No pain, no gain!
Binnenland
Panama
Chicazondergrenzen
No pain, no gain!
In plaats van een avondje doorhalen in Panama-city zitten we opeens samen met de Belgen Jasper, Niels en Boye in de nachtbus op weg naar Boquete. Jasper woont in Panama, en een vriend van hem heeft hier een zomerhuisje waar we kunnen verblijven gelegen aan de vulkaan Baru. Boquete oogt als een heerlijk rustig bergdorpje in een soort van Alpenlandschap. Het is hier erg rustig, een mooi weekendje om een beetje bij te tanken dus. Tenminste, dat leek het te gaan worden....
Op zaterdag bezoeken we een animal rescue center, gaan we een hapje eten en vermaken we ons in het huisje met een paar biertjes en wat potjes kaarten. Ondanks dat we de volgende dag gepland hebben er weer vroeg uit te gaan, gaan we toch nog even flink stappen. Met biertjes voor een dollar en een goedkoop flesje rum swingen we de heupjes weer los tot diep in de nacht.
De hiking-tocht die we zondagochtend gaan doen wordt door opstaan-problemen iets vertraagd. De eerste paar kilometers van deze 23 km lange tocht ‘Sendero los Quetzales’ smokkelen we door het begin voor zo ver mogelijk per taxi af te leggen. Volgens de lonely planet zal deze trail 4 a 5 uur duren, mede afhankelijk van de richting die je neemt. Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan? Dus wij pakken, jong en fit als wij zijn, de uphill-track, het zal allemaal wel meevallen....
Het begin gaat dan ook allemaal prima, een heerlijke rustige wandeling door de heuvels, gevolgd door de jungle. Het zonnetje lacht, de lucht is blauw, we houden een flinke pas erin, over een paar uurtjes zullen we er wel zijn....
Twee uur verder staat er een bordje dat we nog 8 km moeten, dat valt mee! Weer een half uur verder staat er eenzelfde bordje, maar dan met nog 9 km te gaan er op aangegeven.... Hmmm...das een beetje vreemd vindt je niet? We stappen lekker door en beginnen aan het klimgedeelte. Van opwaartse paden gaan we over op zowel natuurlijke trappen, als aangelegde trappen waar standaard de eerste paar treden van ontbreken wat voor veel klimwerk zorgt. Mijn armspieren begin ik te voelen, mijn beenspieren maken overuren, en ik zit in een Machu Picchu deja-vu bij deze eindeloze klim. Uitputting en vermoeidheid slaan om in vreugde en opluchting bij het bereiken van de top en het vooruitzicht op het lichtere werk! Ooooh.... dit is de top nog niet? Te vroeg gejuigd dus!
We beginnen weer verder aan de klim. Ik heb de voorlopers voor me gelaten, en de achterlopers achter, wat eigenlijk best lekker is bij deze mate van inspanning. Het pad is duidelijk aangegeven tot op heden en we zien elkaar straks wel weer. Alles verloopt vlotjes tot ik een plek bereik waar duidelijk een flinke aardverschuiving heeft plaatsgevonden, het pad is in ieder geval weg en met een paar stokken is een richting aangegeven. Na wat klim- en klouterwerk, en een flinke glijpartij in de modder, waar ik me nog net aan een paar boomstronken kan optrekken kom ik weer op een begaanbaar pad. En ik dacht dat het zwaarste gedeelte van deze trekking al achter de rug was! Ik besluit even te rusten en op de anderen te wachten, maar als ze er na 20 minuten nog niet zijn trek ik maar weer alleen verder. Ik vervolg het pad dat plotseling ophoud, en kom uit aan de andere kant van de aardverschuiving die ik eerder al had gezien. Ik zal op deze redelijk steile afgrond toch niet naar beneden moeten? Ik besluit maar weer even te wachten op de anderen, maar als me dat te lang gaat duren gok ik er toch maar op dat de enige goede weg die naar beneden is. Ik begin met het klauterwerk en heb respect voor de mensen die de andere richting van de trail doen en hier dus naar boven geklimd zouden moeten zijn... Ik kom bijna uit bij de rivier die we al verschillende malen overgestoken zijn vandaag, en besluit toch maar nogmaals te wachten tot ik de anderen boven zie verschijnen. Als ze maar niet komen begin ik het leuke van dit survival-avontuurtje toch steeds minder in te zien. Heb ik misschien toch de verkeerde weg gezien? Terug omhoog klimmen lijkt een onmogelijke optie aangezien het erg hoog is, best steil, en vol met losliggende stenen waar geen houvast in te vinden is. Verschillende gedachten gaan door mijn hoofd en ik begin deze situatie steeds minder positief in te zien. Over 2 uur gaat het donker worden dus ik moet toch gaan opschieten. Ik heb geen idee waar ik me ergens bevind in dit gigantische natuurreservaat! Ik heb geen telefoonbereik dus kan niets of niemand bellen. Hoe lang zou ik kunnen surviven op een flesje cola en een zakje m&m’s? Ik begin het redelijk somber voor mezelf in te zien en maak 2 plannen= plan A is nog blijven wachten en de rest maar gaan roepen, plan B is de rivier volgen en hopen dat ik terug kom. Ik besluit toch maar voor plan A te gaan. Na 5 minuten roepen krijg ik eindelijk reactie en zie ik bekende gezichten boven aan de berg verschijnen. Ik zit inderdaad helemaal fout hier beneden en moet weer terug omhoog..... Aangezien ik noch kan vliegen, noch kan toveren, zal het toch echt klimmen worden. En geloof me.... dat was echt het engste wat ik ooit gedaan heb! Ik zet mijn verstand op nul, probeer vooral niet aan de diepte achter me te denken, ik zal hoe dan ook naar boven moeten! De klim gaat voor mijn gevoel verbazingwekkend vlot, en ik ben morskapot, dolgelukkig, en ik denk zo'n 6000 calorien armer, als ik me weer bij de rest kan voegen! Zo, nog maar 1.5 uur trekking te gaan! Eind goed, al goed......!
Foto's
