I love you

Door: Markmywords

Geplaatst op Sep 14, 2015

Dat ik de befaamde woorden zo snel tegen iemand zou uitspreken had ik nooit verwacht. Ik ken Susie pas een dag of 4. Maar ze is niets anders dan geweldig geweest. Vanaf het moment dat de 63 jarige dame mijn kamer binnen kwam (zij sliep in dezelfde dorm, linksonder van mijn bed) hebben we een klik. Susie heeft behoorlijk wat meegemaakt en "maakte nog wel eens een praatje" met Judy Collins, over wie Crosby, Stills & Nash (flinke helden van me) een nummer schreven.

Ik maakte me al een tijdje zorgen om haar. Ze sliep eerst op de bank en daarna de hele dag door in bed. Ik wist dat ze in het verleden depressies had gehad, met ook behoorlijke aanleidingen, waaronder verkeerde mannen. De eerste dagen praatten we aan een stuk door over muziek, en speelde ik gitaar voor 2 Baskse dames, een paar kerels en haar. Ze blijft maar doorgaan over dat ik beroemd ga worden als ik blijf zingen. Ze kocht na de eerste dag al lunch voor me en at mijn muesli-repen zonder te vragen. Dat vind ik misschien wel het mooiste. Één van de mooiste complimenten die je kunt krijgen: iemand ziet blijkbaar in mij dat ik van anderen houd en graag geef/deel, en dus geen punt zal maken als zij dit heel gewoontjes opbiecht tijdens de lunch.

Ze maakt me aan het schrikken als ze mij meld dat ze weer "feelings about killing myself" heeft. "My family hates me. I'm sorry i'm just so misserable."

"Susie are you okay? I'm kinda worried about you. You slept a long time too. Do you need something, medical help?" Met droevige, maar toch hoopvolle blauwe ogen kijkt ze me aan en reageert ze: "oh no dear i see a psychiatrist. A good one."

Daarna verteld ze me over de zak van een vent die haar recentelijk nog op de vloer liet slapen, de tv uitzette als ze lachte en "Shut up, or i'll smack you" riep. Het zijn ook altijd die pareltjes van vrouwen die dit soort dingen meemaken. Dus ga ik naast haar zitten met mijn gitaar ("oh you're such a doll, thank you") en speel ik de door haar aangevraagde Hallelujah van Jeff Buckley. Ze huilt, en vraagt naar meer. dan speel ik I'm on fire van Bruce Springsteen (ze is groots fan, net als ik). Dat is geloof ik het moment waar ze voor het eerst de 3 beroemde woorden uit. "I love you Mark. Don't you think you're my brother. It feels that way." Ik ontken mijn zwak en liefde voor de schat van een vrouw zeker niet, en blijf even naast haar zitten terwijl ze weer wat tranen laat.

"Mark he was supposed to get me my stuff back but he's holding my clothes hostage. Can you believe that? God i've been trying to get it back for days. He's such a drunk. -Snif- So unreliable."

Ik leg de gitaar weg en plof weer naast haar neer. "Well i'm reliable. Susie i'm gonna rent a car tomorrow and drive you to wherever you've got business to do. We'll pick up your mail and visit your daughter."

Ze wil weigeren uit beleefdheid, maar kan dat niet, hulpeloze gevoelens laten haar niets anders uitbrengen dan "Oh would you? That's so lovely."

Zodoende trek ik vandaag de hele dag met haar op en regelen we al haar zaken. Blijft zij op de stoep wachten terwijl ik bij die dronken kutvent op de deur bonk, en behoorlijk brutaal naar binnen loop om de spullen op te halen. Ik bereidde me wel enigszins voor op een knokpartij met de dronkaard, maar hij schrok waarschijnlijk al zo van de mannenstem die riep "Hey, i'm here to pick up Susie's stuff." Dat hij alleen maar wat beleefde woordjes fluisterde en naar de spullen wees die ik mee zou nemen. Susie: "Oh did he? I told you, the man is a joke"

Haar dochter was niet thuis, en ik kreeg een gevoel dat zij ook niet meer iets met haar moeder te maken wilde hebben. Maar toch vond Susie het een leuke dag. Veel muziek, ze kocht lunch voor me en wilde me veel te veel geld geven voor de autohuur ("No come on Susie! i'm having a fine day. At least let me get the gas!")

"Oh if i was 30 years younger, i would have married you." En afgaande van de foto's die ik op het imdb profiel van de 63 jarige actrice zag, zou ik dat ook zeker gedaan hebben. Holy smokes!

En zo bedankt ze me, en sleurt ze me middernacht uit bed om een nummer te luisteren, waar ze me ook weer voor bedankt.

Ze deed me denken aan zoveel vrouwen. Mensen in mijn persoonlijke leven die last hadden van depressie, gaven mij de onbetaalbare les over hoe je iemand opvrolijkt. Sleur haar niet uit haar isolement. Kruip er liever bij in en ga even naast haar zitten. Praat niet (alleen) over het probleem. Leidt haar af. Zing voor haar, maak grappen, en laat deze nergens op slaan. En besef dat opvrolijken alles is wat je kan doen: het spijt me mensen, maar niemand heet Prozac/Xanax van zijn achternaam. Medicatie blijft essentieel. Depressie is gewoon ziek zijn, maar wellicht naarder, en ik kan jullie vanuit eigen ervaring beloven dat het een ziekte is die de prachtigste, liefste en vrolijkste mens(en) kan treffen.

Zodoende sluit ik een toch wel vermoeiende dag af, gewoon maar hopend dat ik alleen de boodschap heb kunnen over brengen waar het uiteindelijk allemaal om ging. Die zo belangrijk is, maar moeilijk te vertellen/bewijzen: Je bent wel een mooi persoon, en ik geef om je.