Take-off to Miami

Door: EvelynevandenBroek

Geplaatst op Jul 6, 2015

Daar waar ik normaal gesproken al niet zo'n vroege vogel ben, draait m'n maag helemaal om nu mijn wekker om 2.00 uur afgaat. Hoewel ik alles klaar heb staan om te vertrekken, zoveel als mogelijk heb voorbereid & ik dit allemaal zelf heb verzonnen, is mijn lichaam het er niet zo mee eens. Stress & dus buikpijn! Het een kan niet zonder het ander...

Toch maar m'n bed uit, douchen, spullen pakken & rond de klok van drie staat mijn auto voor (pap & Hilde) om me weg te brengen naar Schiphol. Geen hond op de weg uiteraard & dus zijn we mooi op tijd daar. Ook geen rijen bij de bagage drop-off; het verloopt allemaal vlot en soepel.

Ik moet zowat naar de andere kant van het vliegveld om daar te boarden. Vooraf krijg je, gezien de Amerika-procedure, een aantal belachelijke vragen. Is het koffer van jou? Heb je zelf gepakt? De spullen die erin zitten, zijn dus van jou? Graag met ja of nee beantwoorden en niet zoals ik deed, met 'Daar ga ik wel vanuit!'

Dan de vlucht naar Detroit. Lang leve de oogmaskers en oordopjes. Helaas zijn mijn oorproblemen niet over maar de pijn viel uiteindelijk ook mee. Vlucht van 8h 45 min, denk dat ik zo'n 7,5 geslapen heb. En het feit dat er niemand naast me zat, heeft daaraan zeker bijgedragen.

En dan... Ik had gedacht vooral lijfelijk en qua bagage helemaal onderzocht te worden. Strenge regels & vingerafdrukken, irisscan enz. Maar dat viel reuze mee. De vragen daarentegen lieten me niet echt welkom voelen... What are you doing in Miami? Are you travelling alone? Why? Are you married, do you have a boyfriend? Don't you know any friends who could join you? What kind of work do you do? Where are you working? Om dan vervolgens door te kunnen lopen, je bagage nog eens te halen, te droppen & verder nergens meer fatsoenlijk gecontroleerd te worden.

De vlucht van 3 uur naar Miami was wat onrustig. Op het vliegveld van Miami word je dan helemaal aan je lot overgelaten. Zou de bus moeten pakken, maar heb een half uur rondjes gelopen zonder één bus te zien. Daarna maar in de 10x zo dure shuttle gestapt en een uur rondgereden tot in Miami Beach.

En nu...? Het regent, het is bewolkt & ik ben zooooo moe!
Het is 1.09 uur Nederlandse tijd, 19.09 uur Amerikaanse tijd & ik ga douchen en met een boek m'n bed in. Eens kijken hoeveel bladzijden ik met mijn ogen open kan lezen.

Overigens lig ik op een kamer met 3 andere vrouwen: Vanessa uit Argentinië, Ann uit Ierland & nog iemand (nog niet gezien). Allemaal geoefend backpackers & daar lig ik, minimaal 3 sterren en een schoon bed/bad/wc, tussen.

Morgen heb ik afgesproken met iemand die in Miami woont. Zij laat me wat plekjes hier zien. Dan ook maar wat boodschappen doen voor de trips de komende week. Morgenavond is de wedstrijd tussen de Miami Marlins en de NY Mets, waar ik een kaartje voor heb.

So far, so could. Mijn gevoel voor nu: It can only get better!