In Louisiana reden we langs een klein natuurgebied en dachten: komaan, laten we eens een blik werpen. Bij de eerste stop waren een aantal bergen kinderen met begeleider bezig een leerzaam uitstapje te maken, maar voor ons stilte aanbidders een fenomeen om somber naar te kijken. En te luisteren. Maar soms kun je geluk hebben: heel de handel vertrok, ons achterlatend in een heerlijke rust waar we de gekste dierengeluiden konden beluisteren. Het was een waterrijk gebied waar het krioelde van de alligators. Ik heb het niet op die dieren, net als krokodillen. Overal zag je van die oogjes net boven de waterlijn en even later zag je niks. Zonder ook maar een rimpeltje te maken in het water verdwijnen ze onder water, om daar sneaky jouw kant uit te komen in gezelschap van hun moordende kaken. Primitieve, perfecte moordmachines waar je niet bij in het water wilt liggen. Ook niet vlakbij wilt staan, want ze kunnen razendsnel zijn. Natuurlijk kon ik het niet laten om redelijk dicht in de buurt te gaan staan om foto's te nemen. Want dan ben ik net zo'n domme toerist als de rest, die ik normaal beschimp omdat ze van die gevaarlijke fratsen uithalen.