Sinds 10 oktober 2010 vormt Bonaire als openbaar lichaam een bijzondere gemeente van Nederland, nadat het daarvoor sinds 1954 als onderdeel van de Nederlandse Antillen een autonoom deel van het Koninkrijk der Nederlanden was.

De Nederlandse koloniale geschiedenis van Bonaire begon in 1633, toen Nederland het eiland van Spanje veroverde. Een zwarte bladzijde is het slavernijverleden, waarvan de slavenhuisjes bij Witte Pan (hier op de foto) en Oranje Pan de stille getuigen vormen. De slavenhuisjes dienden als onderdak voor de slaven die werkten in de zoutpannen rond het Pekelmeer, in het zuiden van Bonaire.

De slaven hadden zwaar werk. Ze moesten met houwelen het zout uit de zoutpannen hakken en dat met een schop in een kruiwagen laden. Vanuit de kruiwagen ging het zout in manden, die de slaven op hun hoofd naar kleine sloepen moesten brengen, die het zout op hun beurt naar grotere schepen brachten die voor de kust lagen te wachten. De slaven werkten de hele dag onder de tropenzon met hun blote voeten in de bijtende zoutbassins. Velen werden blind dankzij de weerkaatsing van de zon in de zoutkristallen.

De slavernij in de Nederlandse koloniën werd afgeschaft in 1863. Toen werden op Bonaire 758 slaven in vrijheid gesteld.