Een kijkje vanaf de waterkant in cenote Ik-Kil. Dit natuurlijke sinkhole heeft een diameter van 60 meter en is ongeveer 40 meter diep. Het helder blauwe grondwater kwam tevoorschijn nadat kalksteenrotsen het begaven. De Maya’s wisten wel raad met deze plek, ontspannen rond dobberen ging immers prima samen met rituele doeleinden.
Tegenwoordig is dit het domein van zwarte meervallen en busladingen toeristen, want een plek als deze heb je helaas niet voor jezelf. Aangezien het op loopafstand van onze haciënda bij Chichén Itzá lag en we waarschijnlijk geen kans meer hadden om een andere cenote te bekijken, besloten we toch een bezoekje te brengen aan deze hotspot. Ondanks dat de bussen op het parkeerterrein me afschrokken, viel het bij de cenote zelf mee. Deze prachtige plek in jungle setting brengt je vanzelf in een ontspannen stemming, waarbij een mannetje meer of minder niet meer uitmaakt.

In de souvenirwinkel konden ze het sfeertje vasthouden, maar op het fraaie terras en in het restaurant was het bij mij rap verdwenen. Ik zou je niet aanbevelen hier neer te strijken voor een drankje of lunch. De drukte is hier storend, het buffet zag er niet bepaald Mexicaans uit en de kans is groot dat je je weggekeken voelt door de volgende gast die een plekje probeert te bemachtigen.
Zodoende kozen wij voor restaurant Kasta-Kan aan de overzijde van de ingang van Ik-Kil. Op het eerste gezicht zou je hier misschien niet zo snel plaats nemen, maar het authentieke eten is er zeer smakelijk, voor een prima prijsje én je kunt er heerlijk rustig zitten. Daarnaast maken de tuin van het rondom gelegen hotel en de voorbijkomende locals het nog aantrekkelijker.