Gaan we wel of gaan we niet?
Tegucigalpa
Honduras
Corriedewinter
Gaan we wel of gaan we niet?
We rijden na de grensovergang in Honduras meteen door naar het vliegveld van Tegucigalpa, want we vliegen vanmiddag nog naar Roatan.
Het vliegtuig staat er al, maar het gaat niet weg. Het zicht is te slecht. Later, wordt ons gezegd.
Wij vermaken ons in de vertrekhal met kaartspelletjes, we eten wat en na vier uur(!)
horen we, dat het er niet van zal komen vandaag. Morgenochtend om vijf uur mogen we terugkomen.
We gaan naar een hotel in het centrum van Tegucigalpa, het is noodweer, de straten staan al vol. Het is een ‘hotel voor één nacht’, wat betekent dat de kamers sober ingericht zijn. Drie bedden op een rijtje op een tegelvloer, douche, wastafel (handdoeken zelf halen) en toilet. Bij de balie is niemand te bekennen, dus eigen handdoek gebruiken..
We willen iets eten. Ze zijn hier gek op fastfood, dus we maken het meeste kans bij Mc Donald’s, KFC of Pizzahut. Niks oorspronkelijk restaurantje, dat is allemaal maar ouderwets. Een pizza dan maar, bij een verlaten Pizzahut.
Ik koop een krant en nu begrijp ik het!
Rond het vliegveld van Tegucigalpa is veel opschudding ontstaan.
Eind mei is een vliegtuig gecrasht en nu willen de grote luchtvaartmaatschappijen er niet meer landen. Men wil het vliegverkeer verplaatsen naar het militaire vliegveld Palmerola, ook al omdat de vliegtuigen hier zo een woonwijk kunnen binnenrijden.
Precies om half vijf ’s ochtends worden we opgehaald. En het vliegtuig van de vorige dag staat er nog, dus we kunnen vliegen. Nee dus, want het vliegveld is gesloten vanwege de slechte weersomstandigheden.
Dat schiet niet op. Uiteindelijk gaan we de lucht in met een privévliegtuigje, om tien uur. De piloot wil het wel wagen, er beginnen gaten in het wolkendek te ontstaan. We moeten wel de veiligheidsvoorschriften goed doornemen!
En op Roatan? Het mooiste weer van de wereld.
Foto's
