Gezocht maar nooit gevonden!
Binnenland
Panama
Kokkeeri
Gezocht maar nooit gevonden!
Na een zes uur durende, comfortabele busrit vanuit Bocas del Toro over mooie geasfalteerde wegen komen we aan in David. Deze stad lijkt ons op het eerste gezicht niet echt aantrekkelijk en we reizen onmiddellijk door naar Boquete, één van de populairdere bestemmingen in Panama. Het stadje ligt slechts op 45 minuten afstand van David in een zeer aantrekkelijke gebied dat bekend staat om haar bossen en koffieplantages. Hier valt het grote verschil tussen Costa Rica en Panama op. Waar in Costa Rica elke mogelijkheid om het land ten behoeve van het toerisme te exploiteren met beide handen wordt aangepakt, kom je in Panama nog veel onbedorven gebieden tegen. Boquete is daar een goed voorbeeld van.
Dit stadje aan de rand van het Parque Nacional Baru heeft een heerlijk koel klimaat en het is er altijd groen. Opvallend is dat men hier heeft besloten geen verdere uitbreiding van de toeristische faciliteiten toe te staan. Er is nu een handvol prima hotelletjes en de gemeenschap vindt het wel goed zo. In de praktijk betekent dit dat je ongestoord de omgeving kunt verkennen, heerlijk rond kunt trekken in de natuur en op zoek kunt gaan naar de beroemde quetzal.
Het beste wat je in Boquete kunt doen is de hikingschoenen aantrekken en erop uit gaan. Er zijn voldoende wandelroutes om je een week bezig te houden. De omgeving is schitterend en overal kun je ongestoord wandelen en van de natuur genieten. Het grote voordeel is dat zodra je weer op de doorgaande weg bent er altijd wel een colectivo langskomt die je mee terug kan nemen naar de stad. Op die manier kun je in dit gebied toch vrij lange wandelingen maken, ver weg van de bewoonde wereld. En wie weet kom je dan die unieke quetzal tegen! De quetzal is een van de mooiste en meest schuwe vogels in Midden-Amerika. Het is het nationale symbool van Guatamala (waar ik ze ook niet heb gezien). In de omgeving van Boquete is het volgens de kenners vrij makkelijk een quetzal te ‘spotten’. De plaatselijke bevolking beweert dat in Costa Rica er tien personen naar één quetzal zoeken, terwijl in Boquete één persoon tien quetzals tegelijk ziet.
Optimistisch gestemd door dit veelbelovende gezegde wandelen we uren met de ogen op de bomen gespitst, totdat we scheel kijken van de pijn in onze nek. Zelfs op de meest aangewezen plek om deze beroemde vogel te ontdekken, namelijk op de ‘Sendero de los Quetzales’, blijft onze inspanning onbeloond. De afwezigheid van de quetzal neemt echter de schoonheid van de wandeling niet weg. El Sendero de los Quetzales is een van de mooiste wandelroutes in de omgeving. We lopen door dit natuurgebied tussen Boquete en Volcán Baru en zien alsnog veel vogels, zoals de toekan en de motmot. We wandelen hier buiten het hoogseizoen en de route is totaal verlaten. We wanen onszelf kilometers buiten de bewoonde wereld, met alleen de geluiden van vogels en insecten om ons heen. Het landschap verandert voortdurend. Dan weer lopen we door een dicht bos en vervolgens langs akkers van kleine boerderijtjes op barre heuveltoppen. Ondanks het ontbreken van wegen, water en elektriciteit wonen er in het park wonen boeren. En opnieuw zien we overal vogels. We weten dat dit gebied populair is bij professionele vogelaars en de reden is duidelijk. Maar waarom zien we alleen die saaie grijze of zwarte kleine vogeltjes, en zelfs nog mussen. Daar ga je toch niet voor naar Panama! Zelfs de al eerder genoemde toekans en motmots, die toch echt heel mooi zijn, kunnen onze teleurstelling niet goed maken. Bij terugkomst in het hotel moeten we met pijn in ons hart negatief antwoorden op de vraag die alle toeristen in Boquete elkaar stellen. ‘En, heb je een quetzal gezien?’
Toch een beetje moe geworden van drie dagen wandelen, beslissen we dit keer een vervoermiddel te nemen. We kunnen kiezen tussen mountainbiken (ook vermoeiend), scooters (rondscheuren op zo’n ding betekent dat je zeker geen quetzal meer zult zien) en een tochtje maken per paard.
Het wordt een tochtje per paard. En ondanks mijn onervarenheid krijg ik het grootste paard toegewezen, terwijl ik even daarvoor mijn hoop had gevestigd op een mak uitziende veredelde pony. We maken een leuke tocht door de koffieplantages in de omgeving van Boquete. Gelukkig kent mijn paard de route uit zijn hoofd en lijkt het net alsof ik controle over het dier heb. Zodra het paard naar links gaat, imiteer ik een stuurbeweging met de teugels en wanneer het paard begint te rennen, hij ruikt de stal, geef ik wat laffe schopjes met mijn hielen. Ik val hopeloos door de mand wanneer het beest gewoon, met mij op zijn rug, de stal inloopt, terwijl ik het wanhopig tot stilstand probeer te brengen. Twee en half uur op een paard blijkt toch iets te lang en met de nodige zadelpijn arriveren we ’s middags voor een lunch bij ons favoriete restaurant El Sabroson. Hier eten we ongeveer elke dag een simpele, maar heerlijke lunch in gezelschap van de lokale bevolking.
Op onze laatste dag van het verblijf in Boquete bezoeken we een van de koffieplantages. Na een heerlijk vers kopje koffie (geen oploskoffie dus!) krijgen we een korte rondleiding door de gebouwen. We leren hoe de smaak van de koffie wordt bepaald, welke koffie naar welke landen worden geëxporteerd en hoe het verpakkingsproces eruitziet. Allemaal reuze interessant waarschijnlijk, maar het merendeel van de informatie gaat helaas verloren door de snelheid van praten van de als gids aangewezen medewerker. We krijgen nog net de tijd om enkele speciale koffiesoorten te proeven, voordat we naar de souvenirshop worden gebracht. We spelen het spel mee en schaffen voor de familie thuis wat koffie in cadeauverpakking aan.
Foto's
