RENNEN VOOR JE LEVEN !!
Californie
Verenigde Staten
Moma
RENNEN VOOR JE LEVEN !!
Ons driedaags verblijf in Curry Camp Yosemite zullen we ons hele leven niet meer vergeten!
Terwijl we ’s middags teruglopen van onze wandeling naar de Upper Fall horen we ineens een gerommel in de vallei. Al snel komen we tot de conclusie: er zijn wat stenen naar beneden gekomen. We lopen rustig door, maar wanneer we het Camp naderen, dat direct onderaan een van de hellingen van de vallei ligt, en we zien dat er linten zijn gespannen en we er niet meer door mogen, begint onze hartslag toch iets te stijgen. Al snel wordt echter het sein meester gegeven en we mogen naar onze cabin. Dit is een soort tent met een houten frame en bespannen met tentdoek. Wij zijn met z’n vieren; ikzelf, Marc en mijn ouders. Nadat we hebben gedoucht zoeken we een ranger op. De man die we spreken heeft een aantal strepen op zijn uniform, dus dat zit wel goed. We vragen wat er precies is gebeurd en vooral of het nog een keer kan gebeuren. De ranger vertelt dat door de hevige regenval van de afgelopen week en het vervolgens opvriezen van dat water vanaf 1600m hoogte, ervoor heeft gezorgd dat de spleten in de rotsen zijn gaan uitzetten en de boel hebben losgemaakt. Hij vertelt verder dat alle losse gesteente nu naar beneden is gekomen en dat de kans dat het weer gebeurt even groot is als voorheen. De helling wordt de komende 24 uur in de gaten gehouden en we kunnen rustig gaan slapen. Of toch niet?
De volgende ochtend om een uur of 7, we worden net wakker van de stemmen van de vele kinderen die hier kamperen, gerommel, de grond schud en we weten even niet wat er gebeurt. In een flits gaat het door je heen: dit kan niet en dan ja het is echt waar.RENNEN!!!!!!
In onze pyama’s en op blote voeten zo snel mogelijk weg van het vallende gesteente, samen met de ruim 300 andere kampeerders. Ik zie mijn vader, maar waar Marc en mijn moeder zijn, geen idee. Het enige wat telt is je instinct dat zegt: overleven. Langs het toilet loopt een paadje, maar ik ben ca. 1 mtr verder naar rechts en duik over een hekje het struikgewas in. Geen moment kijk je om je heen, het is alleen maar wegwezen. Even lijkt het stil te worden en kijken we achterom; gelukkig daar zijn Marc en mijn moeder. We zien ook een enorme stofwolk achter ons. Dan begint het weer. Nog meer stenen die naar beneden komen. Weer rennen. Gelukkig dit keer maar even en dan is het stil.
Daar staan we dan in onze pyama’s. Iedereen is stil en de adrenaline pompt door ons lijf. Dan knuffelen we elkaar en zijn ontzettend blij dat we dit hebben overleefd. Achteraf blijkt dat de steenlawine onze cabin tot op 25 mtr is genaderd. Andere cabins die hoger stonden zijn vol getroffen en er is weinig meer van over. Gelukkig zijn er maar 3 lichtgewonen, maar het had veel en veel erger kunnen aflopen.
Marc en mijn vader mogen even terug naar de cabin om de hoogst noodzakelijk spullen te halen en dan maken we er toch maar een mooie dag van. Eerst boeken we een andere overnachting, want het hele Camp wordt geëvacueerd en dan kijken we vanaf Glacier Point, direct boven Curry Camp, welke ravage er is aangericht. De volgende middag om 16.00 uur zijn we aan de beurt en gaan 3 rangers onze spullen uit de cabin halen. We mogen zelf absoluut niet meer in dit gebied komen. We laden alles in onze huurauto en vertrekken naar ons volgende reisdoel.
Maar vergeten doen we dit nooit meer!
Foto's
