Adolescentie op het strand
Californie
Verenigde Staten
Markmywords
Adolescentie op het strand
Vandaag wordt ik met een goed gevoel wakker: Ik heb 3 ontzettend goeie vrienden hier in San Diego, en ik heb geen idee wat ik ga doen, maar er komt vanzelf wel iets op ons pad.
Het ITH is een geweldig hostel dat naast een bed ook nog eten en een activiteit aan bied voor maar 30 dollar per dag! En ja hoor, vandaag rijdt de hostel bus naar Torrey pines, voor een wandeling en een duik in de pacifische oceaan. Dit allen gebeurd op een prachtig strand, waar grote golven je afleiden van de prachtige rotsen die zich achter je op de kust bevinden. Natuurlijk kan ik verder in gaan op hoe mooi het eruit zag, maar mijn ervaring hier was veel abstracter en dus lijkt het me mooier om te beschrijven hoe deze reis mij geholpen heeft:
Ik weet nog hoe ik als klein jongetje in Spanje vocht en schreeuwde tegen de golven, en met de vlekkeloze ogen van een klein jochie dit ongerepte gevoel van geluk toe liet, zonder eigenlijk te beseffen dat ik op dat moment, diep gelukkig was. Misschien is dat dan ook wel het mooiste geluk: Het geluk wat door je aderen stroomt en geen aandacht vraagt. Het geluk dat puur geluk blijft.
Voor mijn reis, ging ik even (eigenlijk wel een jaar) door een fase. Een fase die we denk ik wel adolescentie mogen noemen, waarbij je je realiseert dat je niet meer je eigen versie van een kind bent (je bent je eigen versie van een jong volwassene geworden). Als puber voel je je trots op het moment dat je je kind(erlijkheid) achter je laat. Als adolescent ga je twijfelen. Je gaat eigenschappen zien in kinderen, die je absoluut niet kwijt wilt.
Maar toch zeg je nee tegen het kind in jou. In deze fase van je leven kijk je achterom naar het kind wat zich aan je vastklampt. Enerzijds doe je dit met een wonderbaarlijke sympathie, die je ogen doet tranen. Anderzijds doe je dit met de keiharde boodschap: "Nee. Het kan niet meer. Ik mag niet meer iemand worden. Ik moet iemand zijn."
Even was ik bang dat volwassenheid mij fataal zou worden. Dat het mijn geluk permanent in de weg zou staan.
Maar nu ben ik aan het bodysurfen in San Diego. En hoe volwassen ik ook mag zijn, de sterkte van de zee blaast mij keer op keer omver. En als ik deze keer de kust op loop, is het niet mijn vader die lachend op mij staat te wachten, maar zijn het mijn vrienden en hostelgenoten. Zodra ik hen zie besef ik dat het allemaal goed is: Ik hoef geen klein jongetje te wezen om gelukkig te zijn. Ik had gewoon grotere golven nodig.
Foto's
