De grensovergang tussen het Mexicaanse Frontera Corozal en Guatemala, zijnde een rivier, ligt achter ons. Een groot contrast tussen beide zijden van de rivier. Hier geen asfalt maar een zandpad en golfplaten daken op de huisjes van het stoffige dorpje. Onze vervoer naar Flores stond al klaar, vol goede moed stapten we in, bagage op het dak en gaan. Natuurlijk hadden we al wel gemerkt dat het busje zelf ook ingeleverd had aan kwaliteit en comfort op de Mexicaanse variant tot aan de grens. Het mocht de pret niet drukken, dit oude beestje kon ons vast ook op de plaats van bestemming krijgen en arko (alle ramen kunnen open) werkt ook.

De bus begint zijn route over een hobbelig zandpad, we slaan rechts af en voor me zie ik nog een stuk zandpad. Aan het eind van de weg meen ik een kruising te zien, daar zal de weg vast beter worden. Verderop blijkt de kruising een scherpe bocht te zijn, ons opnieuw verder over het hobbelige pad leidend.

Het landschap wordt glooiender, stukken jungle komen tevoorschijn. Zo nu en dan passeren we een gemoedelijk gehuchtje waar de tijd al heel wat jaartjes stil lijkt te staan. Het uitzicht vanuit het raam wordt steeds interessanter en daarmee blijken ook de hobbels toe te nemen. Onze chauffeur lijkt het vertrouwen in de bus te verliezen, want bij extreme hobbels (het waren er geloof ik 3) maken we een stop en checkt hij of de banden nog intact zijn, de veringen het nog niet begeven hebben en/of ander onheil zijn bus heeft getart.
Gelukkig is het alle keren loos alarm. De medepassagiers zijn gewend geraakt aan het landschap, een dutje doen zit er niet in en daarom wenden de meeste zich tot een (reis)boek. Het lezen daarvan vergt nu ook enige oefening, maar dat terzijde. Een ieder heeft berusting gevonden in het feit dat een nog lange hobbelweg ons naar Flores zal leiden en dat deze buschauffeur zijn uiterste best doet ons daar naartoe te loodsen.

En dan ineens weg hobbels! Iedereen kijkt uit het raam. Ja het is er echt, asfalt onder de wielen van de bus. Het gaspedaal gaat verder in, de kilometerteller stijgt en nu lijkt eindbestemming Flores voor 16:00 uur geen mythe meer.

Foto's maken was een uitdaging gedurende de busrit, maar wat was het uitzicht vanuit de bus de moeite waard ;)