De grens over het regenseizoen in!
Caribische kust
Panama
Kokkeeri
De grens over het regenseizoen in!
Een grens oversteken in Midden-Amerika is elke keer weer een avontuur op zijn. Welke regels gelden vandaag, hoeveel moet ik betalen voor mijn visum, kan ik geld wisselen? Allemaal vragen waar reisgidsen een theoretisch antwoord op hebben, maar in de praktijk hangt het af van de gemoedstoestand van de douanebeambte.
Om bij Sixoala-Guabito, de grensovergang van Costa Rica naar Panama, te komen rijdt de bus over halfverharde wegen door bananenplantages. Urenlang. Met een klein aantal medepassagiers bereiken we de grens. Eerst moeten we de Costaricaanse uitreispostzegel kopen bij de lokale drogisterij, die tevens dienstdoet als grenswisselkantooor. Even de postzegel laten stempelen bij een grenshut en je bent Costa Rica uit. Alles verloopt onverwacht makkelijk en soepel. Om Panama in te komen rest ons alleen nog het oversteken van een enorme houten brug. Alleen nog even wachten op de passerende internationale bus naar San Jose. De wankele brug biedt namelijk niet genoeg plaats voor backpackers en openbaar vervoer tegelijkertijd. Nog wel een tip, kijk uit waar je loopt, niet alle planken van de brug sluiten netjes aan. En in de rivier onder je, schijnen krokodillen te leven…
Aan de Panamese kant lopen we bijna de grenspost voorbij. Een voorbijganger wijst ons op een klein hutje waar we zonder verdere vragen een stempel krijgen. Vervolgens checkt een aardige meneer even de handbagage op groente en/of fruit en we zijn officieel Panama binnen. Alles in tien minuten gepiept en geen uniform in de buurt. Op naar Bocas del Toro!
Iets verderop staan de taxi’s en minibusjes klaar om ons naar Almirante te brengen. Hiervandaan pakken we de motorboot naar het eiland Bocas del Toro. Het haventje, waarvandaan de bootjes vertrekken, blijkt moeilijk te vinden. We laten ons, tegen een kleine fooi, maar weer eens de weg wijzen door een van de lokale jongetjes. Volgens mij verstoppen ze dit soort dingen expres!
Na aan verfrissend tochtje op de lagunes worden we van harte welkom geheten door het lokale ontvangstcomité, bestaande uit hotel- en restauranteigenaren. Voor de tweede keer die dag laten we ons leiden door een jong gidsje. Het kost moeite en overredingskracht om bij het door ons gewenste hotel aan te komen, maar na opnieuw een fooi is onze junior gids toch wel blij.
Eigenlijk maakt het niet zo gek veel uit met wie je meegaat. De standaard van de hotels op het eiland is vrij hoog. Je ziet gelijk dat Bocas del Toro vrij populair is bij (voornamelijk Amerikaanse) toeristen. Veel restaurantjes, veel westerse barretjes en veel touroperators. Toch heeft het stadje zijn charme niet verloren. De bekende tropische sfeer van de Cariben is voelbaar aanwezig.
Volgens de reisgids en de verhalen van andere reizigers onderweg is er veel te doen op en rond Bocas del Toro. Je kunt er zeilen, surfen, duiken, snorkelen, wandelen door natuurgebieden en tijdens het broedseizoen schildpadden bekijken. Maar dan moet je er wel in de juiste tijd van het jaar zijn. En dus niet in het regenseizoen (juni t/m augustus), precies de tijd dat wij er waren. Wat doe je dan? Tussen de buien door wandelen we in en rond het stadje en verder kijken we veel tv in het hotel (de slechtste B- en C-films kunnen ons na een half jaar reizen geboeid naar het scherm laten staren) en we drinken een biertje tijdens een potje backgammon in een van de barretjes. Het valt voornamelijk door de weersomstandigheden allemaal een beetje tegen.
Wanneer er op een ochtend een zonnetje valt waar te nemen, besluiten we een bezoek te brengen aan het reservaat Isla Bastimentos, een eiland tegenover Bocas del Toro. Ondanks de vele regenbuien overtuigt een local ons dat de regen vandaag pas tegen het eind van de dag zal komen. En de locals kunnen het weten, nietwaar. Daarom vertrekken we in een zeer smalle, gemotoriseerde kano naar het eiland. Bij elke beweging of golf lijkt de kano om te slaan. Maar de bootman wuift onze bange blikken lachend weg. Zijn kano slaat immers nooit om.
Met knikkende knieën zetten we voet op vaste wal bij een van de restaurants van Isla Bastimentos. Altijd handig natuurlijk, de passagiers afzetten bij een restaurant. Goed voor de business, zeker als de bootman ons ’s middags wat later ophaalt dan afgesproken. Ik heb wel bewondering voor de handelsgeest van de lokale bevolking!
Ondanks de geruststellende weersverwachting van onze vriend zien de wolken er dreigend uit. Dus snel op pad. Na een korte wandeling door het dorpje beklimmen we een steile helling om het binnenland van het eiland te bereiken. Na een weekje regen valt dit niet mee. Van onder tot boven bedekt met modder bereiken we de top. Dan begint het pas echt. Een luide onweersdonder en de hemel breekt open. Voordeel van deze bui is dat we schoongespoeld worden. Nadelen lijken me duidelijk. Het pad is nog slechter begaanbaar. Maar het eiland is schitterend. We lopen door een regenwoud met apen, papegaaien en toekans. Als je goed zoekt kun je ook felgekleurde giftige kikkers vinden. Deze zijn echter maar zo’n twee tot vier centimeter groot, dus niet makkelijk. Wij vinden we er ééntje. Een klein, felrood kikkertje met zwarte stippen zit op de boom waaronder wij een poging tot schuilen doen.
Het blijft maar regenen en na twee uur ploeteren door de modder en ontelbare keren zoeken naar onze in de modder vastgezogen sandalen gaan we terug naar het restaurant. En na een heerlijke verse vis en een welverdiend biertje worden we dus een uurtje te laat opgepikt door de bootman. En natuurlijk op het moment dat we in de boot stappen, breekt een flets zonnetje door het dikke wolkendek….
Er is veel te doen in Bocas del Toro. Maar na drie dagen onafgebroken regen hebben we het wel gezien. Volgens de hoteleigenaar komt het goede weer er nu echt snel aan, maar na onze eerste ervaring met de lokale Erwin Krol nemen we dit advies niet al te serieus. Het is jammer, maar tijdens een lange reis kun je niet altijd het regenseizoen vermijden.
Foto's
