Twee onverwachte ontmoetingen
Caribische kust
Honduras
Kokkeeri
Twee onverwachte ontmoetingen
Het vertrekpunt van vandaag was La Ceiba. Na 5 heerlijke dagen op vol snorkelen, kreeftenburgers en mango’s op Utila, keerden we weer terug in de, soms grimmige, realiteit van de grote steden aan de Hondurese Caribische kust. We waren dan ook best blij om direct te kunnen vertrekken. Onze bestemming; Trujillo op ongeveer 5 uur rijden door eindeloze bananenplantages. Bananenboom na bananenboom gleden aan ons raam voorbij. De invloed van Chiquita en DelMonte op het landschap en de economie van de streek was duidelijk zichtbaar. Alle jungle weg en eentonige, met pesticide bewerkte, plantages ervoor in de plaats….
De busreis was voor de verandering best comfortabel en aan het eind van de middag reden we de koloniale binnenstand van Trujillo in. En na de gebruikelijke rituelen van de zelfstandig reiziger, het zoeken van een betaalbaar en schoon hotel, de oriënterende wandeling door de stad en het uitkiezen van een leuk restaurantje, was het al weer tijd voor bed. Eigenlijk een heel normale reisdag!
De volgende ochtend was het tijd voor onze activiteiten. We waren per slot van rekening niet voor niks naar Trujillo gekomen. Parque Nacional Capiro-Calentura was het doel. Volgens onze reisgids een mooi toegankelijk park met veel vogels, apen, coatimundis, agoutis, vlinders, luiaards en katachtigen. Voldoende reden voor een mooie wandeltocht. Alleen……hoe gingen we dat doen? Alle tour-operators waren gesloten, in ons hotel had niemand een idee en onze kaart gaf niet duidelijk aan hoe er te komen. En dan is er maar 1 oplossing; een taxi-chauffeur vragen. Altijd tricky als je niet precies weet waar je naar toe moet en hoe ver het is. Maar we hadden geen keus. Na het gebruikelijke onderhandelen, stapten we in om ca. 5 minuten later bij een verroeste slagboom aan te komen. Het begin van het park en het einde van onze taxi-rit. Het hokje waar je waarschijnlijk ooit een kaart kon kopen zag er vervallen en vooral erg leeg uit. Dus geen informatie beschikbaar. Dan maar gewoon het brede zandpad volgen. Verdwalen is dan niet echt mogelijk. De wandeling is prachtig. Zoals de reisgids ons heeft beloofd veel vlinders en vogels. Maar wat het boek ons niet duidelijk verteld, is dat de weg stijl omhoog loopt.…..vanaf de slagboom slingert de weg zich richting de top van een behoorlijke berg. Bijkomend voordeel zijn de mooie uitzichten over de Caribische kustlijn van Honduras, nadeel zeer pijnlijke kuiten.
Maar zoals zo vaak wint de schoonheid van de omgeving van de fysieke ongemakken en vol goede moed stappen we door. We zien hagedisjes wegschieten, vogels vliegen en de schitterende blauwe morpho-vlinder van bloem naar bloem fladderen. Het enige geluid dat we horen komt uit de natuur in dit verlaten park. Druk bezig met het spotten van dieren (overal horen we geritsel en onbestemde jungle-geluiden) valt ons een brommende toon op. Een geluid dat we niet direct thuis kunnen brengen. Kikker, vogel, insect of misschien wel een ocelot? Het geluid lijkt dichterbij te komen. Vol spanning turen we door de dichtbegroeide helling naar beneden. Ik zie in de verte wat beweging, terwijl het geluid sterker wordt….de beweging verdwijnt weer, maar het geluid neemt toe. Wat zou het kunnen zijn. Dan opeens…..toet toet!!! Het geluid van een claxon en we zien een groene jeep in de bocht verschijnen. Een tegenvaller; en geen exotisch beest en we blijken opeens niet meer de enige in het park te zijn.
Het blijkt een groepje nonnen in gezelschap van een Ierse priester te zijn. Zij zijn op weg naar de top van de berg waar een radiostation staat. Ze gaan daar een live uitzending verzorgen….We krijgen een lift naar boven. Bij het radiostation aangekomen bieden ze aan om te komen luisteren en ons daarna weer een lift naar beneden te geven. Aardig, maar omdat we kwamen voor een jungle wandeling, slaan we het aanbod af en gaan verder met onze wandeling.
Terug is naar beneden en dus een stuk makkelijker. Daardoor kunnen we beter op de natuur letten. We hebben geleerd te kijken naar de kleinste bewegingen en/of kleurverschillen om dieren te kunnen ontdekken. Maar de bewegingen die we honderd meter voor ons in een boom zien, zouden ook door de meest verstokte stadsmensen zijn waargenomen. Op een windstille zonnige dag gedragen twee bomen zich alsof orkaan Mitch nog steeds actief is. Al gauw zien we de oorzaak van al dat kabaal: een groepje slingerapen. Ze komen snel dichterbij en staan dreigend, zichzelf zo groot mogelijk makend, op de takken te springen. Mijn vriendin heeft het snel gezien en wil doorlopen. Mijn nieuwsgierigheid wint het weer eens van mijn verstand; ik wil een mooie foto.
Meteen krijg ik een lesje uit jungle. Apen die zich bedreigd voelen, kunnen drie dingen doen.
Optie 1: met geschreeuw de indringer, ik dus, proberen te verjagen. Nou heb ik eerder het indrukwekkende gebrul van brulapen gehoord, dus dit softe hoge gekrijs van de slingerapen maakte niet al te veel indruk.
Tijd voor optie 2: Het gooien van takken richting de indringer (nog steeds ik). Nu zijn slingerapen zijn geen gorilla’s, dus die takjes die voor m’n voeten vielen, maakten ook niet al te veel indruk. Dus ik kom nog dichterbij om de perfecte foto te gaan maken….
En toen was het tijd voor de 3e optie: De slingeraap probeert de indringer op zijn kop te pissen…..
Kletterend vallen verschillende forse stralen urine vlak naast me op de grond. Dat is letterlijk en figuurlijk de welbekende druppel, ik neem genoegen met mijn eerder gemaakte foto’s en maak me uit de voeten.
De rest van de wandeling verloopt zonder verdere incidenten. We zien wat agouti’s en veel vogels, genieten van het uitzicht en de natuur om weer bij de slagboom aan te komen. Op dat moment horen we weer het brommende geluid achter ons. Dit keer weten we genoeg. De duim gaat omhoog en we springen in de jeep. En tussen de nonnetjes rijden we terug naar Trujillo. Een mooi avontuur!
Foto's
