Deel 16 Australië – In de Australische Outback
Australië
Oceanië
Ellen69
Deel 16 Australië – In de Australische Outback
Deze blog is deel 16 van de beschrijving van mijn rondreis door Australië, die ik met mijn lief maakte van maart tot juli 2019. Onze reis begint medio maart 2019 in Melbourne, en eindigt half juli in Perth. In elk deel van mijn blog neem ik je een stukje mee op onze reis. Het is begin juni, en we bevinden ons in Purnululu National Park, waar we onze eerste nacht doorbrachten op Walardi Campground.
Purnululu
De komende nachten zullen we met onze tent bivakkeren op het tweede kampeerterreintje dat Purnululu rijk is: Kurrajong. Bij aankomst hier is er geen park ranger te bekennen, en op ongeveer vijf tenten na is het kampeerterrein verlaten. Dit komt aardig in de buurt van het desolate beeld van deze bestemming dat ik maanden geleden had gecreëerd in mijn verbeelding. We zoeken een geschikt plekje voor de tent, en hebben daarin nog alle keuze. Bij nadere inspectie voldoen steeds minder plekjes aan onze strenge selectie-eisen, zeker als we met onze neuzen naar de grond gericht vele mierennesten denken te zien. Of misschien wemelt het hier overal van die grote, rode mieren? Uiteindelijk nemen we de mieren voor lief, en valt onze keuze op een mooi plekje in de buurt van een van een toilet en waterkraantje.
Het noordelijk gedeelte van het park en Echidna Chasm
We verkennen daarna Echidna Chasm. Superlatieven schieten tekort om deze plaats te beschrijven. De immens hoge, steile wanden van de kloof torenen hoog boven ons uit, terwijl de kloof zich bij elke stap verder vernauwt tot niet meer dan een meter breed. Het lijkt alsof God met een mes in het plateau heeft gesneden en wij bevinden ons in die snede. Ik voel me nietig in deze wondere, ontzagwekkende kloof. Met open mond staar ik naar de diepte boven me, terwijl de kleuren onophoudelijk mee veranderen met de stand van de zon – die steeds een ander deel van de nauwe kloof goudoranje doet oplichten. Wat ongelooflijk prachtig is dit. Uiteindelijk zoek ik een plekje en wacht ik geduldig, met mijn camera in de aanslag, tot de zon recht boven de nauwe kloof staat, rond het middaguur, en daarmee even zorgt voor een prachtig schouwspel waar samen met ons nog een paar mensen op wachten. En terwijl de meesten direct daarna de kloof verlaten, val ik nog lange tijd van de ene verbazing in de andere. Zoals eerder bij Cathedral Gorge val ik ook hier stil uit ontzag voor dit overweldigende natuurschoon.
Dat zelfde gevoel van nietigheid overvalt me als we die middag de mystieke Mini-Palms Gorge track lopen. De palmen ogen klein maar blijken gigantisch hoog; we klauteren over, onder, en tussen reusachtige keien, die het wandelpad blokkeren dat tussen de steile, hoge rotswanden loopt. Ik begrijp nu wat de vriendelijke receptioniste van het Visitor Center bedoelde toen ze vertelde dat dit haar favoriete wandeling is. Het voelt alsof we miljoenen jaren terug geworpen zijn in de tijd, en elk moment een dinosaurus ons de weg kan versperren. We zijn mini in deze maxi-wereld.
Op onze laatste dag in Purnululu lopen we de tracks in het noordelijk gedeelte die we nog niet hebben gehad, en we sluiten af met een sundowner op Kungkalanayi punt, waar we de immense schoonheid van het park nog eenmaal in volle glorie kunnen aanschouwen. Ik besluit ter plekke dat dit een van mijn favoriete Australische nationale parken is.
Als we na vier dagen Purnululu uiteindelijk verlaten en het asfalt van de hoofdweg weer bereiken, stoppen we goed gemutst om de druk in onze banden weer te verhogen. Dat gaat prima. Althans, tot we bij de tweede band zijn: dan houdt het apparaat ermee op. Bij nadere inspectie blijkt dat er helemaal geen zekering in zit. Voorgangers hebben dit opgelost met een propje aluminiumfolie, dat nu verschoven is en ook niet meer terug te plaatsen is.
Wat nu?
Ik kijk hulpeloos rond (en dat kan ik goed).
