Voor ons hotel in Mèrida spot ik een groepje van 12 jonge Maya vrouwen, aan de klederdracht herken ik dat het om buren uit San Juan Chamula gaat. Bijna 1000 Km van hun dorp hopen zij op een beter leven. Hoe vertwijfelt moet een mens zijn om alles achter te laten huis, familie en vrienden, voor een onzekere toekomst, wie het dorp verlaat mag er nooit meer terug keren. Hoe diep hun verbondenheid met hun dorp is tonen zij door zo ver van huis nog steeds hun traditionele kledij te dragen. Dikwijls vallen zij in handen van een soort van pooiers aan wie zij een deel van hun verkoopinkomsten moeten afgeven in ruil voor zogenaamde bescherming ook dit groepje werd begeleid door drie jonge mannen, toen ik deze jonge vrouw uitnodigde op een fruitcocktail en een sap kwam een van de mannen tussen, een wel te verstane berisping in zijn dialect Tzotzil van mijn kant verwees hem snel terug naar zijn kompanen, ik beloofde hem terug te komen als hij haar geld afnam. de kinderen die ze bij zich hebben worden soms gedrogeerd om ze uren lang in de moordende hitte rustig te houden. Als toerist kom je dat niet te weten, eerst door met hun te leven en hun vertrouwen te verdienen, ontdek je deze vreselijke toestanden. Ik hoop hiermee dat mensen meer begrip voor hun soms irritant bedelgedrag opbrengen. Deze meisjes verdienen respect.