Een rit met dichte ramen

Door: YvettevdBrand

Geplaatst op Feb 7, 2011

‘Wat doen we?’ vraagt mijn broer Coen met een ernstige blik. We komen net van de eilandgroep Bocas del Toro af en krijgen nu een taxi aangeboden helemaal naar David voor 10 dollar, een goedkope prijs voor een privébusje. Er zit één ander blank meisje in en de jongens die ons aanspraken proberen ons over te halen mee te gaan. Iets zegt ons dat het niet klopt. Ik wuif het voorgevoel weg en stap naïef naar binnen. Coen volgt me met tegenzin. Nog geen seconde later wordt de deur dicht gesmeten en racet de taxi ervandoor met 10 lege plaatsen.

We kijken elkaar veelzeggend aan. ‘We springen uit het raam als er iets niet pluis is!’ fluistert m’n broer. Ik probeer het raam open te doen, maar er zit geen beweging in. ‘Hij gaat niet open!’ zeg ik lichtelijk bezorgd terug. Coen probeert zijn raam ook; muurvast. We vragen het meisje of zij haar raam open wil doen, maar daar blijkt evenmin beweging in te zitten. Coen roept in paniek naar de bestuurder waarom het raam niet open gaat, maar die schuift nonchalant zijn eigen raam open. ‘What’s the problem dude?!’ antwoord hij geërgerd. Nog steeds niet helemaal op ons gemak zakken we terug in de stoel als er een sirene achter ons klinkt. We kijken achterom en de politie auto maakt een stopgebaar. Maar onze taxichauffeur trapt zijn voet op het gaspedaal en blaast er met een ronkende motor tussenuit. ‘What the fuck man?!’ Coen vliegt over de stoelen naar voren en probeert de man te stoppen. De bomen razen voorbij en rakelings passeren we een aantal auto’s. Mijn hart bonkt in mijn keel, als we hier maar levend uit komen!

Dan haalt de politie ons in en onze chauffeur stopt. Hij moet zijn papieren overleggen, maar die heeft hij niet. Ook zijn rijbewijs ontbreekt. De politie legt ons uit dat de auto gestolen is en gebruikt wordt voor het illegaal vervoeren en bestelen van toeristen. Geschrokken beseffen we dat we op een haar na ontsnapt zijn aan een overval en dat ons gevoel dus echt wel juist was. Coen kijkt me boos aan. ‘Zie je wel dat het niet klopte, voortaan luister ik nooit meer naar jou!’ Maar voordat ik kan antwoorden, worden we weer in het busje geduwd door de politie. Die vertelt aan het blanke meisje (die Spaans kan) dat de chauffeur ons verplicht naar de busplaats moet brengen. Weer komt dat gevoel boven, maar weer stappen we in. En godzijdank worden we – geëscorteerd door de politie – inderdaad naar de busplaats gebracht. We krijgen ons geld terug en de chauffeur wordt geboeid meegenomen in de politiewagen.

Opgelucht ploffen we neer op de bankjes om te wachten op de bus. Na een aantal minuten komt er een volle bus aanrijden. We kunnen er nog bij maar we moeten wel staan. Natuurlijk vinden we dat niet erg en we proppen ons tussen de vele Panamezen. Het is een rit van vier uur achter elkaar dus een behoorlijke beproeving voor onze benen, maar wat is het toch fijn om niet als blanke behandeld te worden!