Zesenveertig jaar lang keken de treinen neer op de New Yorkers die hun leven sleten onder de ijzeren bogen van het verhoogde spoor. Maar langzaam veranderde de stad. Ze leek stuivertje te wisselen met het zware leven van haar burgers. De stad trok een grimmige jas van ontbering aan, terwijl haar burgers hun leven van armoede verruilden voor de opgepoetste welvaart van de voorsteden. New York werd Sin City. Donker en roestig, net als de sporen van de verlaten West Side Line .

Jarenlang bleef het anderhalve mijl lange verhoogde spoor tussen Gansevoort en West 34th Street alleen. Een weeskind. Ze werd oud zonder liefde, zonder dat er iemand geïnteresseerd was in haar schoonheid en geschiedenis. Niemand luisterde er meer naar haar verhalen. Er resten slechts planten, ratten en schaduwen van het verleden. Het spoor werd alleen nog maar omarmd door zwaartekracht en tijd. Maar na bijna 20 jaren van verwaarlozing draaiden de ogen van de stad vragend weer in haar richting. Slopen of behouden, that was the question.

Met de dreiging van sloop van de oude spoorlijn boven hun hoofd, richtten Robert en Joshua de Friends of the High Line op. Al snel leek het alsof iedere plant die na het passeren van de laatste trein op de High Line was gegroeid, vrienden had gemaakt met ten minste 1 New Yorker. Friends arriveerden met tientallen, honderden, duizenden. Uiteindelijk werden het er net zo veel als de stenen in deze gebouwen die je tijdens een wandeling over/door wat nu een van NYC meest populaire parken is tegenkomt.