Huh? Een Guatemalteek met een backpack????
Centraal en Oosten Guatemala
Guatemala
Annemaria
Huh? Een Guatemalteek met een backpack????
Augustus de 14e, 2007 werd een kleurrijke dag. Hadden we van te voren niet gepland, hoewel de start min of meer wel een ideetje vooraf was. Zittend aan een prima, doch traag geserveerd ontbijtje, de route eens bekeken. We hadden twee opties om uit Honduras te geraken: the easy way, ofwel per shuttlebusje (die ons ook de 8 uur van Antigua naar Copán gereden had voor 10 dollar) voor weer 10 dollar p.p. en onderweg over de grens uitstappen om naar het oosten te gaan, of the more adventures way, cheaper also. Dat was geen moeilijke keus, dagje tussen de locals is wel grappig. Het was even zoeken en gebaren, afdingen en hard onderhandelen en uiteindelijk kwamen we er achter dat we elders moesten zijn...... Nog een keer vragen later zaten we ineens in een minibusje, tussen de locals voor €1,50 p.p. naar de grens. Maar het busje moest wel vol eer we weg zouden gaan. Geduld.
Op weg naar de grens bleken er toch nog meer dan de 15 plaatsen aan mensen in te passen. Men is hier uiterst creatief. En jonge knul haalde het geld op (eigenlijk ging het geld via via naar hem toe, niemand kon nergens heen) en propte nog meer mensen in het busje, tassen werden op het dak gekwakt, krukjes ergens tussen geschoven of er kwam iemand praktisch bij je op schoot. Het was gezellig!
Bij de grens gedropt, lopend de grens over, papiertje ingeleverd en meteen in een ander busje beland. Ook hier werd weer flink gepropt en gesjord, maximum aantal passagiers 23, met plek voor 15. Dan rijd je ook voor een krats, dus niet miepen.
In Chiquimula een stop, wat nu weer? Ander busje? Prima hoor, op naar Zacapa. Onderweg nog maar een keer overstappen, dat houdt de sfeer erin..... In Zacapa in een vaag steegje eruit gemikt, zie maar verder! Huh? Moesten we nu zelf gaan zoeken? Dat was nog even gedoe, maar uiteindelijk een bus gevonden. Die had echter geen haast, stopte overal, pauzeerde uitgebreid, chauffeur nog een ijsje, er kwam geen eind aan. Wie had het idee ook alweer opgevat dat reizen tussen de locals leuk was............. Enfin, uiteindelijk kwamen we wel aan in Rio Hondo. Aldaar midden op een doorgaande weg in de middenberm gedropt. Tassen werden netjes uit de bus getild en ik loop achter mijn vriendin aan naar de kant van de weg. Kijkt ze ineens opzij en roept: "Hé Annemarie, moet je kijken! Een inlander met een backpack! Da's toch maf, of niet!' "Nou meid, dat valt best mee, dat is mijn backpack......Hihi!" Mijn tas werd zo overal voor mij gedragen, voordeel van blond in deze contreien......
Langs de weg een aantal vunzige tentjes, dito restaurantjes en gelukkig kwam bus nummer nog wat niet al te veel later. Het was er een van het mindere soort, groot, rammelig en vies. Onderweg nog entertainment door een soort van tupperwareverkoopster, een soort van live tell sell gebeuren. Maar dan voor shampoo.... En dan, jawel, Rio Dulce in zicht, onze eindbestemming van de dag. What a day: het was 16.15 uur, zeven uur gereisd en tikkie brak wel, maar enorm gelachen!
Rio Dulce was niet veel soeps, bleek al gauw. Na enig zoeken een slaapplek uit de LP gevonden, Bruno's Place. Klonk prima: aan het meer, zwembad..... De dorm oogde echter wat slonzig en rook bijzonder muf. Maar voor 4 dollar...... Moest maar even. Na een verkwikkende douche (en koud was 'ie) aan het water gaan zitten, er was dan wel weer een erg leuk en drukbezocht eettentje aan het meer. Daar raakten we aan de praat met een echte Aussie, die hier een optrekje aan het meer had. Zoals vele anderen, met name rijke en opschepperige Amerikanen met een nog opschepperig jacht aan de steiger. Deze Aussie heette Storm en vroeg ons na een poosje of we wat te doen hadden die avond. Nou, nee. Of we mee wilden naar zijn huis, ging hij zijn catamaran gereed maken voor een trip met gasten voor morgen, konden wij even chillen in zijn huis. Nou, prima dan! We gingen even onze spullen halen, bleek iemand onze rugzakken van bed verplaatst te hebben. Hadden we meteen een reden om een spel uit te spelen: beetje de gebeten hond spelen en dan door Storm uitgenodigd worden om dan maar bij hem te komen slapen, plek zat! Hop, goed voor elkaar! Spul in het bootje en op naar zijn huis! Nou, huis...... Het had een overkapping, een kamer met wat stapelbedden en twee hondjes. Maar wij vermaakten ons wel, hangmatje en boek erbij.
Nu was hij erg aan het rommelen om van alles op de boot te krijgen en na een praatje over waar hij heen ging en met wie, vroeg ik voor de grap of er nog plek was. Of we meewilden...... Nou! Wat kost dat? Ach, dat liet ons budget toch niet toe. Storm ging weer verder met pakken en kwam later weer naar boven. Als we zijn en ons eten betaalden en wat biertjes meenamen mochten we mee! Hihi..... We zouden dan wel in de claustrofobische ruimtes (die nog muffer roken dan de dorm) slapen in de punt van de 'kano'. Ach, je moet er wat voor over hebben, dit was een buitenkansje! De Spanjaarden die de boel geboekt hadden betaalden 100 dollar per dag.... Per persoon. Punt was alleen.... Hurricane Dean was op weg naar Belize...... Maar ach, onze schipper had zijn naam al mee en had wel verstand van zaken, had de halve wereld al over gezeild. Adventure, here we come!!!!
Foto's