Gelukkig zijn we niet zielsalleen op deze stopplaats. We vragen de Man-met-Grote-Auto die even verderop staat of we zijn apparaat mogen lenen. Dat mag natuurlijk, maar mooier is nog dat onze Redder extra zekeringetjes bij zich heeft, en eentje daarvan staat hij aan ons af. Onze dank is groot, wij kunnen weer verder.
Op naar de Gibb River Road
De komende pakweg tien dagen zullen we ons onderdompelen in de Outback - en dus is het zaak voldoende reserves in te slaan in Kununurra. We zullen de Gibb River Road gaan rijden; een voormalige route waarlangs vee werd voortgedreven. In het droge seizoen maken toeristen gebruik van de route om dit normaliter ontoegankelijke stuk van de Australische wildernis te bewonderen. De weg loopt door de regio de Kimberley in het noorden van Australië. En hoewel de weg is opgewaardeerd de afgelopen jaren, wordt een 4x4 geadviseerd. Goed bevoorraad beginnen we aan de rit. De eerste kilometers, tot aan de afslag met El Questro, zijn nog geasfalteerd. We passeren de prachtige Cockburn Ranges, en hier en daar een baobab in een landschap dat geel kleurt door het droge gras waartussen struiken en kleine boompjes prijken.
Bij de onverharde afslag naar El Questro Homestead – onze eerste stop – verlagen we keurig de druk in onze banden, en bereiden we ons voor op een ruwe 4x4 tocht. We verheugen ons erop, hier hebben we deze auto tenslotte voor. Maar op een paar droge rivierbeddinkjes na, en twee oversteekjes met water, is dit een goed berijdbare gravelweg. El Questro blijkt bovenal een vakantiecamping te zijn, zo is mijn indruk; vooral veel Australiërs met grote campers bivakkeren hier, en wel voor meer dan 1 schamele nacht zoals wij van plan zijn. Veel gezinnen ook. Maar het is een prettige camping, rijk met bomen, en een mooi aangelegd nog jong baobab-laantje. De sanitaire voorzieningen zijn keurig verzorgd, en een fijn kampkeukentje met gaspitten bezorgt ons een comfortabele en gezellige kookavond met boeiende gesprekken in fijn Australisch gezelschap.
We kunnen in de korte tijd die we er verblijven niet veel bekijken, en maken een keuze; we gaan die namiddag naar Branko’s Lookout. We waren gewaarschuwd dat deze weg voor ervaren 4x4 rijders is, en een rivier doorkruist waar we zo’n zes minuten over doen. En juist daarom wil mijn Lief deze plek zien, we hebben immers niet voor niets een 4x4; dan willen we die nodig hebben ook!
Ik moet eerlijk zeggen, dit is best een spannend ritje. Nadat we een enorme baobab hebben gepasseerd, slaan we een smal hobbelig weggetje in dat al snel transformeert tot een rivierbedding die door water gaat, over flinke keien die de wagen uittesten op de vering. Erg smal bovendien. Net als we ons afvragen of deze weg eenrichting is, komt een tegenligger ons tegemoet. Oeps. Niet dus. Uitdaging. Licht zwetend weten we te passeren en de rivierbedding te doorkruisen, waarna de weg in steile hobbelige bochten omhoog leidt naar een fenomenaal uitkijkpunt. We kijken in de avondzon uit over de rivier, waar heel in de verte een krokodil ligt te wachten op een prooi, terwijl de ondergaande zon het groene heuvelachtige landschap een gouden gloed geeft. Er zijn slechtere manieren om de dag mee af te sluiten..
Wat praktische informatie over de Gibb River Road
De Gibb River Road is een voormalige veeroute van ongeveer 660 kilometer die loopt door de regio de Kimberley, van het kruispunt naar Wyndham en Kununurra in het oosten tot Derby in het westen. De weg is in het regenseizoen (meestal van november tot maart) dikwijls afgesloten wegens overstromingen. Hoewel niet verplicht, wordt wel aangeraden om de weg met een 4x4 te berijden. Zorg daarbij voor minstens twee reservebanden, dat is werkelijk geen overbodige luxe. En schaf voor je aan de rit begint een goede kaart aan zodat je weet waar de spaarzame tankstations onderweg zijn, en waar je zo nodig je banden kunt laten repareren. Wees daarnaast zelfvoorzienend, neem voldoende water mee en een goede voedselvoorraad. En de beloning zal zoet zijn.
Foto's
