Your mom,she's a trooper!
Arizona
Verenigde Staten
Dianethone
Your mom,she's a trooper!
"Put you camera's in their bags,we have to do some crawling ! "
Huh...crawling...,dat is toch...!Mijn schoondochter en ik bekeken mekaar ongelovig!Was dat een grapje van Rick?Maar er was niemand ernstiger dan onze gids,hij ging ons voor naar een groot rotsblok met een benauwend kleine spleet eronder,hurkte,gooide enkele handvollen zand in die spleet :"you never know if there are some spiders or scorpions!"..;en kroop onder het rotsblok door! Er zat niks anders op dan hem te volgen.De Canadezen kropen hem onvervaard achterna,mijn zoon ook!De twee angsthazen bleven over.
Ik wou nu niet als laatste gaan en draaide de knop in mijn hoofd om,duwde de op niveau 10 loeiende claustrofobie ergens in een uithoek van mijn brein en liet me zakken.
Eerst ging het nog op handen en knieen maar vlug werd het kruipen in pure commando stijl.Ik probeerde niet aan die tonnen steen te denken die zich boven mij bevonden en de gedachte aan Aron Ralston die ergens in Utah kwam vast te zitten met zijn hand onder zo'n rots en als je dat boek gelezen hebt dan weet je dat hij zijn arm amputeerde om los te komen....die gedachte liet me geen seconde los.
Maar zie,daar wurmde ik mezelf van onder die rots en enige tellen later volgde als laatste mijn schoondochter.
Opluchting alom,we hadden het gered!Oef,we waren toch straffe madammen hé?Blij met onszelf gingen we de canyon in.
Deze heette Staircase Canyon.En die heette niet voor niks zo!Alhoewel er van een trap geen sprake was!Wat er wel was waren ontelbare rotsblokken,de ene al groter dan de andere.En we moesten overal op en over..Het was moeizaam klauteren,hier en daar hielp Rick een handje,camera's werden doorgegeven totdat daar een joekel van een rots ons de weg versperde!!
Ik dacht:"omdraaien en wegwezen!"Per slot van rekening ben ik ondertussen aanbeland in het vergrijsde deel van mijn leven,heb twee heupprotheses en een rug die me er alle dagen aan herinnert dat er zoiets als arthrose bestaat!
Maar Rick zei :"I'II teach you how to go !" Jezus,hij ging ons leren schoorsteen klimmen...!
En ja hoor,in een tel hing hij al boven de begane grond en het leek eigenlijk danig gemakkelijk.Met je rug tegen de ene wand van de sleuf en je voeten aan de andere kant kan je jezelf vastklemmen en dan is het piece of cake om alzo hogerop te geraken.
Piece of cake?? Maar toen het mijn beurt was leek de moeilijkheidsgraad ineens ferm toegenomen.Of kwam het doordat ik met mijn 1.60m niet zo'n lange benen had als de anderen? Enfin,ik wou me niet laten kennen en begon aan mijn schoorsteenklim,geraakte zowat halverwege,keek dan naar beneden en dat was fataal! Daar hing ik en alle aanmoedigingen ten spijt heb ik me terug laten zakken.
Wat nu? Die rots bleef onverzettelijk in de weg staan maar er was nog een manier... Er onderdoor!Maar dan moest je behalve weer door zo'n nauwe spleet kruipen ook nog jezelf draaien om recht te kunnen staan aan de andere kant.
De keus was vlug gemaakt,het werd ten tweede maal kruipen.Zelfs zonder eerst te kijken naar spinnen en ander ongedierte dook ik omlaag en wurmde mezelf met ware doodsverachting door dit nog nauwere gat.Draaide mezelf om en klauterde omhoog!Het obstakel was genomen.
Toen kwam het griezelhoekje eraan.In een hoekje,onopvallend,zelfs bijna onzichtbaar zat er een spinnetje in haar web.Het was maar een kleintje,niks om bang van te zijn..doch het was een zwarte weduwe,het gif in haar kaken 20 keer sterker dan dat van een ratelslang.Toch maar met een grote boog omheen gegaan.
Was dat alles? Nee want doodlopend,we moesten dus terug en alle obstakels nog eens overdoen,in omgekeerde volgorde dan,dus het schoorsteenklimmen kwam er weer aan !
Ondertussen kregen we verhalen te horen over bezoekers die net zoals wij onvoorbereid op de klauterpartijen,het allemaal niet aandurfden en gewoon bleven staan wachten totdat de anderen terugkwamen.En Rick nam een keertje zijn moeder mee,die werd kwaad en vroeg waar hij in s'hemelsnaam mee bezig was en of hij geen serieuze job kon vinden.
Dat was Staircase Canyon,nu kwam Passage Canyon eraan.
Dat was een leuke en mooie maar uiterst nauwe gleuf,fototoestellen konden niet mee wegens te smal.De canyon draaide en kronkelde,soms was er eigenlijk zelfs geen plaats om je voeten te zetten...ook hier was het doodlopend,voor de durvers hing er een koord om hogerop te klimmen.
En toen kwam,na een kort ritje met de Hummer,Secret canyon.
Hier geen omlaag gevallen rotsblokken of nauwe engten,de canyon was smal en kronkelde maar nergens was het moeilijk.
Het was alleen maar onbeschrijflijk mooi!
Onder invloed van het licht kregen de canyonwanden de mooiste kleuren...van paars naar rose,over oranje tot het diepste rood.De wanden gegroefd door de regelmatig terugkerende flash floods,water dat ettelijke kilometers verder omlaag geplenst was en met een onheuse vaart door dit soort van sleuven raast,je bent dan best niet in de buurt.Hier stonden we met onze mond open,de stilte alleen maar onderbroken door het geklik van onze camera's,Genietend van deze mooie slotcanyon.
Veel te vlug was het tijd om terug te gaan...terug naar het gele monster dat geduldig stond te wachten,nog een paar laatste foto's en instappen!
Onze bedenkingen achteraf :het was een goede zaak dat het mannetje dat mijn schoondochter aan de lijn had om te vragen hoe' strengeous' deze trip eigenlijk was,de moeilijkheden minimaliseerde door te zeggen :"just a few ladders,that's all!" Moesten we het op voorhand geweten hebben zouden we waarschijnlijk afgehaakt en dit avontuur gemist hebben.
En ik hoorde nog net Rick tegen mijn zoon zeggen :"You mom,she's a trooper!"
Ik had geschaafde knieen en ellebogen,mijn kleren kapot van het schuren langs de rotsen maar mijn dag kon niet meer stuk!
Foto's
