Paradijselijk aankomen op de San Blas
Caribische kust
Panama
Thewanderer
Paradijselijk aankomen op de San Blas
Cartagena de Indias, een geweldige stad waar ik oud en nieuw heb mogen vieren. Iedereen in Colombia die er toe doet is rond de jaarwisseling in Cartagena, zo ook Juanes die ik tegen het lijf liep, de president en zijn familie, etc. Deze stad ga ik achter me laten, dit land ga ik achter me laten. Op weg naar Panama, over zee!
Op 5 Januari vertrekken we rond de middag. Een dag later dan gepland, in verband met de harde wind en te ruige zee. Eenmaal de 'veilige haven' van Cartagena verlatend is het snel duidelijk dat de zee nog te ruig is. De golven knallen binnen!
In een oogopslag zie ik de ramen in de keuken openstaan en het zeewater naar binnen stromen. Ik haast me, terwijl ik omver word geworpen door het binnenkomende water, naar de ramen. Gesloten, klaar.
Terwijl de rust wederkeert ontstaat een andere onrust. Onrust in het hoofd, in het lichaam. Het duurt dan ook niet lang voor de eerste persoon naar het achterdek rent. Als domino stenen die omvielen volgden we elkaar op richting achterdek. Een goede dag voor de vissen.
36 uur, over 36 uur bereiken we de San Blas eilanden. Een eilandengroep voor de kust van Panama, zo puur, nog bijna in dezelfde staat dan wanneer deze ontdekt werd. Vooral omdat deze autonoom worden bestuurd door de Kuna indianen.
Hoe ik me de paradijselijke eilanden ook voor wil stellen, ik voel me waardeloos. En dit gaat nu een nacht en een hele dag duren!
's Nachts lukt het om zittend aan dek een beetje mijn ogen te sluiten.. Totdat ik wakker schrik, een gigantische golf is binnengekomen. Het meisje dat naast mij zat zit ineens midden op het dek beduusd om zich heen te kijken. Nauwelijks beseffend wat er net is gebeurd.
36 uur na vertrek, we zijn aangemeerd, Isla Holandés. Duisternis, complete duisternis op de heldere sterrenhemel na. Federico (de kapitein) vroeg ons voor te stellen hoe het er uit zou zien. Dat de werkelijkheid nog vele malen mooier zou zijn!
Rond 6 uur werd ik wakker, aan dek van de zeilboot. Ik was de eerste van de groep, de enige, die de nacht over zag gaan in dag. Hoe langzaam de eilanden verrezen, de contouren van de palmbomen langzaam kleur kregen. Waanzinnig mooi, magisch mooi. We namen onze tijd, zwemmen, snorkelen, even naar een verlaten eilandje gaan en met een "alleen op de wereld gevoel" hier rondlopen.
De volgende ochtend vertrokken we van de Isla Holandés, naar Povenir, voor onze officiele entry in Panama. We genoten een lunch stop en een beetje snorkelen bij de Isla Limon (waar flink wat boten lagen en toch een soort mini resort is gevestigd voor de mer welvarende reiziger). Het zag er allemaal geweldig uit. Na de lunch, Povenir, de gemakkelijkste douane formaliteiten ooit en rust voor de avond.
Bij het aanbreken van de dag gingen we met ons groepje naar Povenir, het indianen dorpje, hoofdzetel van de San Blas. Interessant hoe de mensen daar wonen, verder een beetje voetballen met de jonge indiaantjes.
Na de wandeling vertrokken we naar Chichimay, de favoriete eilanden van de kapitein. Eenmaal aangekomen was het duidelijk waarom. Nog indrukwekkender dan de andere plaatsen. Hier zouden we nog twee dagen vertoeven, de eilanden afstruinen, genieten van de opgaanden en ondergaande zon. Locals die met net gevangen kreeft en octopus aan kwamen, de prachtige blauwe, emerald, azul kleuren van het water.
Er kwam nog een blijde verrassing, we zouden teruggaan, maar de kapitein kwam met een aanbieding, "How would you like it to spend another day here". Dat lieten we ons geen tweede keer zeggen!
De eerste 36 uur was een hel, maar soms moet je even door een hel gaan om in het paradijs te belanden!
Foto's
