepjes mensen zacht pratend om een kampvuurtje, terwijl de schemer is ingezet. Waar alles handgemaakt is, een ‘donkey’ in het keukengedeelte wordt op hout gebrand, en verwarmt water voor douche en keuken. In de late, koele uurtjes is dit een fijne warmtebron, waar we dankbaar gebruik van maken als we ’s avonds ons maaltje koken. En douchen kan hier ’s avonds onder de sterrenhemel; de charmante badkamertjes hebben geen dak. Wij kiezen ervoor de volgende ochtend te douchen na elf (!) uur geslapen te hebben, en terwijl het lauwe water op mijn lichaam neerdaalt kijk ik toe hoe het ochtendlicht een gouden gloed legt op de baobab naast de douche, tegen het decor van de wolkeloze hemel.
Heerlijk.
Nóg een?!!
Als we daarna genieten van ons ontbijtje bij de tent, valt het oog van mijn Lief op de banden van de auto. Is het echt? De linker achterband lijkt slapper dan de andere..? Hij checkt de bandendruk. En ja; de druk van één band is lager dan van de andere drie banden, terwijl ze gisteravond alle vier gelijk zijn gezet. Er moet ook in deze band een gaatje zitten. Twéé lekke banden dus, op een stukje van nog geen tweehonderd kilometer.
En dus rijden we terug naar de Homestead werkplaats, en kijkt Monteur Mick ook deze band na. En ja hoor; een piepklein vlijmscherm steentje is in de band gekliefd. Ik steek het in mijn zak als aandenken, en dank mijn Lief dat hij zo alert was, want de komende honderden kilometers is er geen bandenreparatiemogelijkheid meer – zonder reserveband zit ik niet rustig in de auto. De band wordt gerepareerd, en Monteur Mick vertelt ons dat de weg richting Broome na zo’n zeventig kilometer minder ruw wordt, waarmee de kans op een lekke band vanaf dat punt kleiner wordt. Dat is een geruststellende gedachte.
We beginnen aan onze rit naar Mt Barnett. Het landschap verandert – inderdaad maakt de grijze gravelweg plaats voor een rode zand-/gravelweg, en is minder ruw. Het rood verandert in oranje, dan weer grijs, dan weer roder dan rood. De struiken worden meer volwaardige bomen; groter. Groener. We zien vee grazen. En we bereiken zonder problemen onze bestemming voor die dag; Mt Barnett Roadhouse, waar we een plekje zoeken voor onze tent. En waar we de rest van de dag niet veel meer doen dan lunchen, lezen, genieten.
Bell Gorge
Het moeilijke van reizen is ook wel keuzes maken; met keuze A vervalt de keuze voor B of C. Tenzij je ervoor kiest alles te zien onderweg, en dat ook doet in sneltreinvaart. Maar ik zie liefst A, B, èn C, en wel in slow motion. Omdat dat helaas niet haalbaar is, worden we uitgedaagd keuzes te maken. Vandaag is onze eindbestemming Silent Grove Campsite, het uitgangspunt voor een bezoek aan Bell Gorge – want die willen we echt graag zien. Dat betekent dat ik mijn kaken opeen klem als we Manning Gorge passeren, vast óók heel mooi. Silent Grove is een bush campsite, waar je jezelf kunt registreren en een plekje kunt uitzoeken. Ik houd van dit soort campsites, die doorgaans midden in prachtig natuurschoon liggen, met vaak niet meer dan een valtoilet en een kraantje met ‘untreated’ water. Hier zijn de toiletten echter nieuw, doortrekbaar, en er zijn zelfs douchecabines – alles keurig verzorgd. Het is hier druk vandaag met gezinnen in campers en motorbikes, maar dat mag onze pret niet drukken – we vinden een mooi plekje in de schaduw (erg welkom bij 34֯ C) aan de rand van het kampeerterrein.
Een zand-/gravelweg leidt naar Bell Gorge 10 kilometer verderop. En Bell Gorge is wat haar naam suggereert: Belle. Ik ben blij dat we hier alle tijd voor hebben genomen. Een afwisselend pad van een kilometer leidt naar de bovenrand van de kloof, die neerkijkt op de metersdiepe poel waar het water van de bovengelegen Bell Creek trapsgewijs in neerstort. Beneden bij de poel is het druk; (te) veel bezoekers benutten de mogelijkheid onder deze waterval een verfrissende duik te nemen – en geef ze eens ongelijk, met deze temperaturen. Wij verkennen echter de omgeving boven aan de waterval, die er lieflijk mooi uitziet; en stroomopwaarts vinden we de stilte die we zoeken. Kleine kleurige bijenetertjes scheren over het rimpelloze, heldere water waarin de boven gelegen oranje rotsen worden gereflecteerd tegen de felblauwe lucht. Een hagedis-met-blauwe-tong komt aanzwemmen, en klimt met snelle bewegingen op de rots waarop ik zojuist ben neergestreken. Hij richt zijn hoofdje naar de zon en blijft doodstil zitten om zich te warmen in de hete namiddagzon. Van de drukte beneden bij de poel is hier niet veel te merken. We drinken in de schaduw tevreden onze flessen water leeg, en vooruit, toch nog een foto, en lopen met de laatste zonnestralen in de rug terug naar de auto – de parking is inmiddels haast verlaten.
De warmte blijft lang hangen deze dag; we kunnen in onze luchtige zomerkleding de hele avond voor onze tent genieten van het zomerse geluid van de krekels, het zachte ruisen van het lichte briesje door de bladeren van de bomen, de heldere halve maan die trots prijkt aan de diepzwarte hemel, waaraan honderden sterren schitteren.
Een hemel die we vannacht zullen zien door de raampjes van onze tent.
Foto's
