Rare Jongens Die Mexicanen!
Mexico City
Mexico
TresContent
Rare Jongens Die Mexicanen!
Enthousiast maar ook gespannen stappen we het vliegtuig in. Het is onze eerste reis buiten Europa en de verwachtingen zijn hoog gespannen. Over heel wat uren landen we op Mexico Stad waar we, tegen veel adviezen in, een aantal dagen de stad gaan verkennen.
Mijn Mexicaanse vriend Carlos, die ik ken van mijn studieperiode in Finland, staat al te wachten als we bepakt en bezakt de aankomsthal van het vliegveld in lopen. De voor mij zo bekende grote glimlach staat als vanouds op zijn gezicht. Het is goed hem weer te zien en fantastisch dat hij, als Mexicaan, ons de beste plekjes van Mexico Stad zal gaan laten zien.
Hongerig van de lange reis lopen we achter Carlos aan naar zijn auto, die geparkeerd staat in de parkeergarage van het vliegveld. Een beetje verbaasd kijken we toe als hij zijn stuur ontdoet van een grote stuurklem. “Helaas is dat hier echt wel nodig’, zo legt hij ons uit. Ai, met de veiligheid is het hier inderdaad wel even anders gesteld dan in Nederland…
Op zoek naar een degelijke maaltijd! Dwars door de stad heen rijden we naar één van de favoriete tentjes van Carlos. En bij aankomst snappen wij er even helemaal niets meer van. Waar Carlos in de ‘beveiligde’ parkeergarage van het vliegveld een complete stuurklem bevestigt, stappen we hier uit de auto en geven de sleutel aan één van de parkeerbediendes. De jongen parkeert de auto voor ons en hangt de sleutel in een niet afgesloten kastje vlak aan de straat. Als we Carlos vragen of dat dan ook niet een beetje onveilig is kijkt hij ons verbaasd aan. “Ofcourse not! Why do you ask?”. Tsja, wat zullen we zeggen…
Als we de volgende dag, in de huiskamer van Carlos’ kleine appartementje, ontwaken is de gastheer zelf al naar zijn werk. Wij maken ons klaar voor een dagje omgeving verkennen. Gisteravond hebben we nog even 'how to survive in Mexico City’ instructies gekregen. Welke buurten moeten we vooral bezoeken en welke absoluut ontwijken! Daarnaast krijgen we een vluchtige les ‘wat te doen als je overvallen wordt’. “Maar maak je geen zorgen”, voegt Carlos daar luchtig aan toe. “Ik ben pas vijf keer overvallen in mijn leven”.
Met een redelijk gerust hart stappen we de straat op en zoeken de dichtstbijzijnde metro. Als we bij onze eerste stop het metrostation uitkomen wordt ons duidelijk dat we de namen van de wijken een beetje door elkaar hebben gehaald. Een grote lokale markt doemt op en één voor één draaien de aanwezige Mexicanen hun hoofd naar ons om. “Wat was ook alweer de wijk die we te allen tijden moesten ontwijken schat?’, hoor ik mezelf benauwd aan vriendje vragen. “Deze”, antwoord vriendje en in z’n achteruit verdwijnen we het metrostation weer in.
Op het kleine misstapje na hebben we een geweldige eerste dag. We vallen wel op, want in het naseizoen zijn we als bleekscheten flink in de minderheid. Incidenteel verdraait iemand bijna z’n nek om ons te bekijken. Maar alles went en we grinniken er maar om.
Carlos heeft besloten om ons na zijn werk mee te nemen naar een grote salsaclub. Dansje, hapje, drankje… Daar zijn wij wel voor in. Maar bij aankomst in de club wordt ook het klassenverschil in Mexico ons behoorlijk duidelijk. Onder geen beding mogen wij zitten, we hebben namelijk geen belachelijke bedragen om uit te geven aan grote flessen champagne. We worden terug gewezen naar de zijkant van de dansvloer. Hoewel vriendje en ik ons hier gigantisch aan ergeren lijkt vriend Carlos er niet mee te zitten. Het is een gevalletje gewenning, het is wat het is. Onze verbazing wordt nog groter als Carlos ons vertelt dat hoewel hij hier in de club als ‘arm’ beschouwd wordt, hij door sommige vrienden met de nek wordt aangekeken vanwege zijn ‘goede baan’. Carlos werkt namelijk als marketingmedewerker voor de grootste vliegtuigmaatschappij van Mexico. Een groot deel van de vrienden heeft ‘slechts’ een baan als monteur of barman. Het wordt niet gewaardeerd als je je hoofd boven het maaiveld uitsteekt. Ontzet luisteren we naar dit verhaal. Wederom verbaasd sluiten we de dag af.
Na een hele hoop indrukken de tweede dag is het die avond tijd voor nog een uitgaanspoging. De zus en zwager van Carlos hebben ons uitgenodigd mee te gaan naar een leuke nieuwe club in de stad. Met zijn vijven opgepropt in de auto doorkruisen we de stad. En in Mexico Stad betekent dat een rit van zo’n 1,5 uur… Maar, we hebben geluk! Bij aankomst is er zowaar nog een vrije en vooral gratis parkeerplekje! Niets blijkt echter minder waar…
Terwijl we allemaal uit de auto kruipen zie ik Carlos richting een paar ongure types lopen. Hij overhandigt ze wat geld en roept ons enthousiast toe. “Vamos!”. Terwijl we samen richting de club lopen vraag ik hem wat er zojuist in godsnaam gebeurde. Waarom hij in vredesnaam geld geeft aan vreemde types! “It’s for protection”, antwoordt mijn goedlachse Mexicaanse vriend. Mijn gezicht spreekt blijkbaar boekdelen en hij verklaart: “In theory it’s a free parking spot. But, these guys will now protect my car. If I don’t pay them, they will damage my car themself”. Vrolijk wandelt hij verder.
We stappen een gebouw in en al gauw blijkt dat we een verdieping of vier naar boven moeten lopen. Vriendje en ik kijken verrast rond. We lopen door een museum! Op het dak van het museum bevindt zich inderdaad een club. Druk en warm, maar vooral gezellig. Waar in overige horecagelegenheden een rookverbod geldt, loopt iedereen hier vrolijk rokend rond. Als ik mijn Mexicaanse gezelschap vraag waarom het hier dan wel mag is het antwoord hartstikke logisch: “Duh! Dit is toch geen club! Dit is een museum!”. Ah, ok, nu snap ik het…
Eén ding is zeker, wij zullen Carlos en ‘zijn’ Mexico Stad niet snel vergeten. Rare jongens die Mexicanen!
Foto's
