The first awkward steps

Door: Markmywords

Geplaatst op Sep 10, 2015

"Ach ja, fuck it. Ik ben toch goed in inpakken" is de gedachte die door mijn hoofd stroomt terwijl ik tegen de witte muur leun, en mijn kleren verspreid op de tafel liggen in het achterkamertje van het vliegveld.

Eerder vroeg de douane medewerker mij al verbaasd: "Really? What are you gonna do for 3 months in the U.S. when you have no friends or family here?". Ik reageer nonchalant:"Just travelin'. I’d like to see all of America."

Het was een goeie gozer. Een kutvent. Dat ook. Maar dat moest ook wel: daar krijgt die man tenslotte voor betaald. Toch oogde hij vrij vriendelijk, voor zo'n kutvent dan.

"Well, why the United States sir?" Hier was ik niet op voorbereid. Nooit zo over nagedacht eigenlijk. Behalve het feit dat ik op mijn eerste echte trip in ieder geval niet naar Australië wilde, aangezien dat in mijn beleving vol zou zitten met Nederlandse net afgestudeerde VWO-ers op hun “tussenjaar". Afrika was ook geen optie, omdat men daar tegenwoordig ongetwijfeld ook nog meer maatschappelijke stagiaires aantreft dan daadwerkelijke Afrikanen. Nee, laat dat maar zitten. De definitieve keus voor Amerika was echter vrij instinctief.

Maar ondertussen moest ik nog steeds de medewerker beantwoorden. Ik dacht toch dat hij wel tegen een grapje zou kunnen, dus met enige twijfel in mijn stem zeg ik: "Antartica seemed cold this time of year." Ik dacht een miniscuul glimlachje te zien, maar daarna vooral een serieuze blik die ongetwijfeld "verklaar je, ramptoerist" betekend moest hebben. Oké dan: "It's just my favourite country." Een knikje. Kutvent.

Op één of andere manier kan ik altijd al met behoorlijk wat leedvermaak naar mezelf kijken, zelfs als ik me nog in de betreffende pijnlijke/ongemakkelijke situatie bevind. Hierom was het ook dat ik een flinke glimlach kreeg en mijn lachen moest dempen toen de medewerker het onderste compartiment van mijn backpack open deed: Oh oh. Daar heb ik al die klote kado's van de jongens ingeflikkerd. Mijn vrienden hadden mij eerder gedwongen om onzinnige en beschamende “kado’s” mee te nemen, om mij nog één keer te in de zeik te nemen voordat ik zo lang weg zou zijn.

En ja hoor, als eerste wordt de zorgvuldig opgevouwde One Direction handtas (met de grafkoppen van die boskwallen uiteraard naar de binnenkant) uit mijn tas gehaald. Daarna volgden de badeendjes. Dat was geen probleem, leek me. Ik richtte me vooral op het roze voorwerp dat nog in mijn tas lag.

De medewerker examineert de badeendjes en vraagt: "are you visiting kids sir?" Ja joh, ik geef net aan geen familie of kennissen in Amerika te hebben, dus ga ik maar in het dichtstbijzijnde weeshuis badeendjes uitdelen aan emotioneel beschadigde kinderen. "No sir." En terwijl ik het zeg staart de medewerker naar de penisvormige roze spons die zich nog in mijn tas bevindt. Terwijl zijn wenkbrauwen abrupt naar zijn kale, donkere kruin schieten verklaar ik mezelf verder: "I''m definetly not visiting kids sir".
Mijn glimlach was inmiddels vergaan, maar gelukkig vond de douane meneer deze wel grappig. Aardige man. Uiteraard moest ik me wel verklaren: "my friends made me bring them. It's a prank thing." Een knikje.

Ik mag mijn spullen daarna weer inpakken. "When you're done, just follow the exit signs over there." Aardige man. Terwijl ik mijn handbagage inpak, kijk ik naar de knappe en imposante roodharige douane medewerkster van een jaar of 35, die met een Glock in haar holster staat en een wat ouder Aziatisch stel controleert. De donkere medewerker aan mijn kant ziet mij staren. "Move on now sir." Kutvent.

Hierna volgt nog een 3 urige vliegreis van Washington naar San Diego. Mijn bestemming. Niet van de afgelopen 17 uur, maar van de afgelopen 5 jaar. Dit is het, wat ik zo graag wil. Maar toch wel even een intens gevoel, dat moment waarop het massieve, vliegende blok ijzer (zo voelde het), mij met mijn benen op de onbekende grond zou gaan zetten. Ergens vind ik nog de moed om deze foto te maken met mijn telefoon. Dit is het begin van waar ik al zo lang op wacht.