Wandeling rondom Nebaj - een soepverhaal

Door: Felicevanzanten

Geplaatst op Oct 8, 2008

Hallo allemaal!

Hier weer een verhaaltje uit Guatemala.

Allereerst: Ron, ik heb weer een soepdieet gedaan, op geheel onvrijwillige basis maar je valt er wel vanaf en dat terwijl je er gewoon cola bij mag drinken en suikerkoffie en snickers bij mag eten...

We zijn verder gegaan naar Nebaj, een compleet geisoleerd stadje in de bergen van Guatemala, waar 20 jaar geleden de burgeoorlog het hevigst was en waar nu erg weinig toeristen komen, volgens de Lonely Planet. Dus diegenen die er waren kennen we allemaal, we zaten allemaal in dezelfde bus. Mooi plaatsje. In de buurt werden allerlei wandeltochten georganiseerd, dus wij, inmiddels met aaridg wat ervaring, hebben dus 4 dagen rondgesjouwd in de bergen.

De eerste dag was een dagtocht, erg mooi tussen de koeien en de weilanden gelopen en halverwege bij een gezinnetje in een modderig dorpje gegeten. Soep met pasta en een ei, best lekker voor een keer en het ei (gekookt) heb ik maar aan Flip gevoerd. Zo'n honger had ik nou ook weer niet en er waren genoeg tortilla's.
Wel apart om te zien hoe die mensen leven, 1 hele familie in een huisje dat bestaat uit 1 kamer met een vuurtje in het midden. Soms hebben ze een tafel en stoelen maar vaak ook niet. Er is geen electriciteit en geen water. En dus ook geen riool..

De volgende dag hebben we effe rustig aangedaan en de dag erna zijn we begonnen aan de 3-daagse wandel-soepdieet-tocht. De eerste dag regende het pijpestelen dus het was lekker door de moddel baggeren en naar beneden schaatsen en glijden.. en omhoog glibberen met behulp van een wandelstok. Onderweg geluncht bij een koffieboerderij (niet al te professioneel, maar wel grappig om te zien).. drie keer raden wat we kregen.. soep met pasta en een ei... heb nu het witte van het ei maar opgegeten want het was niet zo veel en ik had toch wel erge honger....
s avonds gekampeerd in een trekkershut, zonder douche en een wchok met poepdoos op 20 meter boven de hut op een berg, op een houten plank slapen... zoals jullie wellicht weten ben ik niet echt het kampeertype dus dit was best afzien, maar toch ook wel weer leuk.

De hut lag namelijk in zo'n bergdorpje waar geen moer te beleven is en waar ze alleen maar modder hebben en huisjes van klei en plastic en riet en veel honden, varkens, kinderen, kippen, koeien en kalkoenen. Je verwacht dat elk moment een zingende Marco Borsato met een schare kinderen om de hoek komt zetten. Zo'n dorp. Alle kinderen hadden zich in en om de hut verzameld om te kijken wat wij in hemelsnaam doen in de namiddag. Dat was waanzinnig spannend: boeken lezen en schaken met de gidsen. Ze hebben er uren naar zitten kijken.

Savonds bestond het diner uit... soep met een ei en pasta en de volgende ochtend.. ontbijten met...sóep met ei en pasta... dit keer met deegstuiters in plaats van de standaard bij elke maaltijd hier aanwezige tortillas... dus dit keer het ei maar opgegeten.. (let op: felice heeft een heel gekookt ei opgegeten)
Wie zegt er dat die mensen hier alleen rijst en bonen eten!!! Was het maar zo!!

De volgende dag hadden de gidsen gelukkig paddestoelen gevonden onderweg en die hadden we als lunch met rijst (en een ei..) dus dat was een welkome verademing... voor de rest wederom een marco-borsato-dorp met eenzelfde trekkershut en met kinderen en de hele flora en fauna. Ik sliep nu alleen in een hangmat, dat was een stuk beter! Diner was overigens weer soep en het ontbijt weer soep...

De laatste wandeldag was het zwaarst en gezien ons eenzijdige voedingspatroon ook het meest uitputtend. Eerst 2 uur een berg afrennen en daarna 2 en een half uur lang een steile berg weer opklimmen... brrr.... halverwege waar we door onze voorraad water heen en was onze enige snicker (samen 1) op en de vier koekjes die we hadden ook. Op de top aangekomen (gestrompeld) was er gelukkig wederom een modderdorp met twee miniwinkeltjes met kanloranjeprik en Pepsi, voor die ene keer dan maar ontrouw aan de Coca-cola... Vervolgens nog 8 km verder sjouwen en uiteindelijk kwamen we vuil en uitgehongerd aan in Nebaj waar we als een gek naar het hotel renden waar we onze backpacks hadden achtergelaten. gelijk onder de douche gestapt, schoenen schoongemaakt en de kleren naar de wasserij gebracht. En heeeel veel gegeten....

Best slecht, want je weet dat die arme mensen dus elke dag van die soep moeten eten en dus bij lange na niet elke week vlees kunnen eten. Erg eenzijdig en ongezond... Zo zie je hoe verwend je bent als westerse gringo. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik blij ben een verwende westerse gringo te zijn. En net als een echte marco borsato af en toe door een dorpje kan lopen en naar alle kinderen kan zwaaien en lachen.

Inmiddels zitten we in een vrij moderne stad, waar niet elke vrouw in de klederdracht loopt en waar ze volop vlees en groenten hebben. En supersnel internet, jippiejajeeee!
We gaan nu verder naar het noorden, richting de mayatempels van Tikal en dan naar Belize...

Ik hoop dat jullie allemaal het hele verhaal hebben gelezen, ik snap dat het wat lang is maar anders print je het maar uit en lees je het maar savonds in je bed, val je lekker snel in slaap...

Heel veel liefs uit Guatemala,

Felice