Maandthema: de liefdesverklaring van een einzelgänger
Australië
Oceanië
Gidi
Maandthema: de liefdesverklaring van een einzelgänger
Flashback: augustus 2003
Zittend voor mijn tentje kijken we omhoog naar de sterrenhemel. Het moet wel middernacht zijn, of een uurtje later, of misschien wel vele uren later. Hoe zou dit er uitzien aan de andere kant van de wereld? Gewoon één van de quasifilosofische vragen waar we ons de hele avond al mee bezighouden. Vele gewichtige zaken zijn de revue al gepasseerd, hier op de camping in Kaatsheuvel, of all places.
Al voor de 3e zomer op rij sla ik hier mijn tentje op als tweede huis tijdens mijn vakantiewerk in de Efteling. Al voor het 3e jaar op rij werken we met elkaar samen, en toch drinken we nu pas voor het eerst samen een biertje. En we praten, we discussiëren, we filosoferen. We zitten allebei op een plastic tuinstoel, maar vanavond blijken het praatstoelen te zijn. Collega’s zijn we, maar vanavond is er meer; vanavond voelen we een sterke connectie, een verbondenheid die als een magische nevel in de lucht lijkt te hangen.
Twee weken later krijg ik een mailtje met daarin de verrassende vraag: heb je zin om mee op reis te gaan naar Australië? Het blijkt al jaren een wens van hem te zijn, maar zijn vriendin is er niet voor te porren. Die avond op de camping heeft hem aan het denken gezet: volgens mij kunnen wij daar samen een goede tijde hebben! Lijkt het je wat?
Of het mij wat lijkt… Ik ben met stomheid geslagen. Of het mij wat lijkt? Man, ik ben nog nooit zelfstandig op vakantie geweest! Ik ben nog nooit buiten Europa geweest. Ik heb nog nooit in een vliegtuig gezeten! Ik heb niet eens genoeg spaargeld! En jij wilt naar de andere kant van de wereld, met mij? En niet voor 3 weken, maar voor 3 maanden? Of het mij wat lijkt?
Het antwoord dringt zich in een fractie van een seconde aan me op.
JA NATUURLIJK lijkt mij dat wat!!
Flash forward: mei 2004
Het salaris van april is gestort; eindelijk! Ik rep me naar de geldautomaat en voor het eerst in 2 maanden komt er na het intoetsen van mijn pincode geen vervelende mededeling in beeld, maar gewoon GELD uit de automaat! Vol trots en vol schaamte, ja voornamelijk vol schaamte, overhandig ik een envelop met geld aan mijn moeder. En vraag ik haar of ze wel wil begrijpen hoe fijn het is dat ik eindelijk wat kan terugbetalen. Een maand ben ik nu weer aan het werk, een maand waarin ik op krediet van mijn ouders heb geleefd. En eigenlijk nog langer, want ik herinner mij nog het telefoontje met mijn vader, twee maanden geleden, vanuit Melbourne. Gaat alles wel goed jongen? Heb je dat geld goed kunnen gebruiken dat we hebben overgemaakt? Ja hoor pa, maar eigenlijk… eigenlijk heb ik nog wat meer nodig. Een paar honderd maar… O wat is het fijn om dat eindelijk te kunnen terugbetalen!
Flash fast-forward: 2012
Meewarig denk ik nu terug aan die tijd. Halsoverkop heb ik me in een avontuur gestort waarvan ik dacht dat ik het nooit zou meemaken. Ik dacht wel eens na over verre landen, Nieuw-Zeeland bijvoorbeeld, en hoe fantastisch het zou zijn om daar rond te reizen. Maar een wereldreiziger worden, dat was een ideaal, een droombeeld dat lekker veilig was. Dromen zijn niet verboden en houden ook geen verplichtingen in, ze zijn juist heerlijk vrijblijvend; perfect voor een dromer als ik.
De reis naar Australië was de eyeopener die me deed ontwaken uit die vage droom. Ik wist het op het moment dat ik voor het eerst werd onttrokken aan de vertrouwde zwaartekracht van het aardoppervlak: dit is wat wil ik! Wat een euforie, wat een vervoering; was dat misschien een religieuze ervaring? Achteraf gezien misschien wel, maar op dat moment werd ik simpelweg meegevoerd door de adrenaline en de kick van mijn eerste vlucht met een vliegtuig.
En de verrassing hield niet op bij dat ene moment van inzicht. De hele reis was een aaneenschakeling van verrassingen. Ik, die nog nooit zelfstandig op vakantie was geweest, verraste iedereen door aan te kondigen dat ik naar de andere kant van de wereld zou gaan. Zo ver weg, dat alleen Antarctica nóg verder weg was. Het bleek ook een grote verrassing dat er ergens een plaats bestond waar de mensen oprecht aardig en behulpzaam waren. Het was een verrassing hoe kinderlijk eenvoudig het rondreizen kon zijn. De opkomst van internet had natuurlijk alles veranderd; zonder internet zou ik dit nooit meegemaakt hebben. Een verrassing was het ook dat wij na een maand onze eigen weg gingen; dat wij toch te verschillend bleken te zijn, dat wij andere dingen wilden of verwachtten van deze reis. Het bleek verrassend (en verfrissend) eenvoudig te zijn om solo rond te reizen. Het is alleen maar samen te vatten met het meest oubollige cliché dat er is, maar daarom niet minder waar: het was de tijd van mijn leven.
Maar de grootste verrassing was nog wel het besef, het inzicht dat er ook voor mij een roeping in het leven was. Ik had mij al jaren afgevraagd wat voor zin er in het leven zou kunnen zijn als je alleen bent, zonder relatie, zonder kinderen; een einzelgänger, zonder bijzondere interesse in de mensheid. Ik vroeg me af of er een doel, of er liefde in mijn leven zou kunnen zijn. En ik heb beide gevonden. De liefde bleek het reizen te zijn, het reizigersleven: het kunnen doen wat je wilt, het kunnen gaan waar je wilt; en het doel bleek het ontdekken van de wereld te zijn, in al zijn overweldigende pracht en heerlijkheid.
Het bleek de meeste verrassende openbaring van mijn leven te zijn: ver weg gaan en de wereld zien, dát is wat ik wil! En dat is mijn gelofte, niet aan een persoon, maar aan de wereld, aan het leven zelf: het ontdekken van die wereld, en daarmee zal ik doorgaan tot in lengte van dagen, daarmee zal ik doorgaan tot de dood ons scheidt!
Foto's
